Prologue

91.3K 1.6K 370
                                    

PLEASE READ!!!

Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.

PLEASE READ!!!

You may be surprised that while reading, you'll find out that she's too young to become a doctor. It was a mistake on my part to make my character younger than she's supposed to be. I'm still in the process of editing this story so please bare with it. Also, before commenting anything about this story being similar to DESCENDANTS OF THE SUN, yes, it is similar because it is INSPIRED by it. I keep on seeing people pointing that out when in fact I already put a disclaimer on the first part of this story.

Please practice reading everything first before commenting. Thank you!

Song: Castle On The Hill- Ed Sheeran

Doctor

"Doktora, ang pasyente po sa room 301, ayaw po inumin ang gamot." Sabi sa akin ng isang nurse.

Napairap ako sa kawalan. Ang pinakaayaw ko talaga, e, 'yung mga pasyenteng matitigas ang ulo. Kami na nga 'tong nag-eeffort na pagalingin sila, sila pa ata itong may ayaw.

Call me a ruthless doctor, I don't care! I never wished to become a doctor anyway. It was my Dad's idea. Ayaw niyang kumuha ako ng ibang kurso maliban sa kursong pang medicine.

"Sige, puntahan ko mamaya." Sabi ko at kinuha na sakanya ang medical record ng pasyenteng iyon.

I sigh heavily then I went on my way to see that hard headed patient. Habang nag-lalakad naman ay maraming mga nurses ang napapalingon sa akin. Balita ko kasi halos lahat ng empleyado dito sa ospital na 'to ay humahanga sa akin.

We actually own this hospital. Our family is so business minded na pati ospital ay naisipan nilang ipatayo. No wonder why my father forces me to get a Degree in Medicine.

Even though I don't want to be a doctor, I still strived hard to be the best one. Hindi sa pagmamayabang pero ako lang naman ang isa sa pinakamagaling na doktor dito sa Pilipinas. Hindi naging madali ang pinagdaanan ko para lang makamit ang mga bagay na mayroon ako ngayon.

My Dad is a military general. Kaya naman kung hindi ko susundin ang utos niya ay baka isama niya ako sa mga pinapatapon niya sa gyera. He always wants his rules to be followed. We're like a walking robot in our house. Kada utos niya ay dapat sinusunod namin. They taught us to become prim and proper. To always reach for our dreams.

Pero ako lang ata ang hindi nakakamit noon.

My brother, Gio, took the profession he always wanted and my Dad said nothing. Nung sinabi kong gusto kong maging flight attendant, halos nabaliw na ata si Daddy.

Why? What's wrong with it? Being a Flight Attendant is a decent job naman!

Syempre, wala akong nagawa. Lagi naman ganon. I still took Medicine even if I don't want to.

Until the End of Time (Donovan Series #2)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon