Te veel pijn

Deel 9

Ik ging de deur uit en ging te voet naar het park.
Onderweg waren de straten helemaal leeg.
Het deed me goed om even alleen te zijn.
Ik dacht na... waarom...? Alles ging zo goed? Waarom is alles inneens kapot.
Imad heeft mijn leven verpest.

Ik kwam aan in het park en stapte tot helemaal vannachter.
Ik zag Imad al zitten op het bankje.
Hij deed zijn handen voor zijn gezicht.
'Waarom heb je dat gedaan!' Riep ik zo hard ik kon.

Ik zag zijn gezicht nog steeds niet.
Hij reageerde niet.
'Antwoord dan?!' Riep ik harder.
'Je gaat nergens heen komen met je gedrag Imad? Ik kan begrijpen dat je een moeilijke leven hebt maar doe mij dan aub geen pijn!' Zei ik terwijl ik mijn tranen probeerde in te houden.

Imad deed zijn handen voor zijn gezicht weg en keek me aan.
Wow... zijn gezicht.. rode ogen... dikke wallen, helemaal bleek.
Je zag aan hem dat hij niet heeft gestopt met huilen.

'Souhaila... ik achtervolg je vader al een tijdje... en hij gaat vaak naar een vrouw.'
Zei hij droog.
Mijn ogen werden groter.
Ik geloofde niet wat hij zei.

'Waarom heb je Yasmin verkracht?' Vroeg ik.
'WAAROM?!' Riep ik harder.
Ik ging zitten en keek naar de andere kant.
Ik wilde zijn hoofd niet zien.
Hij maakt me zo boos , ik wil hem vermoorden.

'Je moet naar me luisteren of ik ga jou familie en vrienden nog meer pijn doen.' Zei hij terwijl hij in mijn ogen probeerde te kijken.
'Wat wil je dat ik dan doe..?' Vraag ik.
Hij stond recht en stond voor mij met zijn rug naar mij gedraait.

'Ik ga je ogen openen , ik ga je de waarheid laten zien. Kom morgen om 6:00 naar hier.'
Zei hij.
Hij draaide zich om en wachtte op een antwoord.
Ik knikte zonder iets te zeggen en stond op.
'Doei' zei ik en liep terug naar huis.

Onderweg naar huis zag ik die jongen weer dat ik in de tandarst zag.
Hij is echt zo knap.
Hij kwam naar me toe en zei ' ow.. woon je hier in de buurt?'
'Euhm ja 2 straten van hier ongeveer.' Zei ik met een smile op mijn gezicht.

'Ik zag je in de tandarst? Weet je nog? Ik ben pas nieuw hier ik kom van nederland.' Zei hij verlegen.
'Ow ja ik weet het nog. Aangenaam ik ben Souhaila' ik gaf hem een hand.

'Ik ben Soufiane , sorry dat ik zo maar kom plakken maar ik ken niemand hier...' zei hij terwijl hij naast mijn ogen keek.
Ik lachtte.

Hoe raar het ook maar is die jongen laat me lachen
Ik zit in een periode waar ik niet kan lachen zelfs mijn familie kan me niet laten lachen.
En dan heb je hem...

'Mag ik jou nummer...?' Vroeg hij verlegen.
Ik wist niet wat ik moest zeggen.
Mijn blik verandere snel.
Ik geef mijn nummer eigenlijk nooit zo maar aan een jongen.

Hij keek me met grote ogen aan en zei 'ow nee laat maar hoor als je niet wilt... ik wilde gewoon nog contact met je hebben gewoon zo maar om te praten enz...'

Ik twijfelde even maar ik wilde hem beter leren kennen.
Uiteindelijk gaf ik hem mijn nummer en ik stapte met hem mee tot zijn huis.
'Wat gek je woont 3 huizen van me en ik had je nog nooit eerder gezien?' Zeg ik lachend.

We namen afscheid en ik stapte naar m'n huis. Ik zag Yasmin voor de deur zitten.
'Wat doe je hier Yasmin?' Vroeg ik haar.
Ze had een traantje.

'Weet je... Souhh.. mijn leven heeft geen nut meer.. dat gevoel wanneer je verkracht bent.. dat gevoel dat kan niemand begrijpen... niemand. Mensen denken oh verkracht wat erg... maar die voelen niet wat ik nu voel.
Zeker als moslima....
Hij heeft mij ontmaagd... niemand gaat van me willen... niemand ... hij heeft me pijn gedaan.. alles was tegen mijn zin.
Ik wil dood gaan nu... ik wil niks meer weten of horen of zien.' Zei ze met natte ogen en een blik vol medelijden.