Γιατι να Σ'αγαπω;

Οταν το παρελθόν επιστρέφει..

Μια μερα σαν ολες τις αλλες ,ενω καθομουν στον υπολογιστη ακουσα το κινητο μου να χτυπαει.Περιεργο μου φανηκε καθως ολοι ηξεραν οτι δεν μου αρεσει να μιλαω στο τηλεφωνο.Κοιταξα την οθονη.Δεν ηξερα τον αριθμο.Αποφασισα να μην το σηκώσω.Απο καμια διαφημιστική εταιρία σκεφτηκα θα ειναι.Λιγες ωρες αργότερα το κινητό ξαναχτυπησε.Ξανα ο ιδιος αριθμος.Δεν εδωσα σημασια.Ξαπλωνοντας το βραδυ συνειδητοποίησα οτι απο καπου ηξερα αυτον τον αριθμο.Ανοιξα βιαστικα το κινητο μου και τον διαβασα δυο τρεις φορες."Δεν μπορει" ,σκεφτηκα,"αποκλειεται να ειναι αυτος."Την επομενη μερα ανοίγοντας το κινητο μου ειδα ενα μηνυμα απο τον ιδιο αριθμο.Ο αποστολεας αναρωτιοταν γιατι δεν απανταω.Απαντησα στελνοντας ενα ερωτηματικο,λες και δεν ηξερα ποιος ειναι.Μπορει να διήρκησε πολυ λιγο η σχεση μας,αλλα ειχα κιολας προλαβει να μαθω τον αριθμο σου απεξω.Κατα τη διαρκεια της μερας σκεφτομουν τι μπορει να με ηθελες.Ισως να ηθελες καποια χαρη,σκεφτηκα.Ή ισως απλα να ηθελες παρεα οταν θα ελειπαν οι φιλοι σου.Ηλπιζα να μην με επαιρνες για να μου πεις οτι συνεβη κατι σοβαρο.Ναι,ολα πέρασαν απο το μυαλο μου.Αυτο ομως που δεν σκεφτηκα ουτε ενα λεπτο ηταν οτι θα σου ελειπα.Πως ειναι δυνατον αλλωστε να σου ελειπα μετα απο ολα αυτα;Και να μου ελεγες κατι τετοιο,πως περιμενες να σε πιστεψω;Καποια στιγμη θυμωσα.Θυμωσα που ξαναγυρναγες στη ζωη μου αφου ειχα καταφερει να σε ξεχασω.Ειχα καταφερει να μην ειμαι απογοητευμένη μαζι σου,να μην σε σκεφτομαι καθολου.Και εσυ τι;Ξαναγυρνας και με αναστατωνεις παλι.Πανω στη στιγμή που καταφερα να προχωρησω απο αυτην την ιστορια.
Στο μηνυμα μου απάντησες με μια αναπαντητη.Σηκωνοντας το τηλεφωνο ακουσα μια γνώριμη φωνη,τη δικη σου.Δεν την ειχα ξεχασει η αληθεια ειναι.Αν και καπως περιεργο,η φωνη σου παντα με γαληνευε.Παντα με ηρεμουσε.Παντα ενιωθα ασφαλεια οταν σε ακουγα.Στο ειχα πει κιολας μια φορα και απαντησες χαμογελώντας.Μου ειχες πει και εσυ παλιοτερα οτι σου αρεσει και η δικια μου η φωνη.Δεν σε πιστεψα.Η φωνη μου δεν εχει κατι ξεχωριστο ,σου απαντησα.
Με ρωτησες αν καταλαβα ποιος εισαι.Φυσικα,εκανα την ανηξερη.Θυμόμουν ακριβως τον τονο της φωνης σου,σε σημειο να αναρωτηθώ και εγω η ιδια τον λογο.Αφου μου ειπες ποιος εισαι,σε ρωτησα γιατι με πήρες και αν έγινε κατι που επρεπε να μαθω.Γελασες.Μου απαντησες οτι απλα ηθελες να με παρεις να μιλησουμε.Και μιλησαμε πολλη ωρα.Συζητησαμε διαφορα,πραγματα πιο σοβαρα,γελασαμε,θυμηθηκαμε..ή μαλλον,εγω θυμηθηκα.Σου ειχα πει μεταξυ πλακας και αστειου οτι δεν ξεφευγεις ευκολα απο μενα.
Δεν σου εβγαλα ομως το παραπονο μου,ουτε σε ρωτησα γιατι εγινε ολο αυτο.Δεν ηθελα.Η μαλλον...δεν αντεχα να ρωτησω επειδη φοβομουν την απαντηση.Περιμενα να μου πεις μονος σου,ή εστω να αναφερεις κατι.
