Lucy's purple-colored life (Dutch - Nederlands)

King and Queen/42

Zo blijkt was ik in de confortabele koets bijna in slaap gevallen. Zen porde me tegen mijn been zodat ik wakker zou worden zonder William het zou zien. anders kreeg ik weer een preek dat ik me niet voldeed aan de "etiquette". Gelukkig was ik net op tijd bij bewustzijn want de koetsier zei dat hij het paleis al zag, dit betekende dat we er bijna waren. Ik probeerde het paleis te zien. Het zat nog altijd achter de bomen verscholen waardoor ik geen goed zicht had op het paleis. Ik tuurde door het raam zoals een klein nieuwsgierig meisje van zes kan doen. Dit werd een totaal onverwachts avontuur. Een paar minuten nadien kon ik het prachtige paleis zien. Het was zeer groot. Grotendeels in het wit geschilderd. Het gebouw leek sprinter niet, ze moesten het zeker gerenoveerd of helemaal herbouwd hebben niet lang geleden. Het gebouw leek zelf licht uit te stralen, door de witte muren en vele fonteinen. Het water danste met de vogels mee waardoor het leek op een prent in een  sprookjesboek. Als ik kon ging ik uit de koets springen en meedansen. Helaas was dit niet mogelijk. We moesten een paar minuten wachten voor we aan de poort waren. Wanneer we binnen waren mochten we eruit. Toen ik uitstapte zag ik Star en Luna naar de fonteinen rennen. Ik wandelde er naar toe omdat ik William zijn ogen in mijn rug voelde prikken. Waarom bleef hij altijd naar me staren? Wanneer ik toe kwam aan het waterspel waren ze hand in hand aan het dansen en lachen. Ze lieten elk een hand los en pakten de mijne vast waardoor ik ook met hen kon dansen. We maakten de cirkel groter en groter wanneer Angel en Zen met ons mee deden. De dans duurde niet zo lang want William moest onze pret weghalen.
'De koninklijke familie wacht op uw bezoek', zei hij op een monotone plechtige manier.
Star, Luna en ik moesten de koninklijke familie laten weten dat bij hier kwamen verblijven. Er werd van Angel verwacht dat ze ook mee ging maar zij is er aan kunnen ontsnappen. Ze leek op een ninja, ik dacht dat ze een minuut geleden naast me stond maar dat was niet meer het geval. Zen ging gewoon naar zijn oude kamer terug, hij wilde niets van zijn ouders weten.

Maar voor we naar de koninklijke familie gingen moesten we onze kledij aanpassen, dit werd een zeer groot probleem voor mij en Star, met mijn paarse lokken en Star haar kattenoortjes en staart werd het moeilijk voor ons om ze te verbergen. Als Star al haar energie gebruikte kon ze ook haar oren en staart verbergen maar dan kon ze bijna op de grond vallen en slapen voor een dag. Ze weet zelf niet waarom dat dat gebeurt. Ikzelf moest een manier vinden voor mijn haar ze onopvallend te verbergen. We konden geen hoedjes aanhouden als we in het paleis waren, dit gepaard dat vrouwen alleen een rok mogen dragen. Alleen Zen mocht een hoed of kap dragen tussen de muren van het paleis. Wie deze regel had gemaakt deed dit voor mij om me te pesten. Ik keek overal rond. We stonden nog altijd buiten maar William spoorde ons aan voor naar een zijdeur te gaan waar kamermeisjes ons stonden op te wachten voor ons onze kleren en make-up te doen. Panisch liep ik mee met Star en Luna. Star had toch al haar krachten gebruikt en was nog altijd in staat om rond te stappen, Ze had alleen haar oren laten verdijwen. Achter ons hoorde ik voetstappen, iemand rende naar ons toe.

Het was Zen die onze richting uitliep met een soort lapje in zijn hand. Hij liep mijn richting uit en duwde de paarse stof in mijn hand.
'Dit is een haarband die je kan dragen in het paleis, ik heb vertrouwt persoon gevraagd om jullie haar te doen. Zij kan jouw en Staar haar oren laten verbergen. Ik was zo blij dat hij mij geholpen had. Mijn hart was nu terug kalm.
Toen we binnen waren, zag ik zes meisje klaar staan met poeders en doekjes. Eerst deden ze ons make-up aan. Vervolgens werden we naar een deur ernaast toegewezen voor onze kledij te veranderen. Als laatste kwam ons haar.