Faded [Book II] Sequel to Colours

Κεφάλαιο 24ο:[Αντιθέσεις]

Stormy

"O Grayson ζήτησε άδεια να έρθει σήμερα στην κηδεία.",είπε ο Chase καθώς οδηγούσε το μαύρο τζιπ του.

Είχα κάτσει στην θέση του συνοδηγού και έφτιαχνα το μαύρο μου φουστάνι,ενώ το δεξί μου χέρι ήταν δεμένο με έναν λευκό γύψο.

"Και;Τον άφησαν;",ρώτησα.

"Ναι με περιορισμό.Θα είναι μερικοί αστυνομικοί κοντά και θα τον περιμένουν να τελειώσει η κηδεία για να φύγει.",εξήγησε και έστριψε το τιμόνι του προς το νεκροταφείο.

Είχαμε να μιλήσουμε με τον Gray από την μέρα που τον συνέλαβαν και μπορουσα να καταλάβω τον λόγο.

Ένιωθε ντροπή.

Ντροπή και πίστευε πως με είχε απογοητεύσει.Συντομα όμως έφτανε η μέρα της δίκης του στην οποία θα παρουσιάζομουν ως μάρτυρας.

Ο Liam ήταν άφαντος τις τελευταίες μέρες,όμως αυτό δεν με εμπόδιζε από το να τον κατηγορήσω για όλα όσα είχαν γίνει.Οπως είχε πει ο Chase αυτή την φορά δεν θα ξέφευγε.

Μόλις φτάσαμε στο νεκροταφείο ο Chase βγήκε από το αυτοκίνητο και ήρθε από την μεριά μου να με βοηθήσει να βγω.Στην συνέχεια ξεκινήσαμε να κατευθυνόμαστε προς το μέρος νιώθοντας το δροσερό αεράκι να μας χτυπάει και την απόλυτη ησυχία.

Μόλις φτάσαμε κοντά στον τάφο του Ty είδαμε τον κόσμο που είχε μαζευτεί και καθίσαμε στις καρέκλες.Ενιωσα ένα χτύπημα στον ωμο μου και γύρισα να δω τον Grayson να μου χαμογελάει με ένα αδύναμο χαμόγελο.

"Θέλω να μιλήσουμε μετά.",μου ψιθύρισε και έγνεψα καταφατικά γυρνώντας ξανά μπροστά.

Η μαμά του Ty καθόταν δίπλα από την May η οποία ήταν σε μια τραγική κατάσταση.Τα κόκκινα μαλλιά της είχαν χάσει την λάμψη τους,ενώ το δέρμα της φαινόταν χλωμό και τα μάτια της κατακόκκινα από τα δάκρυα.

Λίγη ώρα μετά όταν οι καρέκλες γέμισαν η μαμά του σηκώθηκε στο βήμα και ξερόβηξε για να τραβήξει την προσοχή όλων.Πηρε μια βαθιά ανάσα και έβαλε τα γυαλιά της,ενώ ξεδίπλωσε ένα χαρτάκι.

"Πίστευα πως δεν θα χρειαζόμουν αυτό εδώ το χαρτάκι να μιλήσω,αλλά το μυαλό μου είναι τόσο θολό αυτή την στιγμή που ξεχνάω ακόμη και το όνομα μου.",μουρμούρισε και έκανε μια παύση.

"Ο Tyler ήταν ο καλύτερος γιος που θα μπορουσα ποτέ να ζητήσω.Οταν ήταν μικρός σκαρφάλωνε έξω από την κούνια του και άνοιγε την κούνια της αδερφής του για να δραπετεύσουν.Ηταν πάντοτε δίκαιος,έντιμος και ειλικρινής.Το χαμόγελο του φώτιζε την ζωή μας.Ηταν καλόκαρδος,συμπονετικός και πάντοτε νοιαζόταν περισσοτερο για τους άλλους παρα για τον εαυτο του.Η καλοσύνη του μερικές φορες άγγιζε την υπερβολή.Αλλά για αυτο μας άφησε.Ήταν πολυ καλός για αυτόν τον κρυο κοσμο.Η καρδια του έκαιγε στην ψυχρότητα του κόσμου.Και ακομη καίει.Παντοτε θα ειναι μαζι μας.",είπε και μερικά δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια της.