Sixty-one

350 22 34
                                    

Wonu's

Cut the crap, Wonu. I argued with myself. Yes, I am moving on (kahit hindi naging kami). Pero hindi ko naman maiwasang titigan siya ngayon.

Nasa klase kami and he is wearing glasses. Glasses with black frames and he looks freaking good. So tell me, how should I start moving on when I always end up falling for him day by day?

Today is our performance. Rap. Yes, sa wakas natuloy rin siya.

NAKAKAINIS KINAKAIBAHAN AKO GEOIS.

Okay, aaminin ko. Nahahawa na ako sa way of talking nina Seungkwan since then, I know how they pronounce words, and how slang they are.

Nakaupo si...si M-Mingyu sa harapan ko.

Naghihintay kaming makapasok ng auditorium. Nagkakabisa siya ng lyrics. Ewan ko, pero feeling ko he is.

I am too. Pero hindi ako makapagfocus. "...lean on me, lean, lean..." He sang. That's the chorus he made, naalala ko bigla. We composed this when we were still okay- I mean, when I thought we were okay.

Nakakairita yung feeling. Kaya hinayaan ko.

I am carrying his notebook, yung notebook na binigay niya sa akin dati (sabi niya kasi papalitan niya daw yung nawala ko) and it made me smile, a glimpse of it flashed in my mind. "Ayan, pinaglumaan ko lang yan, sorry pero tanggapin mo pa rin. Mahal na mahal ko yang notebook na yan kaya ingatan mo, huwag mong iwawala!" I remembered how he smacked my back so hard I almost teared up and then following that was a soft pat on the head that made all the pain go away, just like a magic spell.

Papanghawakan ko yun. Hindi ko iwawala ito. But I wonder why the notebook was important. Anyways. Nag-aayos ako ng buhok nang bigla siyang nagsalita. "Wonwoo, tayo na sunod." I followed him, hindi ako makalapit at para bang may rule kami na dapat 5 meters away kami lagi sa isa't isa. Annoying, but I told myself na kailangan ko itong gawin if I really want to move forward.

Sumalubong samin ang tiga assist ng teacher namin. Pinapwesto kami sa gitna ng stage. I breathed. Walang tao sa loob ng napakalaking auditorium maliban sa isang teacher na nasa gitna ng daan sa bandang baba ng stage.

The rest were outside, yung naka assign sa speakers and music, sa microphone, nasa loob sila ng isang room na may glass divider. Nakaharap sila sa amin and their room was really far from us. The one with the headset gestured, a thumbs up. He is asking, I think. And then, Mingyu snapped.

Then our music is the only thing heard in the grand auditorium.

Malakas. Ang sarap pakinggan ng sarili mong gawa, yung pinaghirapan mo tapos pinapatugtog. I wonder if this is what Jihoon feels everytime his songs play. Biglang nagpause ang kanta kasabay ng pagtaas ng kamay ni ma'am.

"Title?" Tanong ng teacher. Singit si ma'am, tsk. Char.

"Lean on me po." Sagot ng naman ni Mingyu. Then our song played again.

-

"Wonu! Umiiyak ka na naman!" Paggalit sa akin ni Dokyeom. Hanga na ako sa kanya hah, sobrang tago na nga ng tinaguan ko nahanap pa ako, iba talaga ang pang-amoy ng isang kaba- ehem.

Healing [MEANIE]Where stories live. Discover now