How did we end up here?

Part 1

Δευτέρα

Αρχίζω να περπατάω στο πεζοδρόμιο όταν φτάνω μπροστά μπροστά από την αυλή του σχολείου μου.Αναστεναζω από αγανάκτιση και αρχίζω να κάνω μικρά βήματα μέσα στην αυλή,όλα τα αγόρια στρέφουν το βλέμμα τους πάνω μου ακούω σφυρίγματα από την παρέα του.
"Δεν είμαι σκύλος γλυκό μου,πάνε σφύριξε άλλου",γυρίζω και λέω στην παρέα του Jason αν και δεν ξέρω πιο από όλους αυτούς τους κόπανους το έκανε.Περπατάω με γρηγορότερα βήματα τώρα και μπαίνω μέσα στο σχολείο.
"Θεε μου, πόσο δεν το αντέχω αυτό το άτομο", σκέφτομαι για τον Jason και ξεφυσάω. Κοιτάω γύρω μου, βάζω τον συνδιασμό και ανοίγω το ντουλαπάκι μου. Παίρνω τα βιβλία μου και κατευθύνομαι προς την ταξη.Εκεί με περιμένει η Harley.
"Καλημέρα όμορφη πως είσαι;",με ρωτάει και κάθομαι στο θρανίο δίπλα της.
"Ήμουν μια χαρά μέχρι που πάτησα το πόδι μου εδώ!",της λέω με νεύρα και εκείνη γελάει.
"Ο Jason;",με ρωτάει και εγώ την κοιτάω.
"Ποιός άλλος; Ποιός άραγε μου κάνει την ζωή κόλαση;", είπα, αναστέναξα και έπεσα πάνω στο θρανίο μου.
"Ηρέμησε. Μην του δίνεις σημασία, αν δεν ασχολείσε θα παραιτηθεί", είπε η Harley και με χαίδεψε συμπονετικά στον ώμο.
"Θα το προσπαθήσω, υπόσχομαι", είπα και με διέκοψε το κουδούνι και η κυρία Fitzerald μπήκε μέσα για μάθημα.
"Καλημέρα παιδιά,ανοίξτε στην σελίδα-",η πόρτα ανοίγει και μέσα μπαίνει ο Jason με άλλα δύο αγόρια.Ο λαιμός του Jason έχει σημάδια και σκουντάω την Harley γιανα τον δει.
"Μην του δίνεις σημασία",μου υπενθυμίζει και εγώ της γνέφω.Ο Jason αρχίζει να προχωράει όταν με κοιτάζει και μου κλείνει το μάτι,του κάνω κωλοδάχτυλο και γυρίζω πάλι μπροστά μου.
Υπάρχει μια κενή θέση πίσω μου, και φυσικά έρχεται και κάθεται εκεί. "Την τύχη μου...", σκεφτομαι.
Εκείνη την ώρα νιώθω κάποιον να μου πιάνει τον ώμο και να με γυρνάει προς τα πίσω.
"Τι κάνεις, με πονάς.", λεω στον Jason και εκείνος με ειρωνεύεται.
"Συγνώμη, σε πονέσαμε βασίλισσα. Βοηθήστε την καλέ πονάει.", λέει και σκάει στα γέλια μόνος του ο βλάκας.
Σφίγγω μπουνιές το χέρι μου και κοιτάζω την Harley,εκείνη μου κάνει νεύμα να ηρεμήσω και εγώ αρχίζω να παίρνω εισπνοές."Ηρέμησε Erica.. Ηρέμησε",λέω στον εαυτό μου και η κ.Fitzerald με κοιτάζει και μου γνέφει.
"Harrison, Michaels. Τι τρέχει εκεί πίσω;"
"Τίποτα κυρία Fitzerald.", είπαμε με μια φωνή και κοιταχτήκαμε άγρια.
Η ώρα τελείωσε. Παώ να βγω από την τάξη μου και κάτι με τραβάει.
"Τι θες από την ζωή μου γαμώ;", φωνάζω στον Jason. Mε κοιτάει και ύστερα γελάει σαν ψυχοπαθείς. Ομολογώ οτι έχει ωραίο χαμόγελο. Οχι, οχι. Σταματα Erica, αυτος σου κανει την ζωη κόλαση.
"Θα μου πεις τι θέλεις;", φώναξα πιο δυνατά ακομα.
"Δεν θέλω κάτι συγκεκριμένο...Ή μπορεί και ναι;Ξέρεις ακόμα και η κολλητή σου μου έχει κάτσει και εσύ ακόμα όχι.Είσαι η μόνη κοπέλα που μου έχει πει όχι και πραγματικά δεν ξέρω μου αρέσει να σε βασανίζω",μου απαντάει ήρεμος σαν να ήταν μαστουρωμένος και με αφήνει ελεύθερη.
"Και ούτε πρόκειται να πω ναι γλύκα",του λέω πιάνοντας το πιγούνι του και δίνοντας του ένα σιγανό χαστούκι.
"Πίστεψε με μωρό μου θα το κάνεις",λέει με πονηρή φωνή και νιώθω το σώμα μου να μουδιάζει ακούγοντας την φωνή του.
Όχι οτι δεν είναι ωραίος, προς θεου. Αλλά είναι τόσο ηλίθιος. Εγώ κοιτάω τον χαρακτήρα, και αυτός από χαρακτήρα δεν εχει τίποτα να δειξει. Δεν θα του κάτσω ακόμα και αν χαθούν όλα τα καλά παιδιά του κόσμου.
"Παράτα με ήσυχη", φωνάζω ξανά και ο διευθυντής του σχολείου μας πλησιαζει.
"Δεσποίνης Harrison,κύριε Michaels μπορείτε να με ακολουθήσετε στο γραφείο μου;",μας λέει και του γνέφουμε και οι δύο.
Αυτό μας έλειπε τωρα!

*Γειαααααα σας.
Αυτό ειναι το νέο βιβλίο που γράψαμε, εγώ σε συνεργασία με την Eufrosini. Ελπίζω να σας αρέσει. Ψηφιστε για να το συνεχίσουμε. Φιλακιααααα.*