Het komt nooit meer goed..

150

pp Nouhaila

ik... IK HAAT ME ZELF!

ik doe iedereen pijn, iedereen haat mij ik weet niet meer wat ik moet met mijn leven.
ik ga Anouar zeggen dat ik een fout heb gemaakt... ik weet niet hoe ik dit moet zeggen. ik weet dat ik meer van Ramzi hou maar Ramzi wilt mij toch niet na wat ik heb gedaan. ik zou het zelf ook niet gewild hebben.
ik kroop in mijn bed en gooide de dekens over me heen. ik huilde zachtjes, ik hoorde de deur langzaam opengaan.

A: Nouhaila?
N.....
A: schat wat is er hoezo huil je?
N: we moeten even praten
A: euhh okee
N: het spijt me..
A: voor wat
N: ik heb je valse hoop gegeven, ik weet dat deze relatie niet lang meer zal duren. ik wil je verder ook geen pijn doen. maar ik wil nu gewoon afstand nemen van iedereen en focussen op me zelf snapje.
A: ja... ik snap je. dus eigenlijk maak je het nu uit?
N: het spijt me...
A: is nergens voor nodig lieverd, let goed op je zelf. je kan me altijd bellen als er iets is of als je wilt praten. ik wil je bedanken voor alles wat je ooit voor me hebt gedaan.

Anouar omhelsde me nog voor de laatste keer en ging toen weg.

ik kroop weer mijn bed in...
ik voel depressie opkomen...
wanneer je denkt dat alles wel weer goed komt en je een harde klap in je gezicht krijgt waardoor je beseft dat het allemaal niet zo is.

ik kwets iedereen gewoon, eerst Ramzi nu Anouar. ik raak echt iedereen kwijt een voor een ik kan zo een lijst maken.

eerst mijn ouders
toen Soufian
toen Khalid
toen Souhaila
Gister Ramzi
en nu Anouar ook nog.

wat is er toch mis met mij?
ik snap het niet niemand kan het lang met mij vol houden iedereen gaat weg. ben ik echt zo erg dan?
zo erg dat iedereen mij verlaat?

ik keek op de klok en zag dat het pas 10:30 was. ik besloot om toch maar naar school te gaan ondanks ik Ramzi wil ontlopen.
maar ik heb een afspraak met me zelf gemaakt. ik neem van iedereen afstand zo kan ook niemand mij meer verlaten of wat dan ook. en zo kan ook ik niemand kwetsen.

op school aangekomen ging ik zitten waar ik normaal altijd met ramzi zit.
ik zag hem in verder op met een paar vrienden staan. hij kwam mijn richting op en ging naast me zitten. ik had mijn handen in mijn jaszak en mijn capuchon op. hij gooide mijn capuchon af want hij weet dat ik dat haat.
maar ik bleef voor me uit staren en negeerde alles en iedereen om me heen.

R: Nouhaila?
N....
R: hoor je me wel?
N....

jullie zullen niet beseffen hoe veel pijn het me deed om te negeren en hoe moeilijk het was. maar ik doe dit met een rede.

R: tzz mag je van je vriend niet met jongens praten ofzo?

die had hij echt niet moeten zeggen...

N: zal ik je eens wat vertellen ik heb het uitgemaakt.
R: oh, hoezo jullie waren toch zo gelukkig samen.

je zag gewoon dat hij stond te genieten.

N: serieus?
R: sorry... ik moet niet zo gemeen doen.
N...
R: ben je boos op mjj?
N: nee
R: hoezo doe je dan zo droog?
N: gewoon
R: wil je na school wat leuks doen?
N: nee
R: Nouhaila wat is er aan dd hand met je, je doet nooit zo. waar is die vrolijke Nouhaila gebleven.
N: dood er is geen vrolijke nouhaila meer. er is geen rede meer om vrolijk te zijn als iedereen je haat en verlaat.
R: iedereen? wie ben ik dan....
N: jij bent Ramzi
R: ja, JOU Ramzi
N: je snapt het niet he
R: nee, jij snapt het niet. je snapt niet dat ik je niet alleen laat of je het nu wilt of niet. dan ga jd me maar haten maar ik laat je echt niet alleen. ik zal ee voor je zijn ik ga je helpen if je nu wilt of niet. en niemand kan het alleen zelfs jij niet. maar vanwaar al deze depressie dan?

ik begon te huilen en viel ik z'n armen...

N: je bent te lief voor me...
deze depressie draag ik al langer dan een jaar me me mee Ramzi. sinds het overlijden van mijn ouders ben ik helemaal de weg kwijt. ik voel me gewoon zo alleen omdat iedereen mij steeds verlaat. eerst mijn ouders dan mijn vrienden. en ik wil nu echt niet zielig gevonden worden echt niet totaal niet zelfs maar ik ben moe van alles. ik heb hier geen kracht meer voor ik ben bijna 18 en heb al zo veel meegemaakt. als ik moet vertellen wat er allemaal is gebeurt dan kan ik beter een boek schrijven. van ontvoeringen tot bijna dood ervaring. ik ben het zat... mijn leven is een grote puinhoop. een puzzel met missende stukken dat is net als mijn leven ook niks meer waard....

like&comment❤️❤️

weetje wat ik me echt afvraag🤔
waarom zijn er zoveel stille lezers🙁

maaaaarrrr loveee naar alle lezers die like en reageren ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️

bij 30+ likes komt er een Xl deel