How to be happy

~1~ Boring Life

<< Παπανικολάου! Ησυχία! Σεβάσου τους συμμαθητές σου που θέλουν να ακούσουν το μάθημα!>> Φωνάζει η καθηγήτρια στην κολλητή μου, την Άλεξ. Η οποία από την αρχή της ώρας μιλάει ασταμάτητα με την κοπέλα που κάθετε πίσω μας, λέγοντας αόριστα πράγματα.

<<Πφστ. Ναι λες και σας ακούει κανείς>> Λέει στριφογυρίζοντας τα καστανά της μάτια αγανακτισμένα, έπειτα γυρίζει μπροστά και κάθετε στην θέση της κανονικά. Σαν άνθρωπος. Την ακούω να ξεφυσάει και βάζω τα δυνατά μου να μην γελάσω με την έκφραση που έχει αποτυπωθεί στο όμορφο πρόσωπο της.

Με την Άλεξ είμαστε κολλητές από το δημοτικό. Δηλαδή είμαστε μαζί από μωρά περίπου. Ακόμα θυμάμαι πώς γνωριστήκαμε. Εγώ, σαν το εσωστρεφής παιδάκι που ήμουν, ακόμα είμαι αλλά ας το προσπεράσουμε, καθόμουν σε μία γωνία φοβισμένη από τα πολλά παιδιά που ήταν στην τάξη, ώσπου κάποια στιγμή εμφανίζεται η Άλεξ, σαν ένα μικρό αγγελάκι, κάθε άλλο παρά άγγελος είναι, και μου παίρνει το αγαπημένο μου λαστιχάκι από το χέρι μου, λέγοντάς μου: <<Αφού είμαστε κολλητές, πρέπει να έχουμε κάτι από την άλλη για να μας προστατεύει>> Ναιπ, δεν είμασταν κολλητές, για την ακρίβεια δεν την ήξερα καν. Αλλά από τότε έχουμε γίνει αχώριστες. Ακόμα και όταν μπήκαμε στο γυμνάσιο και αυτή κατάφερε να γίνει ένα από τα πιο δημοφιλές κορίτσια του σχολείου, δεν με παράτησε. Με λίγα λόγια, τώρα πια είναι σαν την αδερφή που ποτέ δεν είχα.

Η Καθηγήτρια, για το καλό της ¢ëåî, την αγνοεί γυρίζοντας στον πίνακα ξανά συνεχίζοντας το μάθημα σαν να μην έγινε τίποτα. Ευτυχώς διότι δεν νομίζω ότι θα ήταν καλό να την διώξουν από το μάθημα από την πρώτη κιόλας ημέρα.

Απότι καταλάβατε, σήμερα είναι η πρώτη μέρα μαθημάτων για την καινούρια σχολική χρονιά. Χθες, ήρθαμε μόνο για να παραλάβουμε τα βιβλία μας και ευτυχώς για εμάς δεν κάναμε μάθημα. Πάω Δευτέρα λυκείου λοιπόν, από εδώ και πέρα, αρχίζουν ακόμα πιο πολλά βασανιστήρια, που αποκαλούνται φροντιστήρια. Ευχηθείτε μου καλή τύχη, χεχ.

Ως πρώτη μέρα στο σχολείο δικαιούμαι να είμαι αφηρημένη, κάνω μουτζούρες στο πρόχειρό μου ενώ προσπαθώ να βρω μια άκρη στις σκέψεις του μυαλού μου. Πως γίνεται ένας άνθρωπος να έχει τόσες σκέψεις στο μυαλό του δεν ξέρω.

Κοιτάω την Καθηγήτρια, η οποία είμαι σίγουρη ότι ανυπομονεί να φύγει από αυτή την τάξη, και μερικές φορές γνέφω καταφατικά, μουρμουρίζοντας ένα ναι για να μην καταλάβει ότι δεν καταλαβαίνω τίποτα από όσα λέει. Αυτή είναι η καθηγήτρια των μαθηματικών, και νομίζω ότι από την όψη της είναι πάνω από 50 χρονών, απορώ πως δεν έχει πάρει σύνταξη ακόμα.