H9

167 16 0
                                    

---------------------------

Hallo lieve lezers! Bij deze wil ik eerst zeggen dat ik hoop dat dit boek nog beter word dan "Het Spel". Ik doe erg mijn best en hoop echt op reacties van jullie voor motivatie! Of votes haha, maar iig, ik dacht eraan om de alinea indeling wat kleiner te doen zeg maar, in de hoop dat het beter leest voor jullie? Willen jullie je mening geven? Liefs, Marleen

-------------------------------

Na een tijdje lopen geeft Christian aan dat het al negen uur was geweest.

"Ik wil door" zeg ik standvastig. Nu we bewijs hebben dat Maud hier ergens is wil ik haar gelijk vinden. Wie weet wat er kan gebeuren in de tijd dat wij hier liggen te slapen.

Christian schudt zijn hoofd. "Het is volksbekend dat na negenen de wolven op zoek gaan naar eten" . Ik kijk hem argwanend aan. "Dan kunnen we juist niet gaan slapen want dan worden we in onze slaap opgegeten ja!" zeg ik kwaad en stap door.

Christian pakt mijn hand. "Jes, luister naar me, zolang wij slapen kunnen de dieren ons niks doen omdat wij hen ook niets doen en ook geen oogcontact kunnen maken. Daarbij komt, dat we slapen moeten voor energie voor morgen, het is beter om overdag te zoeken" zegt hij.

Ik vind het ergelijk het toe te geven dat hij gelijk heeft. "Ik heet Jessica, niet Jes" mompel ik. Christian grinnikt. "Je bent me er eentje, kom laten we een fijn mossig stukje vinden, daar kunnen we gaan slapen". Ik stem er nog koppig mee in en kijk om me heen.

Mijn oog valt op een stukje vlak grond bij een grote boom. Ik wijs, "Laten we daar gaan slapen". Christian knikt goedkeurend.

Christian legt zijn slaapzak op de grond en kijkt me twijfelend aan. "Ik uhn.. had maar 1 slaapzak maar hij is wel zeg maar twee persoons..".

Mooie timing om hem terug te pakken. "Je denkt toch niet dat ik bij jou in een slaapzak ga?" zeg zogenaamd verontwaardigd uit de hoogte. Christian schiet rood aan en kijkt nerveus om zich heen. "Ik uh, ik ga wel op de grond, uh ja.. " zijn hoofd word nog roder dan dat hij al is. Ik schiet in de lach "Nee joh, het geeft niks hoor, we kunnen gewoon samen erin slapen" knipoog ik naar hem. Zijn hoofd word nog roder.

We kruipen snel in de slaapzak en ritsen hem dicht. Onze rugzakken gebruiken we als kussens. Het is in een keer zwart donker geworden in het bos. De bomen lijken dicht op elkaar geplakt en de bladeren waaien zachtjes door het briesje van de wind. Ik zucht en ril. Sowieso is het kouder geworden en sws donker, echt donker dat ik mijn eigen hand letterlijk niet kan zien.

Ik voel Christian zijn arm tegen de mijne. Het voelt ongemakkelijk maar tegelijk veilig. "Slaap lekker, Chris" fluister ik. "Droom zacht, Jes" is het antwoord zacht en ik sluit mijn ogen. Oh man wat hoop ik graag Maud morgen te vinden..

Drie uur later

Ik schiet overeind. Het lijkt zo cliché als wat dat ik een geluid hoorde maar ik hoorde het. Christian draait zich zachtjes om. Ik zucht en probeer om me heen te kijken maar nog steeds zie ik niks. Ik voel de blaadjes tegen mijn arm schuren. Een schok gaat door mij heen, blaadjes?? Wij liggen tegen een boom, het eerst volgende bosje met blaadjes is vijf meter verderop. Weer voel ik het schuren tegen mijn arm.

Mijn hart stokt in mijn keel, ik knijp mijn ogen dicht en slik. Langzaam draai ik mijn hoofd om..

OrphanWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu