Sonbaharın Sesi

Ne yapacağız biz?

Kapı sesleri geliyordu. Biri uzun zamanin hasretinin tonu ile çalıyordu kapıyı. Norsheff yavaşça doğruldu yerinden ve kapıya doğru yöneldi. Özlediği bir sesti bu,özlediği bir ton. Aşkın kardeşi: hasretin sesi. Uzun zamandır duymadığı bir ses.. Öylece durup saatlerce dinleyebilirdi bu sesi.

Sonra birden aşkın kendisinin de sesi duyuldu.

"Norsheff! Uyuyor musun hala?"

Norsheff birden duraksadı. Bu ses onun sesiydi. Kapıyı çalan Larisa'ydı. Şaşırmıştı. Her gün beklediği kadını sanki bugün beklemiyordu. Bu ses onu zamansız yakalamış gibiydi.

O bir anlık şaşkınlığın ardından kapıyı açtı. Uzun zamandır görmediği kadın: Larisa.

Kapının iki tarafında iki insan.. Hiç hirşey konuşmadılar bir süre öylece baktılar birbirlerine. Ayrı ayrı geçmiş iki zamanın o acı sessizliği vardı aralarında. Bir duvar gibi duruyordu,yıkılması zor zamanın duvarı.. Bu sessizliği bozan-zamanın sessizliğini yenmeye çalışan-Norsheff'in kelimeleri oldu.

"Larisa sen... Geldin,yanimdasın."

Norsheff pek becerememişti zamanın duvarını yıkabilmeyi. Bir sessizlik evresi daha.. Sanki iki cümle arasındaki zaman bir asır kadardı. Zaman akışına uymuyordu. Ve sessizlik ilk defa bu kadar can yakıcıydı.

"Ben hep buradaydım Norsheff. Ben seni hiç bırakmadım,ben senin hep yanindaydım."

"Ama yoktun Larisa. Gittin ve bir daha gelmedin."

"Ah Norsheff.. Hiç göremedin beni;hep yanındaydım,her an seninleydim. Sen hiç göremedin."

"Çok istedim görmeyi. Seni çok aradım Larisa. Seni heryerde aradım. Kabullenemedim gitmeni her an geri gelmeni bekledim. Ama sen.. Sen hiç gelmedin."

"Hayır hiç aramadın,beklemedin! Kendini kapattın kendi içine ve beni bulamaktan kaçtın,herkesten kaçtın. Neden kendini kapattın bu küçük iç dünyana Norsheff? Neden hiç aramadın beni?"

Larisa kıziyordu. Ona göre Norsheff onu hiç sevmemiş,aramamış ve beklememişti. Oysa Norsheff bunun aksini yaptığını düşünüyordu. Evet kendini küçük iç dünyasına kapatmiştı orada yaşıyordu. Ama bunun sebebi-Norsheff'e göre- Larisa'yı arayıp bulamamasıydı. O yokken kimseye yakın olmak istememişti;kimseyle konuşmak,gezmek veya herhangi birşey yapmak istememişti. O yüzden sığınmıştı iç dünyasına. Bu yüzden Larisa'nın sözlerine anlam veremiyor,bunu anlamamış olmasini beklemiyordu. O anlamaliydı bunları neden yaptiğını. Ama Larisa hiçbirini anlamamıştı.

Norsheff konuşamıyordu sadece Larisa'yı dinliyordu,onu izliyordu. Ve Larisa konuşmaya devam ediyordu. O devam ettikçe ağzından çıkan her kelimede gökyüzü biraz daha kanlamamıştı

"Sen beni hiç sevmedin Norsheff!"

Gece olmuştu artık. Karanlık çöküyordu aralarına. Her geçen saniye Larisa'nın görüntüsü kayboluyordu. Norsheff konuşamıyordu. Yine sessizlik kaplamıştı ikisini de. Az da olsa yıktıkları duvarı zaman yeniden örüyordu.

Ve sonunda sessizlik Larisa ile birlikte birden yok oldu.

"Larisa! Larisaa! Ne olur kal. Yine kaybedemem seni!"