İMKAN'SIZIM

►PAPATYA◄

Dudak yangını... Ne saçma bir cümle oldu böyle. İnsanın dudakları hiç yanar mıydı? Benim şuan cayır cayır yanıyordu. Nasıl böyle bir hata yapmıştım bilemiyorum. En savunmasız anımda beni yakalamıştı, en derin yaraları aldığım zaman üzerime kapanmıştı, korku beni tir tir titretirken kollarına almıştı beni... Beni bu gece benliğimden yaralamıştı... Nefretim, intikamım, dostluğum o yaraya kan olmuştu. Oluk oluk kanıyordum bu gece. O saçlarımda ağlarken ben kollarında kan kaybı, ben kaybı yaşıyordum. 

'' Gidelim. ''

Yanan dudaklarımdan sadece bu kelime dökülebilmişti. Daha fazla ihanet etmek istemiyordum. Daha fazla vicdan azabı çekmek istemiyordum. Kollarını ayırdı benden, dudaklarının saçlarımdaki baskısı son buldu.  İri elleriyle iki yanağımı kavradı, gözyaşları süzülürken alnını alnıma dayadı. Öylece durdum, ne itebildim nede ona karşılık verebildim. Dudaklarım sızladı... 

'' Biliyor musun dün kitap okurken bir kelime bana seni hatırlattı. Diyordu ki; ' * Bazı insanlar çok güzeldir. Görünüşleri ile değil, Söyledikleri ile değil., Olduklarıyla... '. Sen hayatımda gördüğüm en güzel insansın. ''

Pürüzlü çıkan sesi ile fısıldadğı sözler üzerine kafamı iki yana salladım ve alnımı alnından ayırdım. Ben kirliydim... Bu dünyadaki en iğrenç canlıydım. Kimse bana dokunmamalıydı, üzerimdeki çamuru onlarada bulaştırırdım.  Çöktüğümüz yerden ayağa kalktı ellerini bana uzattı. Tutmadım... Halsiz bir şekilde güçlükle ayağa kalktım ve hiçbir şey söylemeden arabaya doğru yürüdüm. 

Bir kara almıştım. Bu oyunu bitirecektim. On iki yıldır yaşanmayan olay bu gece yine yaşanmıştı. Kaldıramazdım... O bu kadar inandırıcı yalan söylerken bu oyuna devam edemezdim.  Konuşmadan arabayı çalıştırdı ve sessizlik aramızda nakarat oldu. En sevdiğim şarkının en sevdiğim nakaratıydı ve bu ikimiz arasında döngü haline gelmişti. Bu döngüyü duran araba bozdu. 

'' Benim evimde burası. ''

Ağladığından dolayı hala pürüzlü çıkan sesine rağmen neşeli bir şekilde sarf etmişti kelimeleri.  Durduğumuz yere baktım. Güzel bir yerde yaşıyordu. Arabadan indim ve bulunduğumuz bahçeyi inceledim. Kocaman bir bahçesi, bahçede can bulan çeşitli meyveler, ağaçlar ve çiçekler vardı. Huzurlu bir yerdi. Binaların çürütmediği doğal bir ortam. 

'' Beğendin mi? ''

Arabadan inmiş yanıma gelmişti, konuşmayana kadar onu fark etmemiştim. Kafamı olumlu anlamda sallayınca eli elime uzandı fakat hemen geri çekip elini ensesine attı. Yine kriz geçirmemden korkuyordu. İçim ezildi. 

'' Arka tarafında havuz ve köpek kulübesi var. Yarın bakarsın, bugün dinlen. ''

Tekrar kafamı olumlu anlamda salladım. Yanımdan koşarak ayrılıp ilerideki papatyalara koştu ve iki tane koparıp yanıma geldi. Heyecanlı bir şekilde birini saçlarımı kırmaktan korkar gibi yavaşça  kenara itip kulağımın arkasına koydu. Diğerinide elimde tutup tam karşıma geçti.  Bir yaprağını kopardı ve heyecanlı bir şekilde dudaklarından döküldü o kelime. 

'' Seviyor. ''

Bir yaprak daha kopardı korkar gibi söyledi o kelimeyi...

