Güzel Sevmek

GİDEN SEVİLİR Mİ?

En çok gidenler sevilir. En çok onlar özlenir. En çok onlar için uykusuz kalınır. En çok onlara hasret kalınır. En çok onlar olmadan, onlarla hayaller kurulur. Canından bir parça koparcasına sevilir, nefret ede ede, için yana yana, yüreğin burkula burkula ve kalbin kırıla kırıla sevilir. En çok gidenlere ihtiyaç duyulur. Biz seninle "İki kalp, tek vücuduz" dediklerimizin kalplerin de biz hariç herkes olduğunu gördük. İşte tam bu nokta da vazgeçmek gerekirken daha çok sevdik. Nefret ede ede, uykusuz kala kala. İnsanoğluyuz işte, acı veren ne varsa en çok ona haz duyarız biz. Gidenlerin, giderken bıraktığı burukluklar, kırgınlıklar, acılar çok uzun zaman sonra hafiflese de yüreğimiz de, vazgeçemeyiz, unutamayız, unutmak istemeyiz. Günün birin de bir hareketine defalarca umutlanıp her seferin de kıçımızın üstüne oturmakta üstümüze yoktur bizim. Gidenler özlemez, özleyemez. Böyle bir yetkileri yoktur. Fakat gidenler, öyle bir hasret bırakırlar ki kendilerine, bir sokakta yürürken köşe başında onun belirmesini isteriz. Fakat bir yandan da onu başkasıyla birlikte karşımıza çıkma ihtimalini düşünürüz. "Olsun deriz, kimle çıkarsa çıksın karşıma, sadece bir kez görebileyim, çok özledim, çok merak ediyorum" diyerek attığımız her adım da onu hiç haketmediği biriyle el ele, sarmaş dolaş, kol kola görmekten korktuk. Ama yine de istedik, bir kez olsun görebilmek istedik. Biz sevenler böyleyiz işte. Bir dakika da olsa görebilmek için hasretiz. Ve siz gidenler, fare gibisiniz. Gemi batmaya başlayınca ilk siz kaçıyorsunuz. Tuhaf olan, gemiyi batıran da sizsiniz. Diyeceğim o ki; bir insana yıllar boyunca için de taşıyabileceği umutlar veriyorsunuz, az öte de çıkmaz sokak tabelasını gösteriyosunuz. Bunları yapınca ne oluyor? Ne olduğunu ben söyleyeyim mi? Karşınızda ki insan vardı ya hani, ona karşı "seni seviyorum"ları dilinden düşürmediğiniz insanlar, türlü umutlar verdiğiniz insanlar, türlü türlü sevgi gösterilerinde bulunduğunuz insanlar, farklı farklı cümlelerle kalplerini feth ettiğiniz insanlar vardı ya, onları tükettiniz, hissizleştirdiniz, yarım bıraktınız, bitirdiniz, dağıttınız, paramparça ettiniz. Onları her gece uykusuz bıraktınız ve her sabah o güne ölü uyanmalarını istediniz. Tüm bunlara rağmen yine de gidenler özlendi, iliklere kadar istendi, "yaralarımı o açtı, ondan başkası dokunmasın" dendi, gidenler geri gelsin istendi. Gelsin, kaldırsın ayağa, tutsun ellerimizden, silsin gözyaşlarımızı istedik. Ve biz kalanlar en son radde de anladık ki "biz gidenlerin, gidişlerini bile sevmişiz.