7|Seven [✔️]

7|

Κοίταξα το πρόσωπο μου στον καθρέπτη και παρατήρησα πως είναι ακόμη χλωμό,κάτασπρο αλλά ταυτόχρονα χλωμό, έμοιαζα νεκρή.
Ήμουν βέβαιη πως ακόμη και τα καλύτερα καλλυντικά του κόσμου ,δεν θα ήταν ποτέ ικανά να καλύψουν τα μικρά αλλά έντονα ,σημάδια στο δέρμα κάτω από τα μάτια μου.
Η έλλειψη ύπνου και η εξάντληση ήταν σχεδόν χαραγμένες στο εφηβικό μου πρόσωπο, αλλά δεν με ένοιαζε τόσο .
Ναι ήμουν πολύ νέα για να μοιάζω έτσι,αλλά αλήθεια ποιος νοιάζεται;
Εγώ πάντως όχι , τουλάχιστον όχι πιά.

Με ένα τρίξιμο της βρύσης ,το τρεχούμενο νερό σταμάτησε να κυλά, ως το μάρμαρο του νεροχύτη.
Πήρα μια βαθιά ανάσα ,κλείνοντας σφιχτά τα ματια μου και αφου χαιρετήσα τα δύο γνωστά κορίτσια που βρίσκονταν εκείνη τη στιγμή στις τουαλέτες ,βημάτισα γοργά έξω .
Συζητούσαν για αγόρια και χαμογελούσαν στα κινητά τους ,τι όμορφο!

Ζωγράφισα ένα ψεύτικο χαμόγελο ,στα ωχρά χείλη μου και κινήθηκα προς το μέρος του διαδρόμου όπου στεκόταν οι κολλητές μου, κουτσομπολευύοντας και χαχανίζοντας.
"Είσαι καλά; " Άκουσα τη Γκλόρια να με  ρωτά τη στιγμή που τις πλησίασα και το χέρι της ακούμπησε φιλικά τον ώμο μου .
Δεν είχα το κουράγιο να μιλήσω, οπότε απλά έγνεψα καταφατικά ,προς εκείνες.

Όλες τους μου χαμογέλασαν,πριν αρχίσουν μια μικρή συζήτηση για την έξοδο μας την επόμενη Παρασκευή. Δεν παρατήρησαν ότι δεν συμμετείχα στο διάλογο τους και παρότι συνήθως αυτό με πληγωνε, εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα ευγνώμων.
Από την ώρα που εντάχθηκα στη παρέα τους ημουν τεχνικά αόρατη για εκείνες,κάτι σαν καβατζα. Απλώς με χρειάζονταν για να είναι 5, όπως και όλες οι  " cool" παρέες του σχολείου, άλλωστε.
Αλλά δεν με ένοιαζε, όχι πια.

Κοιτούσα επί λεπτά ολόκληρα ,νευρικά το πάτωμα  χαμένη στις σκέψεις μου πριν με αφυπνίσει από τη λήθη μου ένας ήχος.
Ένας όμορφος ήχος , που δεν προήλθε από την συζήτηση των κοριτσιών .
Ήταν από πιο μακρυά. 
Και ηταν ενας όμορφος ήχος ,γέλιο.
Το γέλιο του!
Κίνησα αμέσως το βλέμμα μου από το πάτωμα, στρέφονας το διακριτικά προς την πηγή αυτής της "μελωδίας".
Μια  5μελής παρέα διέσχιζε τον διάδρομο ,αλλά το μόνο άτομο που έβλεπα ήταν εκείνος.
Ο Matthew Peters ή όπως όλοι τον αποκαλούσαν Matt!
Τα ξανθά μαλλιά του ήταν ανακατεμένα και έκαναν μια τόσο όμορφη αντίθεση με την μαύρη ζακέτα και το σκούρο μπλε παντελόνι του. Έμοιαζε σαν άγγελος.
Ήταν απλά υπέροχος.
Δεν του μίλησα, δεν γινόταν να το κάνω ήταν με τους φίλους  του. Δεν έπρεπε .

"Όλα καλά; " Η φωνή της Τέιλορ με απέσπασε από τις σκέψεις μου και η φιγούρα του Μάττ ξεθωριασε καθώς περνούσε τη πόρτα του σχολείου, για να φύγει.

"Ναι  " χαμογέλασα .
"Απλά ημουν λιγο αφηρημένη " δικαιολογήθηκα, ξύνοντας αμήχανα το πίσω μέρος του σβέρκου μου .

"Έλεγα πως θα ήταν  υπέροχο αν φορούσαμε όλες μαύρα
φορέματα το Σαββατο" Επανέλαβε και παρότι το μυαλό μου ταξίδευε αλλού, την άκουσα .

Μαύρα; 

"Κάτι πιο χαρούμενο;  Λευκα για παράδειγμα;  " Πρότεινα τρίβοντας με τη παλάμη μου τον αγκώνα μου και όλες δισανασχετισαν.

"Για όνομα Κρύσταλ σε πάρτυ θα πάμε οχι σε γάμο . " Γέλασε , η Τζέιν πυροδοτόντας ένα μαζικό κύμα γέλιου.

Μα.. δεν είπα κάτι αστείο,είπα; 
Απλώς προσπαθούσα να ...
Δεν πειράζει Κρύσταλ δεν θα νοιαστούν καν.
Θυμήσου δε σε νοιάζει.

"Μαύρο και δεν ακουω κουβέντα! Κρυσταλ αφου λατρεύεις το μαύρο, γιατί να θες να φορέσεις λευκό; " Ακούστηκε μέσα από τα γέλια της η Μπέθανι και κοίταξα αμήχανα το πάτωμα ξανά .

"Ίσως.. απλά.. " Προσπάθησα να πω αλλά η φωνή του επιστάτη με διέκοψε.

"Κορίτσια , φύγετε πρέπει να καθαρίσω!" Στρίγκλισε και εκείνες χάθηκαν στη στιγμή βρίζοντας τον , αφήνοντας με πίσω .

Ίσως απλά ήθελα να ξεφύγω για λίγο από τη μαυρίλα της ψυχής μου...