PUCCA serisinin 2. kitabıdır.
Aşk, cesaret gerektiren ve insanı kendine çekebilen bir mıknatıs gibiydi. Ve biz büyük ihtimalle o artı ve eksi kutup oluyorduk.
Kaybolmuştum. Eski Pucca'yı bulamıyorum. Hani o Türkiye birinciliğini elinde tutmuş kız?
...
Ege'nin ellerini saran eldiven henüz kollarında ki faça izlerini örtmemişti. Onları görünce iki kat daha sinirleniyorum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Sinirlenmen beni deli ediyor." Benim hislerimi hissediyordu.
"O faça izlerini görmek istemiyorum."
"Neden? Seni deli mi ediyor? Sinirlendiriyor mu premses?"
"Sinirlendiriyor."
"Güzel çünkü boksta sinir ön plandadır. Ne kadar sinirle ve hırsla o kadar sert vurursun."
"Tavsiye için sağ ol ama ben sakin kalacağım."
"Sen bilirsin." Kulağıma nedense küfür gibi çarptı.
"Hadi vur kum torbasına."
Ege nedense bana meraklı şekilde bakıyordu. Vurmamı bekliyordu. Ama ben nasıl vurulacağını bilmiyordum.
"Gösterebilirim."
"Evet."
"Bak direk yumruğunu basçan."
"Şey... çok saçma ama elimi yumruk yapınca baş parmak dışarıda mı içeride mi kalıyor?"
"İçeride."
Yumruğumu hazırladım. Sadece yeterince sinirlenmemiştim. O işi Ege zaten yapıyordu.
"Vuracak mısın?"
"Vur banaaaağ."
Bu sinir değildi gülmekten ölüyorum ve bu yumruğumu yumuşatıyordu.
Ege'ye takmayıp aklıma Sinem'i getirdim. Görüntüsü bile sinir etmeye yeterdi. Gıcık sinek Sinem
Ege aklımı okuyordu. Sinem'i düşündüğümü biliyordu. Bir an sustuk. O anda yumruğumu kum torbasına bastım. Çok sert bir yumruktu. Ve bu yumruğun karşılığını almıştım. Kum torbasını yamultabilmiştim.
