City of Secrets {TYS19}

Κεφάλαιο 1

Η ώρα πήγε 7:30 το ξυπνητήρι δεν λέει να σταματήσει. Επιτέλους σηκώνομαι. Και τώρα...ωωωχχ το τηλέφωνο μου χτυπάει σαν τρελό• το σηκώνω...
-Καλημερααα ακούγεται η φωνή της Βαλέρια να φωνάζει, μα καλα ακόμα δεν σηκωθηκες εσυ? Σήμερα είναι η Μεγάλη μέρα!!!!
-Τι? Ποιος? Ποια μέρα τι λες παιδί μου?
-Α Καλά εσύ κοιμάσαι όρθια σήμερα πάμε την εκδρομη στο Λονδίνο... θυμάσαι?
-Παναγία μου!!!! Πωπω το ξέχασα και είναι είδη 7:35 και σε 20 λεπτα πρεπει να ειμαι στο σχολειο και ακομα δεν εχω ντυθεί, πληθεί..και...και!! πωπω δεν προλαβαίνω, δεν προλαβαίνω  θα σε πάρω μετά φιλιά!!
-Χαχαχα (ακούγονται τα γέλια της στο τηλεφωνο) οκ τα λέμε στο σχολείο το κεφάλι σου πρόσεχε να μην ξεχάσεις..φιλιά!!
Και έτσι κλεινω γρήγορα το τηλέφωνο βάζω γρήγορα ένα γκρι πουλόβερ, μαυρο τζιν, τα Timberlake μου, παίρνω κλειδιά, τσάντα κινητό και εφυγααα!
Φτάνω στο σχολείο πάνω στην ώρα...Εκεί με περιμένει η Βαλέρια με ενα πλατυ χαμόγελο.
-Επιτέλους! Λέει γελώντας
Ντριιιν το κουδούνι! Πηγαίνουμε όλοι στις αίθουσες μας. Εκεί οι καθηγητές που θα μας συνοδεύσουν στο Λονδίνο μας ενημερώνουν για ακόμη μια φορά, (ενημερωση δυο ωρων δεν την λες)! Οι τελευταίες τους λέξεις είναι: Πηγαίνετε σπίτι σιγουρευτείτε πως δεν ξεχάσατε τιποτα και στις 18:00 ολοι στο σχολείο, στις 18:30 φεύγουμε.

Γυριζω στο σπιτι και ριχνω ακομη μια ματια στην βαλιτσα μου να δω εαν ξεχασα τίποτα...και βεβαια το πιο σημαντικο...που παω εγω χωρις οδοντοβουρτσα? Μερικές φορές νιωθω πως οταν εβρεχε μυαλα εγω κρατουσα ομπρελα! Λοιπον και η οδοντοβουρτσα στη βαλιτσα και έτοιμη.

Πηγαινω για ενα μπανιο μιας και τα μαλλια μου δεν ειναι και στην καλυτερη κατασταση. Βαζω ζεστο νερο, μπολικο αφρολουτρο και μπαινω στην μπανιερα. Κλεινω τα ματια μου για να ξεκουραστω και αποκοιμιεμαι. Ξαφνου βρισκομαι στις οχθες του ποταμου Ταμεση...καθως χαζεβω τα καραβακια γεματα κοσμο που παιρνουν και τα πουλια να πετουν σε σχηματισμους αγγιζωντας με τα φτερα τους απαλα τα νερα, ο Ταμεσης απο γαληνιος γινεται κατακοκκινος γεματος αιμα! Οι ανθρωποι βρισκονται με κομμενο λαιμο στα καραβια και τα πουλια που αλλωτε χαζεβα τωρα βρισκονται αψυχα στην επιφανεια του ποταμου και στο βαθος αντικριζω τη Βαλερια ματωμενη να πεφτει πια νεκρη στην κρυα πετρα...και τοτε ανοιγω τα ματια μου τρομαγμενη!! Εχω το προαισθημα πως κατι κακο θα συμβει στο Λονδινο. Βγαινω γρηγορα απο το μπανιο και παιρνω τη Βαλερια τηλεφωνο.
-Βαλερια? Λεω τρομαγμενη
-Τι εγινε παιδι μου? Ρωταει γελωντας
-Χαμηλωσε τη μουσικη που μου πηρες τα αυτια εχω κατι σοβαρο να σου πω!
Κλεινει τη μουσικη και ανησυχη με ρωταει τι εχω. Της λεω για το ονειρο και προσπαθει να με καθησυχασει λεγωντας πως δεν παθαινει τιποτα αυτη και πως θα ζησει να μας θαψει ολους! Γελασαμε για λιγο και κλεισαμε το τηλεφωνο...παρολο που το επαιζε ανετη καταλαβα τον προβληματισμο της. Ας ελπισουμε πως ολα θα πανε καλα! Η ωρα εχει ειδη παει 13:00 και εχω 4 ωρες για να βγαλω τις κακες σκεψεις απο το μυαλο μου...ολα το απογευμα θα ειναι καλα!

Γεια σας, λοιπον αυτο ηταν πρωτο κεφαλαιο της ιστοριας μου και ελπιζω να σας αρεσει.Χρειαζομαι την υποστηριξη σας αφου ειναι η πρωτη ιστορια που γραφω και  πραγματικα  εχω παρα πολλες ιδεες  που ελπιζω να σας αρεσουν! Εαν σας αρεσε πατηστε αυτο το μικρο αστερακι κατω ή αφηστε μου ενα σχόλιο! Θα προσπαθησω να ανεβασω συντομα κεφαλαιο! ♥♥♥♥♥