William Wenton en de luridiumdief

Hoofdstuk 6

William liep de trap op naar boven. Hij liep over de gang en stopte aan het einde. Hij streek met zijn hand over het houten wandpaneel. Zijn wijsvinger stopte bij een groot gat in het paneel. Hij wurmde zijn vinger in het gat en drukte ergens op. Klik klonk het in de wand. Toen kraakte er iets in het plafond en er ging een luik open. Hij had de geheime ingang zelf gemaakt. Wiliam klom de trap op en verdween door het luik de zolder op. Hoog was het niet, maar onder het schuine dak kon hij net rechtop staan. Afgezien van een lage boekenkast was de zolder zo goed als leeg. Er stonden wat oude kartonnen dozen in een hoek. William deed een muurlamp aan en liep naar de boekenkast. Al waren het er niet zo veel, dit waren wel de boeken die het meest voor hem betekenden. William had geen idee hoe vaak hij ze gelezen had. Misschien wel honderd keer.

Hij kende ze vanbuiten. En wat ze extra speciaal maakte: ze stonden vol met zijn opa's aantekeningen. Als hij ze las, was het net alsof hij opa hoorde vertellen. Hij had zo veel van deze boeken geleerd. Dingen waar je op school nooit over hoorde. Hij liet zijn vingers over de ruggen van deze boeken glijden. De geheimen van de grotschilderingen, Piramides: de grootste codes ter wereld, Atlantis: zij wisten meer dan wij en De aardbol is niet wat je denkt. Wiliam ging op het vloerkleed zitten en haalde een fotoalbum met leren omslag tevoorschijn dat onder de boekenkast lag. Hij streek voorzichtig over de eerste bladzijde.

Zijn opa's handschrift was nauwlijks meer zichtbaar: 'Opgravingsdocumentatie, deel 89'. Wiliam bladerde langzaam door het album. Hij keek naar de foto's die zijn opa had genomen van verschillende archeologische opgravingen over de hele wereld. Zijn opa was overal geweest. Maar William had geen idee wat hij had gezocht of wat hij had gevonden. Deze vragen had hij nou zo graag aan zijn opa willen stelen. Hij bladerde verder. Er waren foto's van overal ter wereld: van bekende plaatsen, zoals de piramides in Egypte, tot geheime plekken in het Amazonegebied en Tibet. Naast de foto's had zijn opa steevast de plaats en tijd genoteerd, maar nooit wat ze daar zochten. Er klonk gekraak bij de ladder. Wiliam keek op en zag zijn moeder. Hij deed het fotoalbum dicht.

'Mag ik naar boven komen?' vroeg ze. 'Ja,' zei William. Zijn moeder ging naast hem zitten. Ze bleef een poosje zitten, met haar handen in haar schoot. William zocht naar woorden, maar kon ze niet vinden. 'Er is zo veel awt je niet weet. We wilden jou in bescherming nemen. We wilden niet dat je bang door het leven zou gaan,' begon zijn moeder. 'Hoe bedoel je?' vroeg William. 'Je vader en ik... we wisten al die tijd dat dit niet eeuwig kon duren. Jij lijkt te veel op je opa,' zei ze, terwijl ze William over zijn haar streelde. 'Volgens mij wordt het tijd dat je hoort wat er acht jaar geleden in London is gebeurd.' Zijn moeder slikte.'De reden waarom het hier niet meer veilig voor ons is.'

'Zijn we nu in gevaar?' vroeg hij gedwee. 'Ja, ik geloof van wel,' zei ze. Ze bleven even zitten zonder iets te zeggen. William streek met zijn handen over het album. 'Mag ik ook kijken?' vroeg zijn moeder. William knikte. Zijn moeder glimlachte toen ze zijn opa's krullige handschrift zag. 'De tijd gaat zo snel. Het voelt alsof ik hem gisteren voor het laatste heb gezien.' Ze bladerde verder. Op de volgende foto zag je een overwoekerde Inca-piramide midden in een dichte jungle. 'Hij hield van zijn werk en was altijd druk in de weer. In mijn herinnering was hij bijna nooit thuis toen ik klein was. Misschien paste hij daarom wel zo goed op jou voordat hij verdween. Jij betekende alles voor hem, William.'

'Wat is er dan met hem gebeurd?' 'We weten het niet zeker. Hij is verdwenen vlak nadat wij naar Noorwegen verhuisden.' 'Maar waarom zijn we verhuisd?' vroeg William. Zijn moeder keek hem aan. 'Dat had met het werk van je opa te maken. We weten niet waarom, maar hij dacht dat we ons leven niet zeker waren en stuurde ons hiernaartoe. Hier moesten we een heel nieuw leven beginnen, niemand mocht ooit te weten komen dat we familie van opa waren. Dat is ook de reden dat we geen foto's van hem hebben. En daarom hebben we het ook zelden over hem.' 'Maar wie zit er achter ons aan? Hoe kan het nou levensgevaarlijk zijn als anderen te weten komen dat ik een code heb opgelost?'

'Het was niet zomaar een code, Wiliam. Het was de ingewikkeldste van de wereld. Waarschijnlijk zijn jij en je opa de enigen op de hele wereld die dat konden. Het is slechts een kwestie van tijd voor iemand ons verraadt.' Zijn moede sloeg een bladzijde om in het album. Op de volgende foto stond een oude koperen kist vol met tandwielen en hendels. Onder de foto stond in opa's handschrift: Computers, Griekeland. (Leeftijd: ondefinieerbaar). 'En dan is er nog iets...' Zijn moeder aarzelde. 'Wat dan?' vroeg William. 'Je weet wel dat je vader en ik liever niet praten over hoe hij verlamd is geraakt...' William knikte. 'Je weet dat hij een auto-ongeluk heeft gehad, he?' vervolgde zijn moeder.

'Ja,' zei William. 'Maar hij zat niet alleen in die auto.' 'Niet?' 'Nee,' zei zijn moeder. ' Jij zat bij hem in de auto, William.' 'Ik?' Het begon William nu te duizelen. 'Je overleefde het maar net. Ik dacht dat je dood zou gaan. En dat zeiden de dokters ook. Dat je het niet zou redden.' Zijn moeder veegde een traan uit haar ooghoek. 'Maar hoe heb ik het dan overleefd?' vroeg William met trillende stem. Zijn moeder keek omlaag naar het fotoalbum. Ze was zo lang stil dat het wel een eeuwigheid leek te duren voor ze antwoord gaf.

'Je opa was voor een opdracht naar het buitenland. Toen hij over het ongeluk hoorde, nam hij het eerste het beste vliegtuig naar huis. Hij zat elke nacht aan je bed, wekenlang... toen begon je plotseling op te knappen. De dokters snapten er niets van. Opa zei dat het een wonder was.' William probeerde zijn gedachten op een rijtje te zetten. Was hij echt bijna dood geweest? Zijn opa had bij hem gewaakt... en toen werd hij weer beter? Hij keek weer nar zijn moeder en zag dat ze over haar hele lichaam trilde. 'Voor wie houden we ons schuil, mama?' vroeg hij.'Heeft het iets met het ongeluk te maken?'

'Ik weet het niet, William,' zei ze terwijl ze opstond. 'Maar...?' begon William. Hij maakte zijn vraag niet eens af. Het was duidelijk dat zijn moeder er niet meer over wou praten. 'Morgen vertrekken we.' 'Waar gaan we heen?' vroeg William. 'Ver weg hiervandaan,' zei zijn moeder en ze verdween door het zolderluik naar beneden.