Το δέκατο έβδομο χάπι το παίρνω λίγα δευτερόλεπτα μετά το προηγούμενο γιατί θέλω να τελειώσει. Νοιώθω λές και είμαι κλεισμένη σε βαμβάκι, η μουσική μου φαίνεται τόσο απόμακρη και νοιώθω όλο και λιγότερο απο το περιβάλλον μου, όλα γύρο μου ησυχάζουν. Κιάλλα δάκρυα κυλάνε στο πρόσωπο μου και στην σκέψη μου έρχεται και πάλι ο Γιώργος, μια κραυγή βγαίνει απο το στόμα μου, μια κραυγή απελπισίας ,γιατί αυτός είναι ο λόγος που θέλω να τελειώσουν όλα και να φύγω απο αυτόν τον άδικο κόσμο.
''ήθελα απλά να είμαι χαρούμενη'' ψιθύρισα απελπισμένα και επέτρεψα επιτέλους στο εαυτό μου να ελευθερώσει το βουγκιτό, κανένας δεν θα με ακούσει ,είμαι μόνη, μόνη...
''Φοβάμαι'' είπε ο Γιώργος στους φίλους του, που ήταν το ίδιο χλωμοί με αυτόν. Όλοι τους φοβούνται, φοβούνται αυτό που θα δούνε μόλις φτάσουν σπίτι και την ίδια στιγμή ορκίζονται οτι δεν θα με αφήσουν ποτέ ξανά μόνη.
''Θα είμαστε εκεί για αυτήν, πάντα''
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
21 χάπια
Random21 χάπια, ενα μπουκάλι νερό και ένας κατεστραμένος άνθρωπος δεν φαίνεται να είναι και ο καλύτερος συνδιασμός...
