,,Karmazynowe spojrzenie" - Akane (,,lśniąca czerwień") Onohara urodziła się i wychowała w Ikebukuro. Mogłoby się wydawać, że to zwyczajna 23-latka, ale tak naprawdę jest przywódczynią wielce niebezpiecznego gangu - ,,Crimson glance", który posiada...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
乂KOSZYCZEK乂
乂
Nawet jeśli Izaya był ateistą, to i tak nie pojmowałam jakim cudem taką chorą satysfakcję sprawiało mu ubieranie choinki oraz zawieszanie kolorowych światełek. Wprawdzie kolędników by pewnie wykopał za drzwi, ale to w końcu Kraj Kwitnącej Wiśni, Tokyo, a więc nie sami Japończycy.
- Wytłumacz mi proszę, co robisz - mruknęłam, patrząc z konsternacją na stertę farbek i podejrzanie wyglądający skalpel połyskujący na stoliku.
- Ozdabiam jajka do koszyczka - oznajmił, nie odrywając wzroku od gazetki przepełnionej rozmaitymi wzorami.
- Ale wiesz, że mamy teraz matematykę, nie?
Oczywistym było, że w ogóle się tym nie przejmował, a mój podręcznik robił za parawan, który zasłaniał małą pracownię chłopaka. Pośród rozmaitych pędzelków walały się też ostre przedmioty, klej, kolorowa bibuła oraz rozmaite pierdółki do ozdabiania wydmuszek, których cały wkład stał obok takiego samego, ale wypełnionego zwykłymi, farbowanymi jajkami.
- Orihara-kun - wypaliła nagle nauczycielka, która do tej pory zapisywała wzory na tablicy. - Możesz mi powiedzieć, jaki jest wynik tego zadania? - syknęła, wciąż wpatrując się w niego z wściekłością.
- Aka-chan? - powiedział ledwo dosłyszalnie, zasłaniając sobie usta ręką. Oczywistym było, że to nie prośba, a swego rodzaju rozkaz, ale co miałam zrobić?
- Dwanaście pierwiastków z trzy - mruknęłam tak, by kobieta się nie zorientowała, z po chwili brunet z zadowoleniem podał wynik i zaraz znów zabrał się do pracy... i tak do samego końca lekcji.
乂
- Jesteś strasznie sceptycznie do tego nastawiona, Aka-chan - oznajmił, podrzucając w dłoni niedokończoną, czerwoną pisankę.
- Trzymasz w ręce niebezpiecznie wyglądający skalpel i jesteś ślepy - wymamrotałam, marszcząc brwi i wiercąc się nieco, gdyż na ławeczce zaczynało brakować już miejsca.
