Orphan

H7

Een tijd lang is het stil geweest. "Christian.. ik weet niet of je wel mee moet" zeg ik met twijfel. Hij lacht. "Je hebt geen keus, ik laat je niet alleen. Sowieso heb je iemand nodig, je kunt er niet alleen op uit gaan Jessica, je kent dit land niet, je kent de mensen niet, de taal niet. Je hebt geen geld en niks.. je hebt me wel nodig" zegt hij. Ik zucht, hij heeft gelijk. "Maar heeft Bo je niet nodig?" vraag ik onzeker. Christian lacht "Pff, die redt zijn eigen reet wel hoor, ik ben zijn hulpje niet". Ergens ben ik wel blij dat hij meegaat. Ik kijk om me heen. Een dorre boom staat naast een oud vervallen herenhuis. Alle andere huizen zien er nog erger uit, bijna beschimmeld. "Maar vertel me dan nu eerst maar waar we naar toe lopen want je hebt geen idee" zeg ik bijdehand. Hij grijnst. "Onderschat me niet jongedame. We lopen richting het rotsgebied. Daar had je vriendin het toch over?". Ik knik met tegenzin. Hij haalt zijn schouders op "Zodra we uit deze sloppewijken zijn komen we weer in de stad terecht en als we daar eenmaal uit zijn komen de villa wijken en daarna de natuurgebieden en de bossen en dan het rotsgebied". Ik glimlach. Zonder hem was ik er niet eens achtergekomen waar ik heen moest. Ik zucht. Ik vind het nooit leuk als iemand het beter weet als mij, of zijn gelijk krijgt. Vooral van Christian op een of andere manier. Maar ik moet me goed gedragen hij is tenslotte mijn gids. Maar beschermen is onzin. Ik kan me zelf ja heus wel beschermen! Stommiteit, alsof meisjes niet voor zichzelf kunnen zorgen. Als of meisjes zwakkelingen zijn. Blegh.

Ik rommel in mijn rugzak. Een flesje water. Snel draai ik de dop los en drink het flesje voor de helft leeg en veeg mijn mond af. Heerlijk verkoelend. De zon brandt fel op onze huid. Ik maak me zorgen om Maud. Is ze gekidnapt? Waar is ze en wat wordt er met haar gedaan? Of zou het gewoon echt slechte verbinding zijn geweest... Maar die mannestem dan? Haar gil? "Moeten we haar weer proberen te bellen?" ik kijk Christian aan. Hij schudt zijn hoofd. "Nee, het geld wat we hebben kunnen we daar niet voor gebruiken we moeten haar gewoon zoeken" zegt hij. Ik slik.

Hij heeft gelijk. "Gewoon.." mompel ik. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat ze ontvoerd is, in ieder geval verdwenen. Ik kijk om me heen, het begint steeds drukker te worden. Overal lopen mensen heen en weer, gehaast of juist ontspannen. We komen in de winkelstraten. Het zijn nog de goedkoopste winkels die je hier ziet. Heel simpel. "Moeten we nog wat halen voor onderweg?" vraag ik.  Christian kijkt nadenkend. "Uhm, ik heb nu ; eten, drinken, zaklamp, slaapzak, kussen, touw, twee messen, vuur aansteker, extra warme kleding voor de nacht en uhm... dat is het. Wat heb jij eigenlijk allemaal nog bij je?" vraagt hij. Ik ontwijk een man, "Uhm, Maud had de nodige rugzak om toen ik haar kwijtraakte, daar waar het geld, het eten en al het prut in zat. Ik heb nog een extra shirtje, een kort broekje, asperines en een zakje drop" zucht ik. Christian knikt "We hebben genoeg". Ik knik instemmend, het geld wat we hebben moeten we nu echt bewaren voor noodgevallen. Een vrouw botst tegen me op "Pardon" mompel ik. Ze kijkt me boos aan en loopt verder. "Niet iedereen is hier zo aardig of wel" zeg ik chagarijnig. Hij schudt zijn hoofd. "Als je een tiener bent is het hier heel moeilijk om je rechten te verkrijgen bij volwassenen" zegt hij. Ik brom "Dan kennen ze mij nog niet". Christian stoot een sarcastische lach uit. "Wacht maar af" was het mysterieuze weerwoord