Malamig ang gabi. Hindi makatulog. Sa kanyang pagtayo, sa ilalim ng buwan, atake sa puso ang kanyang naranasan?
Inakala ni Esme na katapusan na ng kanyang buhay dahil sa paninikip ng kanyang dibdib sa ilalim ng malaki at bilog na buwan. Bata pa lama...
Ops! Esta imagem não segue nossas diretrizes de conteúdo. Para continuar a publicação, tente removê-la ou carregar outra.
Mataas na ang sikat ng araw nang maimulat ko ang mata ko. My head still hurts from the incident last night. Ngayong naalala ko na, ano nga ba ang eksaktong nangyari kagabi?
All I remember is that I felt pain in my chest then two handsome guys came to me and said something about awakening.
Hindi ko maintindihan kung totoo nga ba iyon o aparisyon o panaginip. Maybe I just was dreaming. That's right! I would like to think that it was just all a dream. Wala naman akong mga sugat o kahit man lang galos. My room is still as same as before I went to bed.
Narinig kong humuhuni na ang mga ibon sa labas ng bahay. Madalas magtipon-tipon ang mga ibon doon dahil maganda ang hardin at may man-made pond pa na pwede nilang pagliguan. At madalas alas-diyes ng umaga kung dumagsa sila room.
"Mukhang marami-rami na ang mga ibon sa labas ah." Napakamot ako sa naiisip.
Isa lang ang ibig sabihin noon. Late na ako sa trabaho!
Dali-dali kong ininit ang natitirang tinapay sa lamesa sa lumang toaster namin. At habang hinihintay ko iyon, naghilamos na ako. Ayokong ma-late ulit, masyado ng nakakahiya sa boss ko.
Marami akong raket pagdating sa trabaho, assistant sa book signing, extra helper sa book stacking sa ibang book store at kahit pa pagbibigay ng fliers sa bagong bukas na establishment ibinibigay niya sa akin. Mabait kasi ang boss kong si Rocco, kapag may bakante ako agad ang sinasabihan niya. Kaya ganon kalaki ang utang na loob ko sa kanya.
Mabilisan ang ginawa kong pagbihis at pag-aayos at bago ako lumabas ay hindi ko kinalimutan ang tinapay na kakainin ko na lang habang naglalakad papunta sa book shop kung saan regular ang trabaho ko.
Marami ng sasakyan sa daan at maging ang mga tao ay hindi na magkada-ugaga sa paghabol sa kani-kanilang klase at trabaho at isa na ako sa mga taong iyon.
Matapos ang halos pitong minutong paglalakad ay inabot ko rin ang kantong humahati sa main road patungo sa kinaroroonan ng book shop. Pero sumakto naman ako sa pag-pula ng stoplight. Kung kelan talaga nagmamadali ka saka ka naman aabutan nang malas.
Pagtingin ko sa relo ko ay apat na minuto na lang at late na naman ko. Alam kong hindi na ako aabot sa tamang oras kaya naman nagdesisyon na ako mag-text sa kanya.
Boss =( mala-late nanaman ako. Sorry. Babawi talaga ako. Promise!
Pagkasend ko ng message ay siya namang pag green ng ilaw, or so I thought.
As soon as I step off the gutter, car horns coming from different directions came crushing through my ears. Halos mabingi ako sa tindi at dami ng sasakyan na bumubusina sa 'kin.
It only took a split second before I could get my eyes on the delivery truck that's rushing towards me. I tried to move back but my feet won't budge. I just know that this is my end.
