7|Seven [✔️]

5 |

Βρήκα  στα μάτια του κάτι που δεν είχα ξανά βρει.
Βρήκα γαλήνη,  χαρά,  ηρεμία, σιγουριά και ασφάλεια .
Όλοι τον αποκαλούσαν κακομαθημένο, μπελά και τόσα παρόμοια, μα δεν ήταν κακός. Ήθελε απλά να είναι ηγέτης,του άρεσε να καθοδηγεί μα δεν το έκανε από κακιά,το έκανε επειδή μπορούσε να παρέχει ασφάλεια στους γύρω του.  Το ήθελε.
Κανείς άλλος δεν το κατάλαβε αυτό,κανείς δεν έψαξε βαθιά στη ψυχή του όπως εγώ.  Και όλα αυτά  χωρίς να εχουμε περάσει αρκετο χρονο μαζι.
Είχα καταφέρει να τον  διαβάσω, να διαβάσω τι κρύβει μέσα του.

Σήμερα ήταν μόνος,καθόταν σε ένα παγκάκι εξω απο το σχολείο και πληκτρολογουσε ακατάπαυστα στο κινητό του. Το πρόσωπο του ήταν μονίμως ανεκφραστο ,κάτι του συνέβαινε,κάτι τον προβλημάτιζε!
Μακάρι να μπορούσα να τον αγκαλιάσω τωρα. Να τον κάνω μια σφιχτή μεγάλης διάρκειας αγκαλιά, και να τον παρηγορήσω, για ότι του συνέβαινε.

"Μα δεν μπορείς Κρυσταλ.
Δεν είστε τόσο κοντά . " Αυτό φώναζε το μυαλό μου . Η καρδιά μου όμως, μου φώναζε να το κάνω.
Άκουσα το μυαλό μου,οσες φορές ακούς τη καρδιά σου αποτυγχανεις. Ή τουλάχιστον έτσι μου έμαθε η εμπειρία. Άλλωστε θα ήταν περίεργο εάν το έπραττα στα αλήθεια, μια αγκαλιά από κάποια σαν και μένα...

Έφυγα αφήνοντας τον στο παγκάκι έτοιμο να καταρρεύσει.
Μια φωνή μέσα μου φωναξε:
"Είναι ο Μάττ Πίτερς κάποιος θα βρεθεί να το παρηγορήσει " και είχε δίκιο.
Ο Ματτ είχε πολλούς φίλους,είχε ανθρώπους που νοιαζονταν για εκείνο,που τον αγαπούσαν με τα ελαττώματα του. Εγώ πάλι,δεν είχα φιλους,αληθινούς τουλάχιστον.
Ισως έκανα κάτι λάθος και το σύμπαν με εκδικείται,ίσως πάλι ημουν απλά πολύ άτυχη.Ποιος ξέρει;

Περπάτησα μέχρι το σπίτι και μπαίνοντας μέσα, τα βλέμματα του  μπαμπά και του Μπεν στραφηκαν πάνω μου.

"Είσαι καλά; " Με ρώτησε ο μπαμπάς, προσπαθώντας να φερθεί όσο πιο φυσιολογικά γινόταν και ήπιε από τη μπύρα του.
Τις τελευταίες μέρες δεν ειχε σταματήσει ούτε λεπτό ,να πίνει.

"Οσο καλά θα μπορούσα να είμαι. " Χαμογέλασα , πέταξα τη τσάντα μου άτσαλα στον καναπέ  και άνοιξα  ένα ντουλάπι αρπάζοντας ένα από τα αγαπημένα μου κρουασάν σοκολάτας.
Έπρεπε να τρώω, θα μου έκανε καλό και τα σχετικά.
Μπούρδες,λες και θα με εσωζε τίποτα!

"Ξέρεις, δεν χρειάζεται να πηγαίνεις σχολείο εαν δεν θες." Ξεροκαταπιε και συνέχισε να μιλά χωρίς να με κοίταξει, οσο ο Μπέν ζωγράφιζε ανηξερος.

"Είπα θέλω ολα να είναι φυσιολογικά μέχρι την τελευταία ημέρα μπαμπά.  " Τύλιξα τα χέρια μου γύρω απο τον λαιμό του και άφησα ένα φιλί στο άγριο από τα γένια,πρόσωπο του.
Εκείνος σκούπισε τα μάτια του και  ήπιε μια ακόμη γουλιά από τη μπύρα του , χωρίς να μιλήσει .

"Σας αγαπάω και τους δύο " Χαμογέλασα και χαιδεψα τα μαλλιά του Μπεν.

"Βρε χαζο με κουνησες" μουτρωσε για την στραβή γραμμή που ζωγράφισε εξαιτίας μου.

"Ω έλα  τώρα Μπεν είναι μολύβι με μια γόμα θα διορθωθεί ." Του έδωσα τη γόμα και εκείνος μου χαμογέλασε πλατιά λίγο πριν συννεχισει το έργο του.

Είναι μονο 6 και ζωγραφίζει καλύτερα και από ενήλικα.
Μια ημέρα θα γίνει μεγάλος ζωγράφος,πιστεύω σε εκείνον.
Δαγκωσα λίγο από το κρουασάν που βρήκα στο ντουλάπι  και αφού τους χαιρέτησα ανεβηκα στο δωμάτιο μου.

Δεν είχα όρεξη για τα μακαρόνια που είχε μαγειρέψει ο μπαμπάς ,ειδικά για εμέν ,ακόμη και αν ήταν τα αγαπημένα μου κάποτε.
Η όρεξή μου κόπηκε την ημέρα που έμαθα τι μου συνέβαινε.
4 ημέρες ακόμη Κρυσταλ,4 ημέρες..