The Last Slytherin

93. The Second Battle Of Hogwarts: Part 4.

'Weet je, Teddy - ik wil het niet verpesten voor je, maar je weet waarom jouw eigen zoon nu zo heet.' Mompelde George toen. 'En ik weet zeker, dat als je vader je hier nu zag, hij naar je zou schreeuwen dat je naar je vrouw en je zoon moest gaan.'

Teddy's haar begon weer paars te worden. 'Ik kan niet thuis gaan zitten terwijl iedereen hier zijn leven riskeert.'

'Jouw zoon kan niet thuis zitten terwijl jij hier je leven riskeert.' Zei George terug. 'Je bent een vader nu. Neem je verantwoordelijkheid.'

'Dat doe ik ook.' Snauwde Teddy. Zijn paarse haar, begon nu steeds meer naar rood te neigen. 'Ik vecht mee om een veilige Toverwereld voor mijn zoon te maken.'

'Nee, dat doe je niet.' Zei George. 'Wat als jij dood gaat? Wat als we deze strijd niet winnen? Victoire en Remus zijn dan aan hun lot over gelaten, begrijp je dat dan niet?!'

'Dat zijn ze ook als-'

'Het woord "als" gaat niet helpen.' Zei Lorcan. 'Iedereen houdt zich altijd maar aan dat woord, alsof we een keus hebben. Dat hebben we niet: de situatie is zoals hij is en die moeten we accepteren, hoe vreselijk het ook lijkt. We hebben allemaal verantwoordelijkheden. Ik heb mijn ouders beloofd dat ik mezelf en mijn broer veilig zou hebben, Mia heeft beloofd om het Gruzielement te vernietigen en daarna terug te keren naar huis, en Teddy heeft zichzelf beloofd om een vader te zijn voor zijn zoon.' Hoewel Lorcan nog altijd rustig en kalm keek, leek hij deze keer serieuzer dan voorheen. Zijn dromerige, afwezige zelf, was lichtelijk weg gezakt; hij wist dat we nu over een ernstige zaak praatten, en toch hield hij zijn positiviteit vast. 'Maar op dit moment, hebben we al die verantwoordelijkheden losgelaten. Mia en ik hebben het gedaan omdat het lot ons geen andere keus gaf, maar het lot geeft Teddy wel een keuze.' Zijn ogen gleden naar Teddy. 'En George is niet degene die die keuze voor Teddy moet maken.'

Hij had gelijk, en dat leken zowel Teddy als George in te zien. George zuchtte. 'Ik ben... ik ben gewoon bezorgd.'

'En ik ben roekeloos.' Zei Teddy. 'Ik denk dat ik het lot een kans moet geven nu het me nog een kans geeft. Ik moet naar Remus toe.'

George glimlachte flauw. 'Je maakt de goede keus.' Zei hij. 'En wat jullie betreft: jullie moeten met Teddy mee gaan.'

Ik deinsde vrijwel meteen achteruit. 'Nee!' Zei ik. 'Nee, ik moet de anderen vinden! Ik laat ze hier-'

'Mia!' Zei George. 'De anderen redden zich wel. De Dooddoeners willen jou. Je moet hier weg!'

'De Dooddoeners willen de Potters en de Wemels vermoorden!'

'Ik heb geen zin in een discussie.' Snauwde George. 'Ga! Je brengt iedereen in gevaar door hier te zijn!'

Ik balde mijn vuisten, klemde mijn kaken op elkaar en keek George strak aan. Ik mocht dan wel aan de goede kant staan; ik was nog altijd een Zwadderaar.

En ik zou mezelf door niemand laten stoppen om mijn doelen te bereiken.

'Zeg Remus gedag voor mij Teddy.'

Ik greep Lorcans arm vast, trok hem mee en zette het op een lopen. Later zou ik hebben gewenst dat ik dat nooit had gedaan.

Het bleek namelijk dat ik iedereen regelrecht in de val leidde.

Eerst wist ik niet goed hoe ik moest reageren toen ik Katherine Kwak te midden van de hal zag staan. Ergens was ik opgelucht een bekend gezicht te zien, maar ergens anders was ik bang dat mijn vluchtpoging van George en Teddy door haar zou mislukken. Mijn geweten registreerde dat er iets niet klopte - aan haar houding, haar gezicht, en toch bleef ik door rennen.

Tot ze haar staf naar mij ophief.

'Geen stap verder.' Siste ze - haar stem beefde.

Ik hield mijn pas in, wisselde een vragende blik met Lorcan en liet zijn arm los. Het eerste moment had ik geen idee wat ik moest doen. Ik keek haar slechts aan, in haar vijandige, ietwat bange en onzekere gezicht. Haar staf trilde in haar hand, en telkens slikte ze nerveus.