İMKANSIZ

BÖLÜM-18

KEYİFLİ OKUMALAR

••

Oğlum bu defa ne bok yiyeceğiz?

Bu iz geçmezse anasını sikerim o orospu çocuğunun. 

Ben söyledim sana.

Hadi uyandır şunu. Ölü gibi yatıyor.

Yarım saattir kafamın üzerinde vıdı vıdı konuşuyorlardı. Gözlerimi aralayamıyordum.

"Yeşiim."

Abim elini omzuma koyup yumuşak bir şekilde dokundu.

"Uyan abicim," diye seslendi. Homurdanıp arkamı döndüm.

"Abicim hadi."

"Defolun gidin başımdan," diye mırıldandım.

"Kardeşin elimde kalacak bir gün."

"Sus lan!" Sesini kısıp konuşmaya devam etti. "Hadi abicim uyan."

Dertleri neydi yine?

"Ne var? Ne?"

Üzerimdeki pikeyi sinirle itip kalktım.

"Bera'nın gözüne baksana."

"Ulan ben doktor muyum?" diye bağırdım.

"Lan bağırmasana," derken bile bağırıyordu Bera efendi.

"Bana bakın, gizli saklı ne işler çeviriyorsunuz bilmiyorum ama bana bulaşmayın," deyip yatağıma geri yattım.

"Anasını sikeyim bu göz ne olacak?" diye tısladı Bera.

O güzel gözlerine ne oldu ki?

Ne olduysa oldu. Umurumda bile değil.

"Abicim en azından ne yapmamız gerektiğini söylesen."

Bu iki aptal beni doktor falan mı sanıyordu?

"Ben. Bir. Şey. Bilmiyorum. Şimdi çıkın odamdan," deyip pikeyi üzerime çektim.

"Serkan bilir mi lan acaba?" diye sordu abim.

"O salak ne anlar lan?"

"Doğru konuş arkadaşım hakkında!"

Uyuyor gibi yapsam da cevap vermekten sakınmıyordum.

"Konuşmazsam?"

Neden olay çıkarmaya çalışıyor ki?

"Kon-"

"Yeter lan! Kesin sesinizi ikiniz de," diye aramıza girdi abim.

"Şu gerizekalı arkadaşına söyle arkadaşım hakkında düzgün konuşsun."

"Sen de arkadaşım hakkında düzgün konuş o zaman Yeşim."

Şuna bak. Kendi abim bile beni savunmazken diğerleri ne yapsın?

Daha fazla konuşup sinirlenmeyecektim. Cevap vermedim. İkisi hâlâ başımda beklemeye devam etse de hiçbir şey söylemedim. Bera'ya iyilik yaramıyordu. Zaten kime iyilik yapsam en büyük darbeyi ondan yiyordum. Haketmiyordu.