Brad liep met zijn moeder mee en nat en ik bleven over. Er kwam geschreeuw uit de keuken, maar ik kon verder niet horen waar het over ging. Ook nat kon het horen want haar hoofd schoot omhoog. Ze keek me aan en hield haar schouders omhoog. Ik zink in mijn gedachten.
Waar moet ik straks heen? Ik kan er niet van uitgaan dan ik hier kan blijven!?
Ik zie Brad en Anne weer binnen lopen. "Amy zullen we even naar mijn kamer" ik knik en loop achter hem aan. Zodra we zijn slaapkamer in lopen doet hij de deur achter zich dicht "ga zitten en doe net alsof je thuis bent".
Grappig Brad "doe net alsof je thuis bent".
Ik knik en ga op zijn bed zitten. Hij doet zijn gordijnen open en ruimt nog wat troep op. "Je kamer ziet er goed uit Brad" hij kijkt even naar me en glimlacht "Thanks Amy". Zodra hij klaar is gaat hij naast me zitten. "Dus waar wou je het over hebben Brad". Hij zucht.
Dit zegt al genoeg
"Kijk Brad, ik begrijp het oke. Het maakt echt niet uit" hij kijkt me verbaasd aan. Ik zucht en sta op. Ik wil weglopen maar Brad pakt me vast en duwt me weer op zijn bed. "Amy, waar heb je over" lacht hij. "Amy je mag hier gewoon blijven hoor!"
Wat zei hij nou net?! Mag ik hier blijven!
"Wat!" Ik lach en geef hem een knuffel. Ik voel een traan over mijn wang rollen en ik hou hem stevig vast. "Amy gaat het wel" hij duwt zich los en zucht. "Amy, we laten je echt niet zomaar weer naar buiten gaan. Jij kan in mijn bed slapen oke?". "Waar slaap jij dan Brad?!". Hij haalt zijn schouders omhoog "ik zie wel". "Brad, ik laat je echt niet Op de grond slapen ofzo!". "Amy... ooit gehoord van een bank?". Ik zucht en laat me achterover op zijn bed vallen.
"Thanks Brad"
----------------------
Dit was een klein hoofdstuk. Srryxxx volgende wordt langer😁
JE LEEST
Dark times {the vamps||BWS}
Fanfictionmijn leven is nooit makkelijk geweest. Ik dacht dat mijn leven nooit beter zou gaan worden. Maar toen onmoette ik een jongen...
