İMKANSIZ

BÖLÜM-21

KEYİFLİ OKUMALAR

••

Odana git. Arabayı park edip geliyorum.

Eve girdiğimden beri saniyeleri sayıyordum. Odama çıkar çıkmaz üzerimdekilerden kurtuldum. Abiye elbiseler ile hiç rahat edemiyordum. Her zamanki ev giysilerimi geçirdim üzerime. Az sonra buraya gelirse ve benim yüzümden yarıda kalan şeye devam etmek isterse ne yapacaktım? Deli gibi istiyordum ama elimde olmadan iğrenç bir his tüm bedenimde kol geziyordu. Elim ayağım titrer vaziyette yatağıma uzanmış onu bekliyordum. Gelicem demişti. Gelmezse bu benim yıkılışım olurdu. Beni bu halde bırakırsa mahvolurdum. Bedenimden bir ürperti geçip gitti. Odam serindi. Pencereye baktım. Çıkarken kapatmıştım. Evet evet. Eminim kapatmıştım. Kahretsin! Panikle yataktan kalktım.

Çağdaş!

Odama girmiş olabilir miydi? Ya buradaysa? Kapıya koştum. Aşağıdan gelen kırılma sesi ile çığlığım odada yankılandı. Göz yaşlarım yanaklarımdan aşağı süzülmeye başladı. Elim kapı kolunda kalmış pencereye bakıyordum. O pencereye korkuluk taktırmalıydık! Nefesim kesilmek üzeredeydi. Zar zor soluk alıp veriyordum. Perdenin uçuşması ile bir çığlık daha koparıp kapımı açtım. Koşarak kaçacaktım ki kafam bir bedene çarptı. Canhıraş bir çığlık attım.

"Fındık ne oluyor?"

Bera...

Tanrı'm! Bu gün yaşadıklarım da neyin nesi?

"O-odam..." zar zor fısıldadım.

"Ne oldu?"

"P-pencere."

"Ne diyorsun kızım!" diye bağırdı. Tüm vücudumu esir aldı titreme.

"Ç.Çağdaş," diyebildim yalnızca. Karanlıkta onu seçemesem de kaşlarının çatıldığını fark ettim.

"Tamam. Sakin ol..."

Lanet olsun! O dediğin şey kolay değil işte.

"K-korkuyorum." Boğazım yanıyordu.

"Buradayım."

Odamın kapısını açıp içeri adım atınca ben de arkasından ilerledim. Karanlıktan aydınlığa geçişte gözlerim yandı. Yaşlar da yakıyordu gözlerimi.

"Pencereyi açık bırakmış olabilir misin?" diye sordu. Acele ile başımı salladım.

"Kapattığıma eminim. O... o... o gece de böyle olmuştu. Uykumdan uyandığımda pencerem açıktı. Ben de korkup salona indim ve uyudum."

Anlamaya çalışırken kaşlarını çattı.

"Kabus gördüğün sabah?"

Görüntüler hızla zihnime doldu ve başımı salladım.

"O sesler senin odandan geliyordu yani," diye fısıldadı.

"Ne sesi?" Dehşete kapılmıştım.

"Tıkırtı sesleri geliyordu ama umursamadım."

Lanet olası evime kadar giriyordu.

"B-ben... ben burada yaşayamam. Kalamam artık burada."

Göz yaşlarımı tutmak gibi bir girişimde bulunmadım. Artık salıvermiştim. Durmuyordu.

"Sakin ol," diyordu.

"Olamam! Sakin falan olamam! Evimin içine kadar girmiş! Ya bana bir şey yapsaydı?" Sesimdeki panik elle tutulur gibiydi. Korkudan tir tir titriyordum. O her zamanki gibiydi. Korkusuz.