Chapter 46: Maybe at Some Point She's Nice
Jeraldine’s P.O.V.
Nanunuod kami ng TV ni Matthew. Wala na kasi kaming magawa e. Actually MOVIE nga yung pinapanuod namin e kasi naman wala namang magadang palabas ngayon. Ang corny lang eh. NagTV pa kung corny ang palabas. So we decided na manuod ng movie. Nagdala siya ng “debede”. HAHAHA. Resident Evil nga lang. Matalino e. Ang boring daw kasi kung love story. Kaya ganyan nalang.
Nakakainis yung MOVIE!
(_ _”)
Alam niyo kung bakit?
Kasi naman ginugulat ako ng fish-teng ZOMBIE na to. Ampapanget nila. Nanggugulat pa. Kaderder sila. Nasobrahan sa foundation, ampooooti na masyado. Tuturuan ko sila magmake up e. JOKE
^^V
After namin manuod, umupo nalang kami.
“Gurabe ka Matt, nakakagulat naman yang pinanuod natin.”
“Di naman. Medyo bitin nga e. Yung Resident Evil 2 naman.”
“Ih! Tama na! Maawa ka naman sa HEARTBEAT ko!”
“Ha? Anong connect?”
“SLOW ka talaga Matthew.”
“Di kaya!”
“Heh!”
Biglang may nagtext sakanya. Sinilip ko. Kaso nilayo niya sakin.
“Damot!”
Pagtatampo ko.
“Tsismosa ka kasi.”
“HEH! Shtetep Matt.”
Tas nagtext siya. After niya magtext ng phone niya na ulit yung phone niya.
“Nagtext si Sharly.”
Panimula niya sakin.
“OH? Ano naman sinabi nun?”
Pagtataray ko. Malay ku ba kung nilalandi nanaman niya si Matt.
Kinuha niya ang phone niya at pinakita sakin.
From: Sharly
I Miss You! Good Bye! I’m setting you free.
Nagulat ako sa nabasa ko.
“Totoo ba yan?”
Tanung ko sakanya.
“Maybe.”
“Hays. Nakokonsensya ako Matt.”
“Ha?”
“Kasi di ko naman talaga ugali na makipagaway e.”
“Sus! Warfreak ka kaya.”
“ARAY!!!”
Reklamo niya binato ko kasi siya ng unan.
“SERYOSO KO!”
Sabi ko sabay walk-out kaso nahawakan niya kamay ko at hinala niya. So napa-upo ulit ako.
“Di pa kaya tayo tapos magusap.”
Sabi niya saakin.
“Tsss! Inaaway mo kasi ako. Nawalan na ko ng ganang makipagusap.”
Sabi ko sabay pout. Katampo kasi e. Hays.
( - . - )
“Pout pout ka pa dyan. Halikan kita dyan e.”
“SHETTEP! Asa Matt”
Lumapit siya sakin.
Papalapit ng papalapit.
Hanggang sa halos magkadikit na ilong namin.
“Ma-Matthew!”
“Shhh! Hahalikan talaga kita.”
( > . < )
NOOOOOOOOOOOOOOOO!!!!!!!!!!!!!!
“HAHAHAHAHAHAHAHHAHAHA”
(O . O)
Tapos umayos siya ng upo.
“Tawa ka?”
“Kung nakita mo lang itchura mo. LAUGHTRIP!”
Sabi niya tas tumawa ulit.
“Tse!”
“Ang cute mo talaga. Joke lang eh.”
“Ewan ko sayo”
Tas lumipat ako ng upuan. Dun ako sa harap na niya umupo. Ayoko na nga tumabi sakanya. Aasarin lang ako niyang lokong yan.
“By the way, pano kayo nagbati ni Sharly?”
“Simple, nagsorry. Anung utak yan Matt?”
“Weh? Parang di naman talaga yun.”
So ayun. Kinuwento ko kay Matt lahat ng nangyari kung pano kami ng bati. At kung ano ang nararamdaman ko nung panahon na yun.
Guilty ako, kasi gaya ni Sharly ayoko din talagang palayain si Keith pero nung mga time na yun. Willing na willing akong i-let-go siya at ipaubaya kay Sharly. Kasi alam ko namang walang mangyayari saamin.
Nasasaktan, kasi mahal ko si Keith. Sobra pa nga e. Pero diba? Sometimes, it’s better to let go kesa masaktan pa tayo ng sobra? SO ayun ang pumasok sa utak ko.
Nagulat si Matt ng sabihin ko na nagpaubaya si Sharly. DI daw kasi siya makapaniwala na nagpaubaya yun. Kasi never daw nangyari yun. Kung ano daw kasi ang gusto niya, gagawa at gagawa siya ng paraan makuha lang ulit yung gusto niya.
Pero mabuti at nagpaubaya siya. Maybe AT SOME POINT SHE’S NICE.
( ^ . ^ )
BINABASA MO ANG
Friendship Or Love ( SLOW UPDATE )
Teen FictionStory ng isang girl na di aakalaing maiinlove sa kanya bestfriend. Susundin niya ba ang tibok ng puso niya o ipapairal niya ang sinasabi ng kanyang utak? This is my very first story. Hope you like it. VOTE and COMMENT :))
