"လြမ္း...."
ကိုကို႔ အသံက အထိပ္တလန့္..... မဟုတ္ဘူး သနားသြားတာ က်ြန္ေတာ့္အျဖစ္ကိုသနားသြား
တာ ..
နာက်င္ရတယ္ေလ ကိုကို ရယ္....
"သြားလိုက္ေလ မရိပ္ကိုလိုက္ပို့လိုက္ပါအုန္း"
အျပံဳ းတုနဲ့ ယိုင္နဲ႔နဲ႔ က်ြန္ေတာ့္အသံက ဟန္ေဆာင္မေကာင္းခဲ့တာ အမွန္ပါ....
ထို့ေနာက္အခန္းထဲက ထြက္ခြာသြားတဲ့ ေက်ာျပင္
နွစ္ခု...
နာက်င္ရတယ္...နာက်င္ပံုျခင္းမတူညီေပမဲ့လို႔..ေက်ာ
ခိုင္းသြားတဲ့ေက်ာျပင္တိုင္းဟာနာက်င္ရစျမဲပါပဲေလ..
¢¢¢¢¢¢¢••••••••¢¢¢¢¢¢¢
"ရဲ.မ.ခ..."
အိပ္ေနရာကပင္ ဆက္ခနဲထထိုင္နိုင္စြမ္းရွိလ်ေသာ
ထိုအသံ....
ေဖေဖတို့ျပန္ေရာက္ေနျပီလား....
ခပ္ထန္ထန္ေအာ္သံအရဆို ကိုကိုနဲ့ရန္မ်ားျဖစ္
ေနသလား...ဟာ...မျဖစ္နိုင္တာ..ေဖေဖ ကိုကို႔
ကိုဂရုမစိုက္ခဲ့ေပမဲ့ အသံမာမာနဲ့ေတာင္မေအာ္
ခဲ့ဖူးဘူး...ဒါဆို ဘာေၾကာင့္မ်ားလဲ....
"ရဲမခ မင္းကေက်းဇူးမသိတက္တာပဲ ဟင္..မင္းကို
အစထဲကငါေခၚမလာသင့္တာေမြး"
"ေဖေဖ..."
စကားတို့ရပ္တန့္ေစရန္ က်ြန္ေတာ္အေလာတၾကီး
ေအာ္ဟစ္ဟန့္တားလိုက္သည္...
"ေျပာပါေဖေဖ ဆက္ေျပာဘာ..."
"ေဖေဖ"
က်ြန္ေတာ္အေျကာက္အကန္ေနာက္တစ္ျကိန္ဟန့္တားမိေပမဲ့...
"ေအး မင္းကိုငါအစထဲကေမြးစားဖို့လက္မခံ ခဲ့ရမွာ.ဒါဆိုဒီလိုေတြျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူး အခုေတာ့ကြာ ေတာက္...."
"ကိုကို.."
က်ြန္ေတာ္နွစ္သိမ့္နိုင္မည္ထင္ေတာ့ အသံခပ္တိုးတိုး
ျဖင့္သာ....
"ေဖ..ေဖေဖေျပာခ်င္တာက"
"ဟုတ္တယ္ ရဲမခမင္းကငါ့သားအရင္းမဟုတ္ဘူး..
မင္းအေမလို့ထင္ထားခဲ့တဲ့ျကည္က ကေလးမရနိုင္လို့မင္းကိုေမြးစားခဲ့တာ အခုေတာ့မင္း
ကဒီနည္းနဲ့ငါ့ကိုေက်းဇူးဆပ္လိုက္တာေပါ့ဟုတ္လား"
"လြမ္း...မင္းေရာသိေနတာလား"
ကိုကို႔ အေမးတို့ကိုသူေခါင္းငံု႔ရင္းသာနွုတ္ဆိတ္ေနမိ
သည္....
"ကိုကို...."
"သိျပီလြမ္း ကိုကိုသိျပီ..."
မ်က္ရည္တစ္စက္...ကိုကို နဲ့လားလားမွမသက္ဆိုင္
ခဲ့တဲ့မ်က္ရည္တစ္စက္ ပါးျပင္ထက္လူးလိမ့္ျကဆင္း
လို့လာတယ္...
နာက်င္ေနေသာမ်က္၀န္းမ်ားနဲ့စူးစိုက္ၾကည့္ေနခဲ့ေသာ ကိုကို႔ ကိုသူ နွစ္သိမ့္မွုတစ္ခုေတာင္မေပးနိုင္
ခဲ့ဘူး...ကိုကိုရယ္....
"မင္းစိတ္မင္းျပင္မလား အခုအိမ္ေပၚကဆင္းမလား"
"ေဖေဖ ဟင့္အင္း...ကိုကို"
အရူးတစ္ေယာက္လိုၾကားထဲကသူေဆာက္တည္ရာမရျဖစ္ေနခဲ့ေပမဲ့....ကိုကို ကေတာ့ သူ႔ကိုတစ္ခ်က္ျပံဳး
ျပရင္း....
"က်ြန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွေနာင္တရမွာမဟုတ္ဘူး.."
ကိုကို လွည့္ထြက္သြားသည့္တိုင္ က်ြန္ေတာ္ေက်ာက္ရုပ္တစ္ရုပ္လိုျငိမ္သက္ေနမိသည္...
အခ်ိန္အနဲငယ္ၾကာေတာ့...ကိုကို တစ္ေယာက္ leguage တစ္ခုနဲ့ဆင္းလို့လာတယ္....
"ကိုကို မသြားပါနဲ့ေနာ္ ကိုကို "
အေပါက္၀က ကိုကို႔ ကိုသူလွမ္းေအာ္ရင္းေျပးလိုက္
တားဖို့ျပင္လိုက္ေပမဲ့ ေဖေဖကေတာ့ တားခြင့္မေပးခဲ့..
ေဖေဖခ်ဳပ္ထားသည့္ၾကားကပင္က်ြန္ေတာ္ရုန္းကန္ကာေအာ္ဟစ္ေနေပမဲ့..ကိုကို ကေတာ့ ငဲ့ေစာင္း၍
ပင္ၾကည့္မသြားခဲ့....
တျဖည္းျဖည္းေ၀းလို႔သြားတဲ့
က်ြန္ေတာ္တို႔နီးစပ္နိုင္မွုနဲ့အတူ
နွလံုးသားေလးအေမွာင္းသြင္း
အက်ဥ္းခ်ခံရေတာ့မလားေလ....
Tbc......
ပို၍ပို၍ရွည္လာပါတယ္ေနာ္...
ေပးခ်င္ဘူးလား feedback တို့ votes တို႔ေလ..
ပင္ပန္းရၾကိဳးနက္ေအာင္ပါ....
ျကာသြားခဲ့လို့miyanalyo
.
DU LIEST GERADE
အခ်စ္စစ္
Romantik*က်ြန္ေတာ္ယံုတယ္ကိုကိုအခ်စ္စစ္၇င္ဘယ္ေတာ့မွေ၀းမွာမဟုတ္ဘူး* Myanmar yaoi fic
အပိုင္း(9)
Beginne am Anfang