Τις επομενες μερες συνεχισαμε να μιλαμε.Ατελειωτες ωρες στο τηλεφωνο.Μπορω να πω οτι οταν ακουγα να χτυπαει το κινητο μου,επιανα τον εαυτο μου να χαμογελάει, ξεροντας οτι θα εισαι εσυ.Παντα ειχαμε κατι να πουμε.Ποιος το περιμενε οτι εγω με εσενα θα αποκτούσαμε μια τετοιου ειδους σχεση.Θυμαμαι,οτι καθε φορα που καποιος αλλος ηταν στο δωματιο ενω μιλαγαμε και σε ρωταγε με ποιον μιλας απαντουσες "με τη γυναικα μου".Και πάντα γελαγα.Αλλωστε,δεν υπηρχαν πιθανοτητες να ξαναμπω σε αυτο το παιχνιδι.
Εγω παντα κρατωντας μια αποσταση προσπαθουσα να σου απανταω οσο πιο φιλικά μπορουσα,κατι που μαλλον εσυ δεν καταλαβαινες,ή εκανες πως δεν καταλαβαινες.Καποια στιγμη πήρα το θαρρος και σε ρωτησα γιατι."Τι γιατι " ,με ρωτησες."Γιατι τα εκανες ολα αυτα",απαντησα.Δεν είχες απαντηση.Τι να μου ελεγες;Οτι απλα δοκιμαζες;Οτι δοκίμαζες αν θα μπορω να σου γεμισω τα κενα;Ισως ουτε εσυ να ηξερες το γιατι.Και ετσι η ερωτηση μου εμεινε αναπαντητη.
Θυμαμαι οτι με ρωταγες συνεχεια για το ποτε θα βγουμε.Αληθεια,απορουσα για το γιατι.Ηθελες παλι να με χρησιμοποιήσεις οπως και την πρωτη φορα;Η μηπως ηθελες να περασεις καπως τον χρονο σου;Μου είχες πει οτι μου εστειλες γιατι σου ελειψα.Η αληθεια είναι οτι δεν σε πιστεψα.Πλεον δεν πιστευα το παραμικρο.Ετσι με αναγκασες να ειμαι. Οχι μονο με εσενα.Μπορω να πω οτι ως προς αυτο μου εδωσες ενα καλο μαθημα.Να προσεχω πολυ με τους ανθρώπους.Βεβαια,ισως περισσοτερο απ'οσο θα επρεπε.Με βοηθησες να ωριμασω σε αυτο το θεμα.Να ειμαι πιο καχυποπτη.Τουλάχιστον ετσι ειχα δημιουργησει ενα πεδιο ασφαλειας γυρω απο τα συναισθηματα μου.Ποιος θα μπορουσε να το σπασει και να με πληγωσει μετα απο αυτο;Ηλπιζα κανεις.
Λιγο καιρο μετα συμφωνησα να βγουμε.Υπενθύμιζα στον εαυτό μου οτι ηταν φιλικά.Μαλλον επειδη δεν ηθελα να παραδεχτω οτι μου ειχες λειψει.Πολυ.Μου ειχαν λείψει τα πανεμορφα ματια σου.Μου ειχε λειψει το υπεροχο χαμογελο σου.Τα αστεια σου.Οι ατελειωτες ωρες που ξοδευες για να μου εξηγησεις την διαφορα αναμεσα στο μηχανακι και στη μηχανη.Και εσυ νομιζες οτι σε ακουγα.Πως να σε ακουγα αφου παρατηρουσα το χρωμα των ματιων σου;
Μου ειχαν λειψει οι αγκαλιες σου,και ας μην ηθελα να το παραδεχτω.Μου ειχε λειψει η ασφαλεια που ενιωθα κοντα σου,κατι που μεχρι τοτε εσυ ειχες καταφερει -αθελα σου- να μου προσφερεις.
Και οντως βγηκαμε.Καθίσαμε σε ενα γνώριμο για εμας μερος.Μιλαγαμε για πραγματα γενικα,οπως για το πώς ηταν η μερα μας.Μετα απο λιγο με πλησιασες.Με αγγιξες στο προσωπο για να με φερεις κοντα σου,με κοιταξες στα ματια και με φιλησες.Γιατι το εκανες αυτο;Απ'την μια πλευρα το ηθελα τοσο πολυ .Απ'την αλλη ομως,καταλαβαινα πως αν ανταπεδιδα θα πήγαινε χαμενος ολος αυτος ο καιρος που προσπαθούσα να ξεχασω ο,τι ειχε συμβει μεταξυ μας και να σε σκεφτομαι χωρις να πιανω τον εαυτο μου να στεναχωριεται.Εκανα το δευτερο.
Μου ειχες λειψει πολυ.Σε βρηκα αλλαγμενο.Ισως ειχες ωριμασει σε συγκριση με αυτον που ησουν και ας ειχε περασει λιγος καιρος.Και χαρηκα για αυτο.Για καποια στιγμη πέρασε απο το μυαλο μου η ιδέα να ξαναπροσπαθησουμε ,αλλα αυτη τη φορα απο την αρχη χωρις τα προβληματα που ειχαμε.Αυτη τη φορα θα μπορουσαμε να ειμαστε πιο ειλικρινείς ο ενας απεναντι στον άλλον.Κυριως εσυ.Μου το οφειλες αυτο νομιζω!
