Heksendochter

#16

De volgende ochtend voelde ik me misselijk, vooral toen ik me realiseerde wat er stond te gebeuren - Arya's huwelijk. Met Henri. Ik trok een wit met blauwe alledaagse jurk aan, ik vertikt het de jurk aan te doen die ik voor mijn verjaardag had gedragen, en mijn haar viel gewoon los over mijn schouders, iets wat uiterst ongepast was. Ongewassen, met los haar, zonder korset en in een alledaagse jurk ging ik naar beneden om te gaan ontbijten. Toen mijn moeder me in haar vizier kreeg, riep ze verontwaardigd: ''Céleste! Maak dat je terug naar boven gaat!'' ''Rebel,'' grinnikte Louise. ''Louise, neem jij het even over van Carole en ga Adeline helpen met Arya. Alexandre is al bezig met je Emile. En Céleste kan haar duidelijk niet zelf klaarmaken.'' En ze ze keek me waarschuwend aan, maar ik keek eerder triomfantelijk. ''Dit is toch geen fééstelijk gelegenheid!'' zei ik, en mijn moeder werd nu echt furieus. Gelukkig kwam Carole net op tijd en duwde me de trap terug op. ''Aandachtszoekster!'' zei ze half serieus en half grappend. En ik onderdrukte even een glimlach.

Carole had me eindelijk zover gekregen dat ik de jurk van gisteren droeg én een korset, en ze had - onder lichte dwang, met de hulp van mijn moeder - mijn gezicht gepoederd en mijn lippen gerood met een mengsel van bijenwas en kersensap. Mijn moeder zei dat volgens Lady Wincaster alle vrouwen in Engeland dagelijks hun lippen rood maakten en hun gezicht poederden. Toen Carole bezig was met mijn haar omhoog te zetten - met veel crepeer en vlechtwerk - zag ik in de  troebele spiegel die voor me stond dikke tranen over haar rode wangen bengelen. ''Carole,'' zei ik, ''gaat het wel?'' ''Ja hoor,'' zei ze, ''het is gewoon... Ik herinner me nog dat ik Arya's haren vlechtte... Ze was zo een klein, lief meisje... En nu gaat ze trouwen! Ze is zo snel groot geworden... veel te snel.'' Ik glimlachte, en toen ik terug in de spiegel keek, zag ik dat er ook tranen over mijn wangen bengelden.

Arya zag er - er was geen ander woord voor - verpletterend uit in haar maagdelijk witte jurk met driekwartmouwen, die afgewerkt waren met franjes. De jurk had een boothals die ook een grootdeel van haar hals en schouders blootlegde, maar kon toch haar beginnend zwangerschapsbuikje niet verbergen. En haar haren waren los, maar er waren wel parelmoerkettingen in gevlochten en ze droeg haar sleep al over haar haren. Moeder had haar kennelijk ook overtuigd om haar lippen rood te maken. ''Céleste!'' riep ze. ''Hebben ze je dan toch uiteindelijk in een deftige jurk gekregen?'' grinnikte Louise, die er mooi uitzag in haar witte met rode jurk, met bijhorende parasol en haarclips. Van dat 'meisje van plezier' uit de kroeg in Parijs, was er niets meer over. Ze was nu een echte dame. Mijn moeder, gevolgd door Carole, kwamen allemaal naar beneden. Ook Adeline - gekleed in een blauwe jurk die ze kennelijk van Louise geleend had - kwam naar beneden. ''De mannen zijn al vertrokken,'' zei mijn moeder. ''Haast jullie naar buiten! De koets staat er al!'' 

Ik stapte uit de koets, met mijn eigen witte parasol in mijn hand. De koetsier bood me vriendelijk zijn hand aan, maar ik negeerde hem en liep de kerk binnen en nam plaats vooraan, terwijl mijn moeder en Louise Arya naar binnen begeleiden.  Plots voelde ik een tik op mijn schouder, en toen ik omkeek keek ik recht in de warmbruine ogen van niemand minder dan Robert. Oh god. ''Céleste,'' zei hij, en het volgende moment voelde ik zijn zachte roze lippen tegen de mijne. ''Robert,'' zei ik. ''Uhm..'' En ik maakte me los uit zijn kus. ''Heb je mijn brief niet ontvangen?'' Hij nam mijn kin op en dwong me op die manier in zijn ogen te kijken, die enkel maar liefde uitstraalden. Ugh. ''Wat zou daar dan in moeten staan?'' vroeg hij, met een lichte twinkeling in zijn ogen. ''Ik had niets anders verwacht dan dat je het goed zou vinden, liefste.'' ''Het spijt me Robert,'' zei ik spijtig, ''maar je had bij je vader moeten blijven.'' ''Wat?'' vroeg Robert, en nu blonk in zijn ogen iets van ongeloof. En ik keek weer naar voren, met een glimlach op mijn gezicht. 

Henri kwam de kerk binnen en even later begon er iemand op een orgel te spelen. De kerkdeuren gingen open en de gesprekken gingen in het niets op, want Arya kwam de kerk binnengestapt, begeleid door mijn vader. Haar sluier hing voor haar gezicht. ''Je ziet er mooi uit,'' fluisterde ik toen ze langsliep, en ze onderdrukte de drang om in de lach te schieten. Maar toen ze daar zo naast Henri stond, voelde ik niets anders dan een bittere haat. Een bittere haat voor hem. Er was iets wat ik gemist had... Iets, dat al heel lang aan me knaagde. En toen opeens werd het allemaal duidelijk. Mijn gevoel had me het al de hele tijd proberen duidelijk maken. En nu opeens... Nu snapte ik het. Het was Henri. Het was hem altijd al geweest. De verkrachter van Arya, terwijl zij op het punt stond met hem te trouwen, de stem in mijn hoofd... Hij was het.  En toen rook ik een geur die me bekent voor kwam, maar die ik al jaren niet meer geroken had. Het was de geur van verbrand vlees. 

                                                                            ***

OMGOMGOMGOMG, ik kijk er al zoooooolang naar uit om dit stuk te schrijven...

Hier begint het allemaal, eigenlijk waar het hele verhaal omdraait...

DUMDUMDUMDUM

xoxo