Healing [MEANIE]

Seventy

Luh, boi ang lapit mo! He screamed internally. Bawal naman kasi siyang sumigaw dito, nakakahiya. "U-Uy...huwag mo namang hawakan," Wonu stuttered.

"Bakit?" Kasi nakakakiliti-ANG LANDI MO WONWOO! STAPH!

"Naiilang ako, atsaka ang tagal na nung huling pag-uusap natin. Nakakapanibago..." now he said it. Medyo nailang si Mingyu. As if kaya kong makipag-usap ng normal, I'm trying hard here. He thought.

Kanina pa siya nagpapanic sa isip niya. Aish, badtrip talaga sina Jeonghan. Kundi lang ako blinackmail ng mga yun...napabuntong-hininga siya. But he is thankful, makakausap na niya ang kaibigan after ilang weeks ng pag-iiwasan, though he needs to be careful of how he'll act.

"I'm sorry. Forgive me, please." Mingyu pleaded. Tinignan lang siya ni Wonwoo with that are-you-kidding-me face. Kasi wtf, sa lahat ng araw bakit ngayon pa niya sasabihin 'yang mga katagang 'yan? Masyado kasing malungkot yun, panira ng mood 'to peste ayoko pa namang malungkot ngayon. Wonu said at the back of his mind.

Tinaasan niya ng kilay si Mingyu. "Alam mo, matagal na kitang napatawad. Ang tagal ko nang sinasabi sayo na okay lang ako," kahit umiiyak ako madalas. "Ang kulit mo..." he offered a hand to Mingyu just as Mingyu did a while ago to him. "So, can we go back to the way we used to be? Pwede bang umulit?" Mingyu was still looking down. Hindi matanto ni Wonwoo kung ano bang ekspresyon ang suot ni Mingyu ngayon.

All he knows, nakayuko si Mingyu while biting his lips. Mga labi niya lang kasi ang nakikita ni Wonwoo, natatakpan ng anino ang ibang parte ng mukha niya. Bes nakakangalay. "Wonwoo," he said his name. So good to Wonwoo's ears, parang malungkot ang boses niya ngunit may halong kasiyahan rito. "I think we can't,"

...you're kidding.

"...hah?" May hearing aid na siya, but he pretended he didn't hear anything. He burst into laughter after realizing he asked Mingyu to repeat himself. "Sorry, nacapture kasi ako nung music sa baba, ang ganda ng kanta haha, fan kasi ako nung kpop idol group na yun eh haha,"para bang nanigas ang mukha ni Wonwoo dahil kanina pa siya nakangiti.

"U-Um wala, sabi ko oo. Sige, let's start again. I'll try hard." The last sentence seems like a whisper. Mingyu managed to smile at Wonwoo, he held his hand na kanina pa naghihintay tagpuin ang kamay niya. Parang ibang tao bigla ang kaharap niya, but the good thing is mas comfortable na siya."Kim Mingyu. 22 years old. Ayoko ng English subject but with the help of my friend I became strangely good," they both chuckled.

"Ang galing naman magturo nung kaibigan mo. I'm Jeon Wonwoo. 22 years old, pero malapit na akong mag-23. Nice meeting you, Mingyu."

Wonwoo smiled. Hindi nila namalayan na nagsheshake hands pa rin sila. Masyadong maganda ang gabi para mapansin yun. It was a beautiful evening, ilang beses ko na itong nasabi my g0sh.

Masyadong malamig despite the said season. Masyadong makinang ang mga mata ni Wonwoo. Masyadong maayos ang buhok niya na tsokolate ang kulay. Masyadong komportable ang suot nila, masyadong maayos ang lahat. Masyadong maganda ang ngiti ni Wonwoo para mapansin ni Mingyu na natigil na pala ang pagkamay niya dito at hinahawakan nalang niya ang kamay nito na nakapatong na ngayon sa hita niya.

Everything was too perfect para mapansin ang iba pang detalye sa paligid "...kala ko ako lang ang makakakita ng ngiting 'yan. Tsk." Somehow, his words are so soft, Wonwoo was captivated by it. Para bang inaangkin niya kasi ang ngiti ni Wonwoo. Possessive lang ganern huehue. This atmosphere...

"Akala ko, hindi ka na ngingiti ulit..." Wonwoo said without even realizing he did, masyado siyang busy sa pagtitig sa mata ng kasama. Hindi lang sa mata, napunta iyon sa magandang ilong nito, sa makinis na pisngi, tapos papunta sa labi.