Ölü Adama Mektuplar

On Dokuzuncu Mektup

Gördüm.
Uğruna cümlelerimi yaktığım adamı penceremin baktığı sokaktan geçerken gördüm. Koşmak istedim. Merdivenleri üçer beşer atlayıp ona ulaşmak istedim. Aylarca duygularımı kağıtlara haykırdım. Bu sefer onun kulağına fısıldamak istedim. Çünkü bazen bir fısıltı tüm çığlıklara bedeldir.

Ama yapamadım. Öylece durdum. Ayaklarımda o dermanı bulamadım. Belki hayaldi, belki de aylardı hayalimde yaşattığım adamın gerçekten görmek beni sarsmıştı. Bilmiyorum. Koşamamıştım işte ona. Gitmişti. Zaten her zaman ona geç kalıyordum.

Ben hiçbir şeyi beceremeyen bir kızım. Aşık olmayı bile beceremiyorum. Birine aşkını fısıldayamayacak sadece kağıtlara haykıracak kadar korkak biriyim.

Affet beni ölü adam. Cesur bir sevdalı olamadığım için. Dünyada ki en güzel duygulardan biri olan sevilmek duygusunu senden mahrum ettiğim için affet beni.

Galiba hiçbir zaman da itiraf edemeyeceğim sana aşkımı. Bir ben bileceğim bir de meçhul mektuplarım. Sana hiç ulaşamayacaklar. Mektuplarımda ki gizli haykırışları duymayacaksın. Mektuplarımda ki mürekkep lekelerini görüp senin için ağladığımı anlamayacaksın.

Bilmeyeceksin ölü adam. Gideceği liman belli olan ama yolu hep şaşıran bir gemi kaptanıyım ben. Hep uçuk bucaksız aşkımda kayboluyorum. Bir türlü ulaşamıyorum limanıma, yani sana.

Çabaladıkça sanki gemi sulara gömülüyor. Yazdıkça daha çok boğuluyorum. Yanlış anlama ölü adam ben senin aşkının her cefasına razıyım ama...

Aması şu ölü adam. Yoruldum. Bu kız artık çok yoruldu. Yazmaktan, aşkını itiraf edememekten, eline geçen fırsatları değerlendirememekten çok yoruldu.

Ruhum fütursuzca akıtıyor cümleleri kağıda. Aşkımın yanında acılarımı da katıyor. Bunun için kusuruma bakma ölü adam.

Gördüğüm belki hayaldi belki sen. Bilmiyorum belki de hiç bilemeyeceğim. Bildiğim tek bir şey var. Aşkın bu ruhta hep baki kalacak.

Kendine iyi bak ölü adam. Ben aşkını ruhunda yaşatacak kız.

..............