Heksendochter

#1

1658, Lamothe

 Carole ging ruw met de borstel door mijn blonde haar. Ik kermde van de pijn. “Moest ik je moeder zijn, zou ik het allemaal afknippen!” zei Carole met haar zware bromstem. Ze was de dienstmeid (of dienstman?) van mijn familie. Ik kon zeker vijf keer in dat zware postuur van haar. Ze had kort, zwart haar en priemde, grijze ogen. “Blond haar brengt enkel ellende met zich mee,” ging Carole ongestoord verder, “zeker als het zo lang is. Het wordt sneller vuil dan donker haar, en je heb meteen alle jongens uit het dorp achter je aan. Moest je niet zo een griezelige ogen hebben zou je vader om de haverklap mannen over de vloer krijgen die een huwelijk wilden arrangeren tussen hun zonen en jou.” Ik wilde zeggen dat ik pas acht was, maar ik hield mijn mond. Carole was het gewend om altijd ongezouten haar mening te zeggen, en ik was het zo gewend geraakt dat het me niet meer kon deren. Iedereen vond mijn ogen vreemd, en daar hadden ze al het recht toe. Sommigen vonden ze mooi, anderen vonden ze griezelig, net als ik. Er werd gefluisterd in het dorp dat mijn ogen een geschenk waren van God, maar anderen beweerden dan weer dat ze een geschenk waren van de duivel. Toen Carole – godzijdank – klaar was met mijn haar te martelen, vlocht ze het en knoopte ze het vast met een zwart lint. Vandaag was het zondag, dus we kregen geen les. We gingen zoals elke zondag naar de kerk. Het was mijn minst favoriete bezigheid. Ik vond het onzin. Wat als God niet eens bestond? Dan besteden we een levenlang aan bidden voor niets. Ik trok mijn zondagskleren aan: een witte jurk, een rieten hoed met een afschuwelijk blauw lint, witte kanten sokjes en zwartgelakte schoentjes. Beneden zat mijn familie al te ontbijten. Het was één van de laatste keren dat Louise en Alex met ons zouden ontbijten. Louise wou naar de stad om haar studies te voltooien en Alex was verliefd geworden op een meisje uit het dorp. Mijn vader was er tegen, omdat het een boerenmeisje was, maar Alex had zijn geliefde Adeline al ten huwelijk gevraagd. Uiteraard was mijn vader woedend toen hij het ontdekte. Hij was ook tegen Louise’s studies geweest. Hij vond dat ze moest trouwen met een rijke heer, die voor haar zou zorgen. Maar Louise was een vrijgevochten jonge vrouw, en ze weigerde afhankelijk te zijn van een rijke heer. Arya was een mooi, dertienjarig meisje. Heel veel jongemannen uit het dorp liepen achter haar aan, maar ik wist dat zij Arya vroeger buitengesloten hadden en dat ze weigerde met hen om te gaan. Ze had niemand nodig. Ze hield van schilderen en lezen, en ze had mij om haar gezelschap te houden als ze schilderde. Mijn tweelingbroer, Emile, zag er niet uit als mijn tweelingbroer. We leken niet eens op elkaar. Hij kon het wél vinden met de kinderen uit het dorp. Ik moest niets van ze hebben. Ze waren allemaal enorm kinderachtig en achterlijk. Niet dat Emile veel beter was. Ik schoof naast Louise aan tafel. Er hing een gespannen sfeer, want ze vertrok over drie dagen naar Parijs en ik zou haar missen. Ze was altijd mijn rots in de branding geweest. Ik bewonderde haar intelligentie en onafhankelijkheid enorm. Je kon dus wel zeggen dat ze mijn rolmodel was. Over acht jaar zou ik ook naar Parijs gaan, hield ik mezelf voor. “Louise, weet je zeker dat ik niet met je mee moet gaan naar Parijs?” vroeg moeder bezorgd. “Je weet hoe gevaarlijk de tocht is. En het zal dagen duren! Je zult eenzaam zijn.” “Ik zal er aan moeten wennen, mama. In Parijs zal ik ook eenzaam zijn,” zei Louise, en ze forceerde een glimlach. “Blijf toch,” zei vader, als een wanhopige laatste smeekgebede, ook al wist hij dat het al te laat was. Louise was vrij. En ik hoopte dat ik ooit ook zo vrij als haar zou zijn.

Amen. De mensen in de kerk stonden op en wandelden naar buiten. Ik was blij toen ik over de kerkdrempel stapte en het warme meibriesje voelde. Het was alsof ik na jarenlange opsluiting de gevangenis kon verlaten, ook al had mijn zogezegd gevangenschap slechts een uur geduurd. Mijn moeder keek mij waarschuwend aan toen ze mijn gezichtsuitdrukking zag. Ze wist hoe ik over de Kerk dacht. Ik had ook vreemde opvattingen voor een achtjarige. “Voorzichtig,” fluisterde ze in mijn oor. “Mensen kunnen verkeerde dingen opvatten.” Ik knikte. Ik wist het wel. Maar, als ik naar Parijs zou gaan, zou ik nooit meer een voet binnen een kerk zetten. Ik zou vrij zijn. Zelfs vrijer dan Louise. Mijn moeder en vader stonden te praten met de pastoor, Arya en Emile stonden naast mijn moeder, Alex stond bij – jaja – Adeline’s ouders samen met Louise, en ik stond alleen. Tot er een jongen mij aansprak. Hij kon niet zo oud zijn. Een paar jaar ouder dan ik, ongeveer. “Jij bent toch Céleste Landrui?” vroeg hij, alsof hij dat zelf nog niet wist. “Ja,” zei ik. “Ik ben Céleste Landrui.” Ik was stiekem wel blij dat iemand met mij kwam praten. Niemand wilde ooit met mij praten. Maar toen zag ik zijn vrienden, die een paar meter verderop stonden. Ze stoten elkaar aan en wezen naar mij. “Hoeveel heb je gekregen?” vroeg ik toen. Hij keek mij niet-begrijpend aan. “Om met mij te praten,” verduidelijkte ik. Hij werd helemaal rood, maar grijnsde toen zelfverzekerd: “De prijs waar ik een boterkoek van kon kopen.” Ik voelde woede en verdriet opkomen. En haat jegens hen, zijn vrienden en dit hele verrekte dorp. Ik had nog nooit zo’n grote haat gekoesterd. En toen gebeurde er iets vreemd. Terwijl ik hem daar met mijn mond vol tanden stond te haten, draaiden zijn ogen zich om in hun kassen tot er enkel nog maar wit te zien was. Er verscheen schuim op zijn lippen en hij viel tenslotte flauw. Iedereen gilde. Maar ik hoorde het niet. Iedereen kwam op de jongen af. Iedereen keek mij doodsbang, woedend en haatvol aan. Iedereen haatte me. En ik haatte iedereen. Mijn moeder trok me mee uit de menigte. We liepen onopgemerkt weg, iedereen bekommerde zich om te jongen. Hij lag te stuiptrekken op de grond. “Pijn!” riep hij boven de paniekerige menigte uit.  En toen rook ik de geur van verschroeid vlees voor alles zwart werd. 

                                                        ***

lovies x