Spy

Bonus 5. De waarheid

Ze heeft Dakota! Die verdomde Cara heeft Dakota! Hoe durft ze?

Ik storm het bos uit en stap in mijn auto. Ik race naar Dakota's huis en bons op de deur. Zoals verwacht krijg ik geen antwoord. Zal Cara Dakota's broer en vader ook hebben? Shit, die waren dit weekend de stad uit, dat had Dakota verteld. Verdomme!

Ik schreeuw haar naam, maar ik krijg geen reactie. Ik schreeuw nog eens en klim via de regenpijp naar haar balkon. Haar gordijnen zijn open en haar kamer ziet er normaal uit. Geen rommeltje, niet super netjes. Er is geen spoor van leven te herkennen in haar kamer. Ik schreeuw het uit en klim dan weer naar beneden. Ik zou zo graag de ramen in willen slaan, maar dat zou niets oplossen en alleen maar voor meer problemen zorgen.

Ik zak tegen de voordeur aan en laat mijn hoofd achterover vallen.  Ze is weg. Ze is in de handen van een moordenaar.

~

'Ik zei toch dat hij hier zou zijn,' hoor ik Max zeggen. Ik open langzaam mijn ogen en kijk hem aan. Hij steekt zijn hand naar me uit, die ik dankbaar aanneem en ik sta op. Het is nog donker.

'Ze is er niet. Ze is in handen van een moordenaar.' Ik ga met mijn hand door mijn haar en zucht nog eens diep. Nooit gedacht dat ik het zo erg zou vinden dat een meisje uit mijn leven verdween.

'We gaan haar daar wegkrijgen.'

'Hoe dan? We weten niet eens waar Cara is. Cara laat zichzelf nooit zien!'

'Rustig. We verzinnen wel iets. Nu gaan we naar huis. Er is niks wat we nu kunnen doen,' voegt Anthony zich bij het gesprek. Ze begeleiden me richting de auto's en we stappen in. Bij mij thuis komt mijn moeder meteen op me af.

'Logan!' roept ze bezorgd. Ze slaat haar armen om me heen en duwt me op de bank. 'Ik was zo bezorgd!'

'Mam, met mij is het prima.'

'Weet je het zeker? Max vertelde me wat er gebeurd is,' fluistert ze.

'Cara McCarter heeft Dakota!' roep ik. Het enige waar ik aan kan denken is Dakota, die een pistool op haar hoofd gericht heeft. Ik had nooit zoveel met haar om moeten gaan. 'Het is allemaal mijn schuld, mam!' Ze wrijft geruststellend over mijn rug.

'Liefje, dat is het niet. Je vindt haar leuk, tuurlijk ga je zoveel met haar om. Ze zal het je vast niet kwalijk nemen. En ik heb al met je vader gepraat. Hij gaat ervoor zorgen dat ze daar wegkomt.'

Ik zucht. Hoe kon ik denken dat ik Dakota hierbuiten kon houden terwijl ik zo veel met haar om ga?!

~

'Oké, goed. Maar je moet niet schrikken.' Ik zucht diep voordat ik haar alles vertel. Ik wil haar niet alles vertellen, ik zal haar afschrikken, maar ik ben het haar verschuldigd.

'De reden waarom wij weten dat er een moordenaar is, is omdat we bij een organisatie zitten.' Ik kijk haar kort aan om haar reactie te peilen. Ze blijft redelijk rustig. 'Mijn vader handelt in drugs en heeft een aantal vijanden. Er zijn ook spionnen van andere organisaties die proberen om hun vijanden uit de weg te ruimen. De gevaarlijkste spion is Cara McCarter. Niemand weet hoe ze eruit ziet, hoe oud ze is, of waar ze woont. Er is niks over haar bekend. Behalve dat ze mensen vermoord op gruwelijke wijzen en dat ze ergens een tattoo heeft met CmC. De enigen die haar hebben gezien, zijn omgekomen door haar.' Ik kijk haar aan. Ze weet duidelijk niet wat ze moet zeggen. Ik zie aan haar dat ze niet weet wat ze met deze informatie moet.

