City of Secrets {TYS19}

Κεφάλαιο 29

Δεν το πίστευα πως ήμουν ζωντανή. Δεν πίστευα πως όλα τέλειωσαν, πως η ασθένεια είχε περάσει και κάτι ακομα. Δεν πίστευα πως η Αντζελιν με έσωσε. Δεν ήξερα πως ήταν δυνατόν αυτό. Επανεφερε την τελευταία μου ανάσα στο σώμα μου. Δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο μεγάλη δύναμη είχε για να το κάνει αυτό.

Είχε πια ξημερώσει και οι πρώτες ακτίνες του ηλίου μπήκαν στο δωμάτιο. Ο Τζάκσον είχε αρχίσει να με φυλάει στο λαιμό και να κατεβαίνει πιο χαμηλά. Ένιωθα την ανάσα του να αγγίζει το δέρμα μου και ενα πλήθος συναισθηματων με κατέλαβε.

Κάποια στιγμή σταμάτησε και τα χέρια του ακούμπησαν το πρόσωπο μου.
- Δεν το πιστεύω ότι είσαι εδώ!
- Ούτε εγώ.
- Δεν θα αφήσω να συμβεί ξανα κάτι τέτοιο.
- Τζάκσον...η Αντζελιν έχει ένα πολύ ισχυρό χάρισμα.
- Να μιλήσουμε για αυτό λίγο αργότερα;
Είχε ξανααρχισει να με φιλάει. Χωρις να χανω χρονο τον εσπρωξα και ανεβηκα πανω του. Τα χείλη μας ενώθηκαν, το κορμί μου είχε κολλήσει πάνω του, ο χτύπος της καρδιάς μας ακουγόταν σαν ένας.
~~~
Αφού ντυθηκαμε...
-Θέλεις να πάμε μια βόλτα;
-Και η μικρη;
-Θα την πάρουμε μαζί μας.
-Εντάξει τότε.

Πήγαμε σε ένα πολύ όμορφο τοπίο σχετικά κοντά. Περπατήσαμε μέσα στο δάσος σαν μια κανονική οικογένεια, ξεγνοιαστοι. Καθισαμε σε ενα παρκο και η Αντζελιν ετρεχε και επαιζε σαν κανονικο παιδάκι με ολα τα υπόλοιπα.

Στο μυαλό μου άκουγα μια δυνατή φωνή. "Αλινα..."
-Τζακσον ακούς κάτι;
-Όχι...τι συμβαινει;
-Δεν το ακούς;;
Έπιασα το κεφάλι μου μιας και ένιωσα πόνο λες και μου βγάζει καποιος το μυαλό.
-Αλινα τι έγινε είσαι καλα;;
-Ναι..!
Γύρισα και είδα την μικρή να μιλάει με ενα παιδάκι.
-Η μαμά σου είναι πολύ περίεργη.
-Η μαμά μου δεν είναι περίεργη!
Την έπιασε από το χέρι και το κορίτσι άρχισε να φωνάζει και να κλαίει. Τρέξαμε αμέσως προς το μέρος της και απομακρυναμε την Αντζελιν.

-Τι στο καλό; μωρο μου τι έγινε;
-Σε είπε περίεργη.
-Και εσύ τι έκανες;
-Δεν ξέρω...!

Κοίταξα τον Τζάκσον με μεγάλη περιέργεια. Τι μπορεί να είχε κάνει για να πονέσει τόσο πολύ την άλλη κοπέλα;

-Εντάξει δεν πειράζει ο,τι και αν έκανες όμως δεν θα το ξανακάνεις εντάξει;
-Ναι μαμά.

Φύγαμε από αυτό το μέρος. Δεν ήταν και το πιο ασφαλή σημείο. Όχι για εμάς αλλά για τους άλλους ανθρώπους. Περπατήσαμε μέσα στο δάσος.
-Αλινα νομίζω ο εαυτός της αρχίζει και φαίνεται...!
-Ναι μάλλον έτσι είναι. Αλλά ποιου πλάσματος δύναμη ήταν αυτο;
-Βρικολακας και λυκαθρωπος οχι. Δεν είχε σημάδι το χέρι του άλλου παιδιού.
-Μάλλον μάγισσα....Αλλά παθητική...Σαν να απορρόφησε κάποιο είδος ενέργειας.
-Μπορεί. Όπως και να έχει πρέπει να την κρατήσουμε μακριά από την έξω κόσμο για αρκετό καιρό.