THERE'S NOTHING HOLDIN' ME BACK // ft. Shawn Mendes

1 || Arrogante Aardappel

Pov. Hailey

De vlucht ging rustiger als verwacht. Geen huilende kinderen, gillende baby's, waar ik trouwens erg blij mee ben.
Ik zat bij het raam. Mijn favorite plaats. Ik had alle stoelen naast mij voor mijzelf wat ook heel gunstig was.

Ik sta nu op het vliegveld in Parijs. Orly, om precies te zijn. Ik loop naar de Starbucks en bestel het drankje dat ik wil. Als het klaar is loop ik naar een tafeltje. Onderweg naar het tafeltje, wat maar 10-15 stappen zijn, bots ik tegen iemand op.
"Sorry," verontschuldig ik mij. Ik kan niet precies zien wie het is vanwege de capuchon op en de zonnebril. Hij mompelt wat, dat klinkt als "kijk de volgende keer uit." "Zoiets als 'geen probleem, meisje die ik niet ken,' kan ook geen kwaad." zeg ik geërgerd, Arrogante Aardappel dat het is.
Oké, aardig dat hij mij negeert. "Reageren mag ook wel." zeg ik kortaf. Ik laat het daarbij en loop naar het tafeltje. Ik klap mijn MacBook open en kijk of er een kamer in een hotel te huur is. Als ik een kamer gehuurd heb kijk ik op makelaardij site's om te kijken welke appartementen te koop zijn. Na een tijdje zoeken moet ik uitbundig gapen dus besluit ik mijn laptop weg te doen. Ik pak mijn mobiel erbij en maak een paar Snapchats. Diezelfde jongen als daarnet komt aan het tafeltje bijschuiven. "Ja tuurlijk doe maar alsof ik je jaren ken en zomaar overal gaan zitten waar je kan." zeg ik sarcastisch. Sorry maar nu word ik chagerijnig van die jongen. Hij doet zijn zonnebril af en komt iets meer naar boven van zijn hoodie. "Sorry van daarnet." zegt hij zachtjes. "Je had het ook gelijk kunnen zeggen." zeg ik op het zelfde geluidsniveau als hij. "Sorry." zegt hij nog een keer. "Kijk zo moeilijk was het niet." zeg ik met een overtuigende toon in mijn stem. Hij moet even lachen. "Aah hij kan lachen!" zeg ik blij/verbaast. "Shawn." zegt hij. "Hailey." zeg ik.

Als ik mijn drankje heb opgedronken loop ik naar de vuilnisbak om de beker weg te gooien. Ik loop terug naar het tafeltje waar Shawn nog steeds zit. In de tussen tijd hebben we het over van alles en nog wat gepraat. Blijkbaar is hij niet zo arrogant als ik dacht en is hij heel begripvol. Ik heb hem natuurlijk niet verteld over mijn vader, maar wel dat ik veel dierbaren ben verloren.

Na een tijdje sta ik op, pak ik mijn spullen en wil ik weglopen. Shawn houdt mij tegen. "Waar ga je naartoe?" vraagt hij. "Het hotel, ik ben kapot moe." leg ik uit. Hij knikt begripvol. "Zal ik je brengen? De taxi's zijn niet super betrouwbaar 's nachts." zegt hij. Ja, 's nachts. Ik vloog om 2 uur 's nachts en er is geen tijdverschil en ondertussen is het 2 uur verder. "Is goed." antwoord ik.

Aangekomen bij het hotel loopt hij door tot mijn kamer. Ondertussen had hij verteld dat hij in het zelfde hotel verbleef.
Ik zeg hem gedag en loop de suite in.
Ik loop rechtstreeks naar de slaapkamer en dump mijn koffers en tassen daarop. Daarna loop ik naar de badkamer waar ik een heel welkomsmandje tegen kom op de wasbaktafel. Ik heb een reuze spiegel waar ik veel gebruik van ga maken en een mooi design qua inrichting.

Ik splash wat water in mijn gezicht. Dat had ik nodig. Koud water. Ik droog mijn gezicht af en kleed mij om in mijn pyjama die ik uit mijn koffer haalde. Ik dump mijn koffers en tassen op de grond en kruip mijn bed in. Niet veel later val ik een rustige slaap.

First Chapter :)
Vote, Comment x!