AŞK BİRAZ YARAMAZDIR

Bölüm 29-Sevgilim

Sevmek her zaman yetmezmiş derler.Ama iyileştirici bir tarafı var kabul ediyorum. İyileşmeye ihtiyacı var insanın. Kalp çabuk kırılan bir şey. Korunmasız bırakabiliyor insan hemen.Sonra birisine o kalbi verip korumasını beklemek alışkanlık oldu belki de.Herkesin beklediği biri vardır derler bir de eskiler. Kimisi inanır buna kimisi umudunu kaybetmiştir ve ne yazık ki inanamaz buna. Hayat herkes için adil değil sonuçta.

Yanımda uyuyan adama baktım. Başı bana dönük bir şekilde yüz üstü yatarken bir koluyla belimi sıkıca sarmıştı. Usul usul nefes alıp verirken öyle güzeldi ki.

Sanırım seni seviyor dedi içimde hala emin olamayan bir ses. Hala içimde bir yer ondan korkuyordu. İstese anında beni mahvedebilirdi. Farkında mıydı acaba? Bu kadar çabuk kendini bırakma diyen bir yanım vardı ve ben kırılmaktan korktuğum için onu dinlemek istiyordum.

Yataktan kalkmaya çalıştım ama bu benim için boş bir çabaydı.

Ulaş ın yüzünde gezindi gözlerim hala uyuyordu. Parmaklarını belimden yavaş yavaş çekerken nefesimi tuttum. Saat sabahın 8 idi. Ulaş normalde daha erken kalkardı ama gece geç uyuduğu için uyumaya devam etmesini istiyordum. Gidip pencereyi açıp temiz havayı içime çekmeyi düşündüm ama perdeler kapalı olduğu için açarken Ulaş ın uyanma riskini göze alamadım. Bu yüzden sabahlığımı giyip kapıya doğru yönelmiştim ki sesini duydum.

Sedef...

Arkamı dönüp baktığımda hala uyuyordu. Sayıklıyordu.

Yatağa yaklaşıp Ulaş diye seslendim ama beni duymadı. Uyandırmaktan vazgeçip kendi odama gitmek için tekrar kapıya yöneldim. Kapıyı açarken dikkat etmeme rağmen biraz ses çıkmıştı.

'Nereye?'

Uykulu çıkan sesi kızgındı.

Odama diye cevap verdim ona doğru dönerken.

'Buraya gel!'

'Uyu sen biraz daha saat 8. Gece geç yattın zaten.'

'Uyumayacağım. Bugün Ankara'daki son günümüz İstanbul a dönüyoruz.Buraya gel!'

'Ne? Gerçekten mi? Bana şimdi mi söylüyorsun bunu.'

'Evet. Şimdi son kez söylüyorum buraya gel!'

'Hala bana emir mi veriyorsun. Hiç değişmeyeceksin değil mi?'

Hayal kırıklığıyla başımı iki yana salladım.

Ulaş ise sadece bana bakmaya devam ederken yatakta doğrulup oturdu. Onun da benim davranışlarımdan memnun olmadığı açıktı.

'Bekliyorum'

Yumuşak çıkan ses tonundaki gizli tehdidi duyabiliyordum. Bu eğer dediğimi yapmazsan kötü olur, sabrımın sınırını zorluyorsun demekti.

Birkaç adım atarken konuyu değiştirmeyi düşünerek 'niye bugün dönüyoruz işin bitti mi burada' diye sordum.

Yatağın yanına geldiğimde duraksadım yorganı açarak gözüyle otur diye işaret etti. Bense onu görmezden gelerek yatağın ayak kısmına oturdum.

'Anlat cevap yoksa...'

'Bir şey var sende' deyip lafımı keserken şüpheyle baktı gözlerime.

'Bir şey yok.'

'Bak hayal gücüm hızlı çalışıyor ve tahmin ettiğim şeyler beni sinirlendirecek kadar kötü.'

'Saçmalama Ulaş. Her yaptığım her söylediğim şeyin altında bir şey arama. Sadece huzursuzum bilmiyorum.'