secrets🔥

κεφάλαιο 1°

Εκείνο το πρωινό που ξημέρωσε, η Λυδία δεν ένιωθε όπως κάθε μέρα. Είχε ένα περίεργο συναίσθημα χαράς που δεν το είχε καμία άλλη μέρα! Σηκώθηκε από το κρεβάτι της και πήγε να ετοιμαστεί για το σχολείο. Ήξερε ότι θα έβλεπε εκεί τον Γιάννη και ότι την πονούσε πολύ που δεν μπορεί να τον έχει, αλλά παρόλα αυτά είχε ευχάριστη διάθεση. Μόλις ετοιμάστηκε, κατέβηκε τις σκάλες και είδε την μαμά της να την περιμένει στην κουζίνα για να φάνε πρωινό. Η μητέρα της ήταν ενεκφραστη . Φαινόταν ότι κάτι σοβαρό την απασχολούσε. Η Λυδία το κατάλαβε αμέσως και την ρώτησε τι της συμβαίνει. Η μητέρα δίστασε να της απαντήσει και η Λυδία επέμενε. <<Μίλησα με την γιαγιά σου και είπε πως δεν αισθάνεται καλά! Κοίτα Λυδία θα πρέπει να πάμε να μείνουμε μαζί της. Είναι μεγάλη γυναίκα και δεν έχει πολλές αντοχές..>> η Λυδία δεν μίλησε. Έφαγε το φαγητό που είχε στο πιάτο της και έφυγε για το σχολείο. Δεν πήρε το σχολικό λεωφορείο σήμερα. Ήθελε να περπατήσει και να σκεφτεί. Δεν ήθελε να πάει στην γιαγιά της γιατί αγαπούσε αυτό το μέρος αλλά δεν ήθελε και να στεναχωρησει την μαμα της! <<ππφφφ τι κάνεις τώρα;>> σκέφτηκε. Στο δρόμο ήταν πολύ αφηρημένη και καθώς περπατούσε, έπεσε πάνω στον Γιάννη. Ένιωσε την καρδιά της ξαφνικά να σταματάει και το στομάχι της να γίνεται κόμπος. <<είναι τόσο όμορφος>> σκέφτηκε και του λέει: <<Συγγνώμη! Ήμουν αφηρημένη.. >> Τότε ο Γιάννης την ρώτησε τι της συνέβη. Η Λυδία του είπε πως θα πρέπει να φύγει από την πόλη για αρκετό καιρό και να πάει στην γιαγιά της. Ο Γιάννης φάνηκε να ξαφνιάζεται και την ρώτησε που βρίσκεται το σπίτι της γιαγιάς της και πόσο καιρό θα μείνει. Η Λυδία δεν ήξερε πού βρίσκεται μιας και είχε χρόνια να πάει. Ούτε το ποσό θα έμενε εκεί. Του απάντησε πως δεν ξέρει πόσο θα μείνει ή το που είναι και της ξέφυγε ένα "θα μου λείψεις" από τα χείλη της. Ο Γιάννης την κοίταξε και της χαμογέλασε. Τότε την πήρε αγκαλιά για να την καθησυχάσει. Η αγκαλιά του ήταν τόσο ζέστη και ωραία που δεν ήθελε ποτέ να βγει από εκεί. Η καρδιά της χτυπούσε πιο έντονα από ποτέ! Ήταν πολύ όμορφη στιγμή και την έκανε να τον ερωτευτεί ξανά από την αρχη. Μετά από λίγο την άφησε και ξεκίνησαν για το σχολείο.
Η μέρα πέρασε πολύ γρήγορα. Δεν έπαψε στιγμή να τον σκέφτεται. Θα έφευγε σε λίγο καιρό οπότε δεν υπήρχε με τίποτα περίπτωση να συμβεί κάτι μεταξύ τους. Έτσι και αλλιώς την θεωρούσε κολλητή του και δεν ήξερε πως νιώθει γι ' αυτόν. Μέχρι το τέλος της ημέρα οι σκέψεις την είχα κυριεύσει. Ο Γιάννης την έπαιρνε τηλέφωνο όλη μέρα αλλά εκείνη τον απέφευγε. Η μαμά της έλειπε όλο το απόγευμα και ήρθε αργά το βράδυ. Εκείνη την νύχτα δεν κοιμήθηκε. Αποφάσισε λοιπόν να βγει στο μπαλκόνι της και έκατσε στην λευκή και αναπαυτικη πολυθρόνα που βρισκόταν εκεί. Αξαφνα, άκουσε κάποιον να περπατάει και να την πλησιάζει. Ήταν ο Γιάννης! <<Που είσαι όλη μέρα μου λες; Σε έχω πάρει 100 φορές τηλέφωνο! Ανησύχησα πάρα πολυ, δεν με λυπάσαι;>> η Λυδία τον κοίταξε και απέσυρε το βλέμμα της. Την κοιτούσε με αγωνία. Τότε του λεει: <<Ναι το ξέρω. Είδα της κλήσεις σου αλλά σε απέφευγα..>> ο Γιάννης την κοίταξε ξαφνιασμενος. <<Το ξέρω πως θα σου φανεί περίεργο αλλά δεν ήθελα να σου μιλήσω. Δεν μπορώ πλεον. Η σχέση μεταξύ μας είναι διαφορετική. Πριν βιαστείς να μιλήσεις,άκουσε με! Εδώ και λίγο καιρό νομίζω πως είμαι ερωτευμένη μαζί σου και δεν ήθελα να σου το πω για να μην χαλάσω την φιλία μας, πόσο μάλλον τώρα που φεύγω!>> ο Γιάννης δεν μίλησε και η Λυδία ειπε: <<έχεις κάθε λόγο να απομακρυνθείς τώρα και να βρεις κάποιον να με αντικαταστησει μέχρι να φύγω. Απλά ήθελα να το ξέρεις και να μην ανησυχείς αδικα. >> Τότε ο Γιάννης της απάντησε: <<είσαι χαζη; καμιά και κανένας δεν μπορεί να σε αντικαταστησει και βιάζεσαι πολύ να βγάλεις συμπερασματα》η Λυδία τον κοίταξε απορημένη και του λέει να της εξηγήσει τι εννοεί. Ο Γιάννης δεν μίλησε. Έβαλε τα χέρια του γύρω της και την φίλησε. Εκείνη ανταπέδωσε αμέσως το φιλι. Ήταν ότι χρειαζόταν εκείνη την στιγμή χωρίς αμφιβολία! Όταν σταμάτησαν να φιλιούνται η Λυδία του λέει: 《γιατί τώρα που πρέπει να φύγω;》εκείνος της ειπε ότι θα περάσουν όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο μαζί και οτι θα βρουν τρόπο να βλέπονται ακόμη και όταν θα είναι μακρια.