'Nu heeft ze het gemunt op onze organisatie. Vrijdagavond hebben we haar gezien, niet haar gezicht, maar haar silhouet, en met haar gesproken. Ze was ijzig kalm en beloofde ons niet te vermoorden als wij niks deden. We luisterden naar haar. Ze zei dat ze ons al een tijdje in de gaten hield en daarom onze namen wist. En ze wist van jou af. Ze weet dat we veel met elkaar omgaan. En dat ik om je geef.' Ik stop even met praten en kijk weer naar haar. Ze glimlacht klein en ze bijt op haar lip.

'Ze was heel erg onduidelijk. Het leek alsof ze ons bedreigde met jou. Ik weet het niet precies, maar het was apart. Ze zei dat we jou moesten vinden. Dan hadden we haar ook. Dus iedereen dacht dat ze je had ontvoerd. Ik was zo bezorgd. Maar toen zag ik je vanochtend op school. Ik was zo blij je te zien. Je had dood kunnen zijn, weet je dat?' Ze schudt zacht haar hoofd.

'Dus er zit een gevaarlijke spion achter me aan?' Ik knik voorzichtig. 'Wat?!' schreeuwt ze en ze springt overeind. Ze grijpt naar haar hoofd en kijkt me met grote ogen aan.

'Dakota, rustig. Ga even zitten.' Max duwt haar voorzichtig terug op de bank.

'Hoe kan ik rustig blijven terwijl dat ik net te horen heb gekregen dat er een gestoorde gek achter me aan zit?!'

'Het is niet zeker of ze jou wilt hebben. Ze wilt onze organisatie hebben, of ze jou daarbij nodig heeft, is niet zeker.'

'Dus ik word gebruikt als lokaas!' Haar hand gaat gefrustreerd door haar haren en ze schudt ongelovig haar hoofd. Ze neemt het beter op dan ik had verwacht, eerlijk gezegd. Ik had verwacht dat ze boos zou worden op ons. Maar dat kan nog komen.

'Zover komt het niet. Want wij gaan jou trainen, zodat je jezelf kan verdedigen.'

'Alsof dat helpt. Jullie zeiden dat Cara iedereen heeft vermoord die met haar heeft gevochten. Hoe moet ik dat gaan doen dan?'

'Wij zullen je alles leren wat je moet weten en kunnen. Goed?' Ze knikt voorzichtig, maar haar ogen staan vol angst.

Dit is allemaal mijn schuld. Verdomme. Als ik haar hier niet bij had betrokken, was zij nu niet in levensgevaar geweest en kon ze gewoon verder met haar leven. Ik ga weer door mijn haar heen en kijk haar wanhopig aan. Hopelijk kan ze zichzelf verdedigen tegen Cara als het nodig zou zijn.

Een aantal dingen die ik nog wil zeggen. Er zitten belangrijke dingen tussen, dus ik zou het maar even lezen;).

- Ik vind het lief dat Logan zo bezorgd is. Het is niet nodig, maar dat weet hij niet.

- Spy staat nu al voor de tweede dag op de eerste plaats en ik vind het echt heel erg leuk.

- Ik heb Spy, Ik Haat Je en Ik Raakte Je Kwijt mee laten doen met het project van VAKANTIEBOEKENNL . Ik vind het een leuk idee. En het is volgens mij ook een soort wedstrijd, dus daar doe ik dan automatisch ook aan mee. Niet dat ik per sé wil winnen, maar het zou wel leuk zijn ;).

- Er is nog iets wat ik wilde zeggen, maar ik ben het vergeten.

Vijf minuten later.

- Ik weet het weer. Ik heb gewerkt aan een zevende bonushoofdstuk, dus nu zijn het er zeven, in plaats van zes. Het is een extra lang stuk om het boek mee te eindigen. Dit hebben jullie te danken aan @LauraBogaerts389, die erom vroeg.

- De Q&A komt online nadat alle bonushoofdstukken online staan. Maar de Q&A komt wel vóór het eerste bonushoofdstuk en ná het dankwoord te staan. Dus als je een melding krijgt over de Q&A die online staat, weet je waar je moet kijken;).