Ciğerlere süzülen her bir nefeste var olan şey, hayatın acı gerçeğinden kesitlerdi. O nefes, içinde bazen bir çiçekten kopan polenleri, bazen bir çocuğun hıçkırıklarını, bazen hiçliği taşır; insanları bilinmeyenlerle donatırdı ama artık alışılagelmiş bir hareket olan nefes almak bile zordu benim için. Yapmak istediğim her şeye sınır çizen, yarattığı çaresizlikle sayfalar dolusu drama yazısı yazdırabilecek bir şeydi, kanser. Solukları boğaza tıkayıp, gülüşleri solduran bu hastalıkla verdiğim mücadelemin galibi yoktu; ama rakibimin kudreti karşısında hiçbir şansım olmadığının da farkındaydım. Ufacık bedenim ile kazanamayacağım bir savaşın, ön cephesinde savaşıyordum.
Hastane ise gerekli durumlarda yardımıma koşan birileri bulunsun diye bir nevi evim olmuştu ve sonsuzluğa uzanan hastalık sürecimde vaktimi en çok geçirdiğim yer haline gelmişti. Çoğu insan tutsaklık zincirini gün geçtikçe kırarken, ben daha sıkı bağlanıyordum kanserin himayesine, bu hastaneye. Çırpındıkça dibe batmamın tek sebebi, hayatımı bataklığına çeken kanserdi. Altı harfin hükmü boynuma asılmıştı.
İsmim Ada.
Ölümü, geceleri açık bıraktığı penceresinden gizlice odasına davet eden Ada. Ölüme sarılan Ada. Ölümü öpen Ada. Ölüme güvenen Ada.
Ölümle sevişen Ada.
