Miłość nie uchroni cię przed przeznaczeniem.
Opowiadanie, do pewnego momentu, pozornie schematyczne, lecz podobnie, jak samo przeznaczenie, nieprzewidywalne.
Niewinnie rozpoczynająca się historia o dziewczynie, która wkracza w prawdziwie dorosłe życ...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Gdy weszłam do domu, Alex stała przy kuchennej wyspie i przygotowywała posiłek. Musiałam przyznać, że zapach był cudowny.
— Hej — uśmiechnęła się szeroko. — Robię nasze ulubione danie, carbonara. Pomyślałam, że uczcimy twoją nową pracę. — Właśnie rozkładała makaron na talerze. — Siadaj. Jak poszła rozmowa? Opowiadaj szybko!
— Jak by to powiedzieć? MA – SA – KRA!!! — usiadłam przy stole i poczułam łzy w oczach. — Nigdy nie przeżyłam tak niezręcznej i kłopotliwej sytuacji.
Zjadłyśmy, a ja opowiedziałam wszystko, lecz trochę ocenzurowaną wersję. Sama nie wiedziałam, co myśleć o całej sytuacji. Czy wypowiedź mężczyzny miała podtekst erotyczny? Czy tylko to sobie wyobraziłam? Czy po prostu chciałabym, aby tak było?
— Nie martw się — powiedziała, przytulając mnie mocno do siebie, w matczyny sposób, tak, że moja głowa przylegała poniżej jej szyi. — Na pewno znajdziesz coś tak samo fajnego. Pomogę ci przeglądać ogłoszenia — dodała, nadal głaszcząc mnie po głowie.
— Dzięki, jakoś sobie poradzę. — Uwielbiałam ją, zawsze mogłam na nią liczyć, zresztą ona na mnie też. — To było takie dziwne, nigdy nie byłam aż tak zawstydzona.
— Ale musisz przyznać, że bardzo zabawne — Alex zaczęła się głośno śmiać. — Perfekcyjna, dokładna Amanda przyłożyła drzwiami w nos pana prezesa. Szkoda, że tego nie widziałam. Od dziś chodzę z tobą na wszystkie rozmowy — zażartowała. Teraz ja też wybuchłam śmiechem i wymknęłam się z jej objęć.
— Uciekam, muszę iść do pracy, póki jeszcze ją mam — powiedziałam z uśmiechem i udałam się do sypialni, nie czekając na odpowiedź.
Szybko się ubrałam i pognałam do restauracji, starając się nie myśleć o wcześniejszej wpadce, co było bardzo trudne. Gdy tylko weszłam do środka, od progu przywitała mnie Ana.
— Cześć Amanda, Tom prosi, żebyś zajrzała do niego, do biura — powiedziała.
— Hej. Dobra. Coś się stało? – zapytałam. — Powinnam się martwić?
— Nie. Nie wiem. Ma dobry humor, raczej się nie martw — wzruszyła ramionami z uśmiechem, po czym udała się w stronę kuchni, a ja ruszyłam zaraz za nią, kierując się do biura.
Zapukałam do drzwi i po chwili weszłam do środka niepewnie. Kompletnie nie wiedząc, czego się spodziewać.
— Amanda — spojrzał na mnie szef, a na twarzy rozkwitł mu uśmiech.
Wszystkie moje niewielkie obawy, jakie mnie dopadły wcześniej, teraz ulotniły się, miałam nadzieję, bezpowrotnie.
— Cześć Tom, wzywałeś mnie? — zapytałam, odwzajemniając uśmiech.
— Mam dla ciebie pewną propozycję. Siadaj — poruszał wesoło brwiami i wskazał ręką na krzesło naprzeciwko zmęczonego już biurka.
Zawsze pracowników traktował jak kumpli, przez co wszyscy go lubili, ale nie cieszył się zbyt dużym autorytetem.