'' Sevmiyor. ''

Sonra usulca devam etti aynı döngü. Çocuk gibi seviyor-sevmiyor yapmasına şaşırsamda bir şey söylemeden onun bu çocuksu heyecanını izledim. 

'' Seviyor. ''

Tek bir yaprak kalmıştı. İç çekerek kopardı o yaprağıda ve üzgünce fısıldadı.

'' Sevmiyor. ''

Şekeri elinden alınmış gibi duran görüntüsü dudaklarımı yukarı kıvırdı. Elinde yaprağı kalmamış papatyadan bakışlarını ayırıp gözlerime dikti.

'' Belki bir gün papatyada bir yaprak daha fazla olur ve beni seversin. ''

Belki diyemedim. Çünkü o günün hiç gelmeyeceğini biliyordum.  

'' Söz 31 Şubat da seni seveceğim. ''

Gülümseyerek söylediğim sözler onu da gülümsetmişti. Bu söylediğimin gerçek olduğunu tahmin edememişti. Oysaki gerçekti... Şubatın 31'i çekmesi kadar imkansızdı onu sevmem.  Eli tekrar havalandı sağ omzumun üzerinde durdu ve tekrar elini ensesine attı.

'' Şey, artık eve girelim mi? Hava iyice serin oldu, üşüme. ''

Gökyüzü aydınlanmıştı tahminimce saat beş falandı. Kafamı olumlu anlamda salladım. Ben önden o arkamdan kapıyada kadar ilerledik. Yanımda durunca kapıyı açmasını beklerken anahtarı bana uzattı. 

'' Ben gideyim sen rahatsız olma. ''

Şaşkınlıkla uzattığı anahtara bakarken yaptığı açıklama beni gülümsetmişti. Elindeki anahtarı aldım ve kapıyı açtım.

'' Bir kahve iç öyle git. ''

Kafasını olumsuz anlamda sallayınca ona anlam veremeyerek gözlerinin içine baktım. Göz bebeklerinden gördüğüm o parıltılar bana beni alabora edecek yeni şeyler söyleyeceğinin habercisiydi.

'' Bu eve seninle beraber bir gün gireceksem, o gün bu kapıdan içeri kucağımda gireceksin. ''

Söylediğini önce anlamadım daha sonra anlaığımda ise gözlerim şaşkınlıkla büyüdü.  Dudaklarım alayla kıvrılırken buğulanmış gözlerine kitlendim.

'' Sen gerçekten çok fazla türk filmi izliyorsun. ''

Omuz silkti ve sırtını duvara yasladı.  Sol bacağınıda kıvırıp duvara dayayınca sakin bir şekilde konuştu.

'' Daha fazla ayakta durma, uyu ve güzelce dinlen. ''

Kafamı olumlu anlamda sallayınca sırtını ve ayağını duvardan ayırıp dik durdu.

'' Kendi evin gibi rahat et dememe gerek yok herhalde. Çünkü zaten senin evin. ''

Son cümlesini göz kırpıp gülümseyerek söylemişti.  Kafamı olumlu anlamda salladım. Bu söylediklerini kabul ettiğim anlamına gelmiyordu sadece onu başımdan savuşturuyordum. Sonra onunda bu gece yorulduğu aklıma geldi.

'' Aklın bende kalmasın, beni düşünmeden uyu. '' 

Komik bir şey söylemişim gibi gülümseyerek baktı yüzüme. Parmakları alnıma düşen saçları büyük bir yavaşlıkla kulağımın arkasına attı.

'' Seni düşündüğüm kadar nefes almıyorum, inan bana... '' 

Ve bir yalan daha peyda oldu dudaklarında. Ve bir kez daha kırıldı yaralı kanadım. 

*Markus Zusak - Kitap Hırsızı

Eftal Asil'i yazmayı özlemişim.  Herkese bir Eftal Asil lazım bence. :) 

Kurgunun gidişatı hakkında ne düşünüyorsunuz?

Ezra hakkında ne düşünüyorsunuz? 

Lütfen soruları cevaplandırıp görüşlerinizi dile getiren. İnanın yorumlarınız zor zamanlar geçirdiğim bu günlerde beni çok fazla motive ediyor.