Tila lumungkot ang ekspresyon ng mga mata nito. "Hindi mo ba nagustuhan?" tila nanamlay ito.
Napayuko si Eunice. "Gusto. Gustung-gusto ko..." she whispered. No one ever did that for her. No one ever prepared something surprising and sweet for her.
Maingat na inangat ni Terrence ang baba niya gamit ang daliri nito. "Iyon naman pala, eh. Then, let's not spoil the moment."
"Pero kunwari lang ang lahat ng 'to... Hindi 'to totoo."
Mula sa mga balikat niya ay dumulas ang mga kamay ni Terrence sa kanyang braso papunta sa kanyang mga kamay. Hinawakan nito iyon at marahan siyang hinila patungo sa picnic blanket.
"Mukha bang imagination lang lahat ng 'to? Mukha ba 'kong ilusyon lang?" nakatawang wika ni Terrence. "Well, ang roasted chicken kapag kinain mo, hindi iyon biglang mawawala. Mabubusog ka pa. Yung wine kapag ininom mo, malalasing ka talaga. At yung mga kandila sa pond subukan mong hawakan ang apoy kapag napaso ka, hindi ko lang alam kung masabi mo pang hindi totoo ang lahat ng 'to," nakangising sabi niya.
Alam ni Eunice na alam ni Terrence na hindi iyon ang ibig niyang sabihin ngunit unti-unti siyang napangiti sa mga sinabi nito. Oo nga naman, ang lahat ng nasa paligid ay totoo.
"Ganito ngayon ang gusto ko," sabi pa ni Terrence. "Gusto ko sa gabing 'to, kalilimutan mo lahat ng bumabagabag sa'yo. I want you to breathe. Gusto ko sa gabing 'to, kalilimutan mo muna ang lahat ng tao sa paligid mo maliban sa'kin. I want you to be with me."
She pouted her lips. "Magpapanggap na naman tayo?"
"No. It's called relaxation." Inalalayan siya nitong makaupo sa blanket. "We have this night to be able for us to clear our minds and recreate ourselves."
"Tapos bukas, back to reality."
Umupo ito sa tabi niya. "Don't think about tomorrow, Eunice."
"Anong iisipin ko?"
Inabot nito sa kanya ang isang plato ng pasta. "Gutom ka na at kakain na tayo ng special dinner."
"Anong susunod kong iisipin pagkatapos niyon?"
"Kailangan mo ng panulak. Kaya iinom ka ng wine."
"Tapos?" Unti-unti nang nangingiti si Eunice. Tama si Terrence. She has been self-pitying for the past days at nakalimutan niyang sandali munang kalimutan ang lahat, at i-absorb nang maayos ang lahat ng natututunan.
"Malalasing ka."
Mahina siyang natawa.
"Tapos iinit ang pakiramdam mo..."
Napaangat siya ng kilay.
Napangisi ito. "Kaya maiisipan mong mag-swimming sa pond para magpalamig."
Tuluyan nang natawa si Eunice. "Hindi ako kasya sa pond!" natatawang sabi niya.
Tumawa rin ito. "Kaya nga huwag mo nang isipin ang mamaya. Basta kakain muna tayo ngayon." Inangat nito ang sariling plato ng pasta. "Let's eat?"
Tumango siya at ngumiti. "Bon appétit!"
❤❤❤
Chapter 13: Always Beautiful
Magsimula sa umpisa
