Tumagal ng labing limang minuto ang biyahe namin papuntang ospital, malayo-layo kasi ang pinakamalpit na ospital sa condo namin. Dali dali siyang isinakay sa stretcher at dinala sa ER.
Unlike other hospitals, pinapasok ako ng doctor, gusto raw akong makita ni Sean. I cant believe na nahihirapan na nga siya ako pa inaalala niya. Napaiyak nalang ako habang nakikita siya nahihirapan.
Ilang minuto na ang nakalipas ngunit parang wala paring nagagawa ang mga doctor. My boyfriend is still lying on the hospital bed while screaming in pain.
I wish na sana may magagawa ako para matanggal ang sakit na nararamdaman niya. Pero wala, wala akong nagawa, I was just beside him, crying. Ang hina ko!
Napansin kong humihina ang heartbeat niya sa monitor. Nahihirapan na siya pero nagawa niya paring ngumiti habang nakatingin saakin.
Lumapit ako sakanya at pinaglapit ang mga mukha namin, hinawakan niya ang pisngi ko at pinunasan ang luha na nandoon.
"I love you"
yan ang huli niyang sinabi bago siya pumikit.
Unti unti nang naging flat ang linya sa monitor. "No! Sean! Please wake up!" Sigaw ko. Hinila muna ako ng mga nurse palayo kay Sean ngunit hindi parin nila ako pinapalabas ng ER.
Ilang beses nang sinubukang bigyan ng hangin si Sean ngunit tila wala na talagang pag asa. Wala akong nagawa kundi umiyak. Bakit ba ang hina mo Zyra? May nagagawa pa ang pag iyak mo? Tanong ko sa isip ko.
Tuluyan na akong napaupo sa sahig habang sinasabi ng doctor ang mga salita na siyang ikinasira ng mundo ko.
"Time of death, 11:11 pm"
11:11. Bakit napaka sama ng oras? We had perfect chemistry, everything was perfect, but the timing ruined it.
11:11, thats the time I wished he would live longer, and also the time he gave up because he couldnt take the pain.
Why is fate so cruel? What did I do to suffer like this? Why? Why?!
His supposed to be three days turned to two days, eleven hours, and eleven minutes.
The pain is unending, its killing me.
Isang linggo na ang nakalipas nang mailibing si Sean. Sean is gone but the pain isnt.
Its hard to let go of someone especially if the one you are holding on to is your world.
Yung mundong binuo naming dalawa'y nasira nalang bigla.
Weeks, months, passed by but the pain is still alive.
Everything was perfect. The chemistry was fine. But time ruined it all.
Im on the rooftop of our highschool building. Im standing on the edge of it. The pain is too much. Its slowly killing me. I need to stop it.
Humakbang ako at naramdaman ko ang hangin na para bang sinasalo ako. Ipinikit ko ang mga mata ko at bago pa man dumilim ang lahat, ibinulong ko muna sa sarili ko ang mga salitang ito.
See you soon Sean....
-----------
Sorry po jeje ending kbye.
