Orphan

H10.1

Sorry voor dit korte erg korte hoofdstukje!

------------------------------------------------------Langzaam draai ik mijn hoofd om. Ik kijk recht in twee paar grote wolfen ogen. Ik slik. De wolf kijkt me aan, hij staat zo dicht bij dat ik zijn nekharen tegen mijn arm voel. Ik slik weer, paniek breekt me uit. Ik laat langzaam mijn hand naar Christian gaan. De wolf gromt. Fuck man! Wat nou als ik Christian wakker maak en hij begint te praten of overeind schiet?! Ik voel hoe erg ik zweet in de slaapzak.

Ik zit nog steeds met mijn hoofd gedraaid naar de wolf in een erg benarde positie. Mijn nekspieren beginnen te zeuren. Christian mompelt in zijn slaap. De wolf gromt weer en komt nog dichter bij. Zijn neus raakt nu de mijne aan. Ik sluit mijn ogen in doodsangst. Hij hoeft alleen maar zijn bek open te doen of hij hapt mijn halve gezicht er al af. Het beest snuffelt aan mijn gezicht. Ik tril helemaal en knijp mijn ogen nog dichter dicht.

Ineens voel ik een hand op mijn hand. Ik wil gillen maar hou me in. Christian is wakker! "Help" fluister ik benauwd. De wolf gromt weer. Ik voel mijn ademhaling versnellen. Ik hou mijn ogen nog steeds stijf dicht. De haren van het beest voel ik nog steeds tegen mijn arm aan.

Hij kan mij zo opeten.. Dan heeft Maud niemand meer! Dan zijn onze ouders ons beiden kwijt. Ik zie het al voor me op de krant. "Twee meisjes om gekomen tijdens backpack reis, een ontvoerd, verkracht en vermoord, de ander verslind door een wolf in het bos terwijl ze haar vriendin wilde redden". Paniek breekt haar nog meer uit. Dat wil ze niet! Dat mag niet! Dat kan niet!!