The Way He Smashes Her Heart

Chapter 67: Friends' Good Luck

"Kian, hindi ako pwedeng magtagal dahil baka ma-late kami sa flight namin. I can't visit you on the next days and a following week dahil may badminton competitions akong pupuntahan."

The wind gently blew and parang kinakamusta niya ako. I smiled as the wind touches my skin.

"Ok lang ako. Don't worry about me. I know masaya ka dahil andito ako. Well, international na ang competitions na parang Olympics na din. Wherever you are, I know na masaya ka na and you are always there watching over." tumingin ulit ako sa picture niya. His smile made me smile as well.

"I will always keep the lessons that you taught me. And... sa totoo lang, miss na miss kita. I miss the days nang pinapanood mo ako na naglalaro. I need to be strong for you. Really, I miss you. I cannot measure it."

Then, there's silence. Suddenly, I got a piece of mind. Para bang naaalis ang lahat ng gumugulo sa isip ko. Pakiramdam ko that he knows na kinakabahan ako for the contest and he's calming me down.

"You did that, didn't you?" I asked kahit alam ko na wala akong kinakausap talaga. "Thank you doon ah. It made me feel better."

Ilang minutes na akong naka-upo beside sa puntod ni Kian, andami ko nang ikwinento. Simula ng namatay si Kian, sila Tito Kiko at Tita Jolina ay bumalik ng Amerika. Aayusin muna nila ang kanilang papers at magreretiro na sila sa sports. Nakakalungkot na din dahil hindi ko na sila napapanood sa TV. Yung Dela Rosa Mansion ay empty nanaman. Pero nag-uusap naman sila with my parents sa Skype.

"So yun, si Kristel naman ay honor student siya sa school niya. All of us are missing you so much. Da—"

Peep! Peep! Before I continue, biglang bumusina na ang sasakyan namin. My parents said na kailangan ko nang sumakay. Though gusto ko pang mag-stay kaya lang kailangan ko nang sumakay dahil may flight na nag-aantay sa amin.

"Kian, kailangan ko nang umalis. Bye..." I said as I stood up at naglakad. After ng four steps ay tumigil at lumingon ako. "I love you nga pala."

<Angie's point of view>

Dismissal time na namin sa school. Maaga muna kami pinauwi dahil may PTA Meeting na gaganapin mamayang hapon. Agad akong pumunta sa may corridor dahil doon ang meeting place namin ni Allen. Hindi na kasi kami magkaklase ni Allen kaya hanggang recess, vacant or dismissal lang ang meeting-each-other time namin.

Sa may corridor, andoon ang mga lockers namin. I used the key na nakasabit sa I.D. ko to open my locker. Nilagay ko doon ang mga gamit ko para bukas at kinuha ko na ang mga personal na gamit ko. I turned my phone on and nakita ko na may notifications ako from Elnor.

Speaking of Elnor, ngayon ay ang flight niya papuntang Japan for the International Badminton Competitions. Andami kong narecieve na missed calls from her. Naiwan ko kasing naka-on yung pocket wifi ko kaya nakatanggap ako. I put them in my locker kasi hindi pwede ang gadgets sa loob ng classroom.

"Gie! Sorry ah, cleaners kasi eh!" Haaay, sa wakas! Dumating na din si Allen. Halata na cleaners dahil may naipit ma hibla ng walis sa kaliwang sapatos niya.

"Ngayon yung flight ni Elnor, bes."

"Right, kanina pa tumatawag sa akin si Elnor kaya lang bawal naman kasi sa classroom ang mga gadgets." he replied.

"Huy, Allen may tawag ka.... Huy, Allen may tawag ka...."

Biglang nag-ring ang cellphone ni Allen. Yung ringtone niya, voice record ko. Actually ako yung nagsasalita doon. He looked at the screen.