TATLI UKALA

~2~

Gece saat iki gibiydi kulağımda kulaklığım tavanı izliyordum. Ertesi gün cumartesiydi bu yüzden tüm gece uyumayı düşünmüyordum. Ama şunu hala öğrenememiştim ' Hayat bir planlar yaparken başımıza gelenler'di.
Gece biraz daha benle bütünleşmeye başlamıştıki babam aniden odaya girdi. Endişeliydi.
" Kalk hemen gidiyoruz yanına sadece önemli eşyalarını al."
"Nereye gidiyoruz bi şey mi oldu iyi misin?" onun endişeli ses tonu banada geçmişti.
"Soru sorma kalk!"
Uyarı dolu bu cümleye cevap vermedim.Zaten cevapda beklememişti hep böyleydi babam emir verir ben yapardım. Sorgulamadan...
Elimde neolur ne olmaz diye aldığım ince hırkam sırtımda çantam ve tabiki telefonum ve kulaklığımı cebime sıkıştırıp kapıya çıktım. Güvenlik garajı işaret ederek "sizi orada bekliyor"dedi samimiyetten bi okadar uzak sesiyle. Ama o an pek takmadım. Hızla garaja koştum. Araba garajın önüne geldiğinde arka tarafa babamın yanına geçtim. Babam soföre "Hadi!"dediginde soför hızlıca ilerledi. Hiçbi şey sormadım, soramadım daha doğrusu çünkü babam endişeli bi şekilde biriyle konuşyordu. Aradan seçebildiğim kelimelerde 'Ne demek hala kim olduklarını bulamadık, ben size ne için para veriyorum?' diyordu.
Daha sonra' Beste' yi bilmiyolar mı?' sesindeki mutlu şaşkınlık ürkütücüydü. Daha bir sürü şey konuştular ama ben artık dinlemek istedim. Yaklaşık on dakika sonra telefonu kapadı ve soföre "önce beni şirkete bırakacaksın havaalanına geçerim ben, ordan yurt dışına çıkacağım bi kızım olduğunu bilmiyorlarmış bu bizim için bir artı.." dedi. Soför başını tamam anlamında salladı ve şirkete doğru arabayı sürmeye başladı. Hiçbir şey anlamıyordum. Babam neden beni bilmelerinden korkmuştuki ayrıca ben bile bazen kızı olduğumu unuturken insanlar beni nerden bilecekdi. Yanında hiç bir zaman bi yere gitmemiştim ve daha önce dediğim gibi asla törenlerime toplantılarıma gelmezdi..
Ben kendi kendime düşüncelerimle cebelleşirken babam bana döndü. " KIZIM sen Ankara'ya gideceksin sana orda bir ev buldum eşyalarda tamam hesabına her ay parayıda yatıracağım ama eğitimine sağlıklı bi şekilde devam edebilmen için soyadını söyleme ki seni bulamasınlar yanına uzunca bir müddet gelemiyceğim numaramı iptal edeceğim yeni bir numara alana kadar senide arayamayacağım ama güvende olacağım ... Sende olacaksın tabiki..."
Hiçbir şey ilk dediği kelime kadar şaşırtmadı beni.. KIZIM dedi bana. Endişesinden veya başka bi şeyden ama sonuçta kızım demişti. Bu düşünce kafamda zor da olsa normalleştikden sonra babama "neler oluyor?"diyebildim. Bana işlerinin yolunda gitmediğini peşinde adamlar olduğuyla ilgili bir şeyler söyledi. Çokda kurcalamadım. Hep o bi şeyler yapar ben kabul ederdim. Yine öyle olmuştu. Babam şirketin önünde benle bi daha görüşemeyecek gibi sarıldı ardından "seni seviyorum kızım.. Her şey için özür dilerim..." dedi. O an tam o saniye bu zamana kadar içimde tuttuğum tüm gözyaşları boşaldı ankara' ya gelene kadar ağladım ama bu sırada yaklaşık 6 araba değiştirerek geldik. Ankara'da adını bilmediğim semtlerde dolaştık soför ne olur ne olmaz diye izimizi kaybettirmeye çalışıyordu galiba.. Yarım saat sonra soför bir sitenin önünde durdu. Site ikili karşılıklı binaların yan yana sıralanmasıyla uzayıp gidiyordu. Bahçesi oldukça bakımlıydı. Kapıda güvenlik görevlisi vardı. Ben etrafı incelerken soför bir anahtar uzattı ve "D blok 12 numara" dedi. Çantamı alıp soföre teşekkür ettikden sonra arabadan indim tam o sırada soför kapısını açıp" küçük hanım kartı vermeyi unuttum, bu karta her ay paranız yatacak şuan içinde yeterince para var " dedi ve tekrar arabaya yöneldi.Bende yönümü tekrar siteye doğru yönlendirdim. Güvenliğe selam verip sitenin içine girdim D bloğu hemen gözüme çarptı. Binadan içeri girdim. Asansöre binip 12 numaraya çıktım.
İşte yeni haytıma ilk adımımı atacağım kapının önündeydim. Gereğinden fazla heyecanlıydım. BENİM YENİ HAYATIM.. İŞTE TAM BU NOKTADA BAŞLIYORDU...