Και αυτος ηταν ο σκοπος σου.Να ξαναπροσπαθησουμε.Φυσικα,ημουν πολυ επιφυλακτική.Αλλωστε, με ειχες πληγωσει αρκετα στο παρελθόν.Αυτο βεβαια δεν στο ειχα πει.Δεν ηθελα να με θεωρεις αδυναμη.Παντα ολοι νομιζαν και νομιζουν οτι
ειμαι η δυνατη της υποθεσης.Γιατι λοιπόν να ηξερες εσυ την αδυναμια μου;Σου ειπα απλα οτι μετα απο λιγο ημουν ενταξει και οτι καταλαβαινα.Μεχρι σημερα ισως αυτο να πιστευεις.
Οταν με ρωτησες αν θελω να ξαναπροσπαθησουμε σου ειπα οτι θα δειξει με το περασμα του χρονου.Η επικοινωνια μας ηταν καθημερινη.Απο μερους σου,θα λεγα οτι δεν ήταν καθολου φιλικη,αφου μου μιλουσες σαν να ήμασταν ηδη μαζι.Απο την δικια μου πλευρα,προσπαθουσα να ειμαι οσο πιο ουδετερη γινοταν,αλλα δεν το καταφερνα και πολυ.
Λιγο καιρο αργοτερα,μου ειπες κατι που σκεφτομουν και φοβόμουν απο πολλα χρονια πριν.Χρονια πριν σε γνωρισω.Μου ειπες μια λεξη που μεχρι τοτε δεν πιστευα οτι θα επελεγες ποτε να πεις.Δεν την περιμενα.Γενικα απο εσενα.Ειδικα σε εμενα!Ηταν μια λεξη πολυτιμη,μια λεξη που μπορει ανα πασα στιγμη να μεταβάλει ολα τα δεδομενα,σε μια σχεση,σε μια κατασταση,σε μια προταση,σε μια καθημερινοτητα.Μια λεξη με τεραστια δυναμη.Μια λεξη που πολλοι την λενε,αλλα λιγοι μπορουν να νιωσουν τι πραγματικα σημαινει.Μια λεξη που μπορει να σε στιγματισει.Μου είπες την λεξη "σαγαπω".
Η αληθεια ειναι οτι κομπλαρα στην αρχη.Ενιωσα οτι η σχεση μας ξαφνικα γίνεται πιο σοβαρη,πιο επισημη.Τρομαξα για τις συνεπειες της.Τι θα σου απαντούσα;Αυτα που ενιωθα για σενα μπορουσα να τα εκφρασω και εγω με την λεξη "σ'αγαπάω";Και αν μετα καταλαβαινα οτι δεν το εννοω;Πως θα επαιρνα αυτη την λεξη πισω;
Δεν σου απάντησα με ενα συνηθισμένο "και εγω".Σου απάντησα με κατι πιο αοριστο.
Για να σου ανταποδώσω την λεξη περασε λιγος καιρος.Καιρος που σκεφτομουν αν οντως και εγω ενιωθα ετσι για σενα.Καιρος που σκεφτομουν αν το εννοούσες.Αν μου αξιζε αυτη η λεξη.Αν αξιζε γενικα αυτη η σχεση.Πως θα κατέληγε.Αν θα κατέληγε οπως την πρωτη φορα.Βεβαια,φαινοσουν αλλαγμενος μπορω να πω.
Μια μερα λιγο πριν με καληνυχτισεις μου εγραψες οτι μ'αγαπάς.Η απαντηση μου : "και εγω σ'αγαπάω".Δεν το σκέφτηκα πριν το γράψω.Ουτε καθομουν ωρα πανω απο το κινητο πληκτρολογώντας αυτη την απαντηση.Σβήνοντας την και πληκτρολογώντας την ξανα μετα απο λιγο.Εκεινη τη στιγμη μου βγηκε τοσο αυθόρμητα οσο το καλημερα που σου έλεγα καθε πρωί.Δεν το περιμενα.Κοιταζα ξανα το μηνυμα μου απορωντας αν οντως το εγραψα εγω.Για μενα ηταν και ειναι πολυ σημαντική η λεξη αυτη.Ησουν το πρώτο ατομο που θα την ελεγα.Δεν την ειχα πει σε κανεναν αλλον και γι'αυτο ηθελα να ειμαι απολυτως σιγουρη οτι θα την εννοω.Και την εννοουσα.Και με το παραπανω.
Παρα τα προβληματα μας,με ειχες κανει χωρις να το καταλαβεις να σε αγαπήσω.Ισως να ηταν ο τροπος που με κοιταζες.Ισως να ηταν ο τροπος που μου μιλαγες.Δεν ξερω.Ειλικρινά,δεν ξερω.Σε αγαπουσα επειδη απλα ησουν εσυ.Εσυ με ολα σου τα ελαττώματα και τα πλεονεκτήματα.Με ειχες κανει να θελω να ειμαι διπλα σου και ημουν.Ειτε το καταλαβαινες ειτε οχι.Ισως το συνειδητοποίησες αργοτερα αυτο.Δεν πειραζει ομως.Εγω ηθελα να ειμαι εκει για εσενα και το εκανα. Ή τουλαχιστον το προσπαθησα.