When Time Permits || Zamora Series

Prologue

-

"Ate sumama ka na." Pangungulit sa akin nitong kapatid ko.

Pinapasama niya kasi ako sa concert ng sikat na koreano'ng grupo na kinababaliwan niya pero masiyado akong pagod sa biyahe kaya ayaw 'kong pumunta.

"Tantanan mo 'ko, Sofia."

"Sayang naman 'tong VVIP ticket na binili ko, what am I going to do with this?"

"Go with your friends." Tamad at antok ko pa ring saad.

"You know that I don't have friends. Come on, ate. It's just a four-hour concert, samahan mo lang ako. I promise, you'll get to enjoy!"

Hindi ko siya pinansin at pinikit lang ang mga mata ko.

Pagod ako ar magpapahinga ako. Ilang oras ata akong nakatulog hanggang sa magising ako nang alas tres at nandito pa rin ang kapatid ko sa kuwarto.

"Ginagawa mo r'yan?" Tanong ko.

"Ayon! Gising ka na, maligo at magbihis ka na. You're not tired anymore, sa haba ba naman ng tinulog mo. Bilisan mo ate baka ma late tayo!"

Pinanguntuan ko siya ng noo. "Kulit nito oh. Anong oras ba start n'on?"

"Sus, akala mo talaga hindi alam." Inirapan niya ako. "Mamayang seven pa, better kung mag re-ready ka na. Aalis tayo nang alas tres ate ha." Sabi niya saka lumabas ng kuwarto ko.

Wala na rin akong choice kung hindi ang pumunta na rin dahil wala rin akong mahanap na idadahilan sa kapatid kong napaka hilig mangulit. Akala mo hindi 20 years old.

I decided to wear a simple black pants and partnered with gray shirt and a thin black hoodie. I chose to wear black rubber shoes. I bring a black cap and mask, kinuha ko na rin ang black mini bucket bag ko bago ako lumabas ng kuwarto.

"Tagal mo sis, traffic pa naman ata. Nakikita ko tweets ng co-fans ko sa twitter!" Sabi niya saakin nang maka baba ako.

She's wearing a pink jumper and a white shirt inside partnered with a black rubber shoes. She's also wearing a cap and mask. 

"Oh." Abot niya saakin ng lightstick. "Ingatan mo 'yan ate, kakabiga---kakabili ko pa lang niyan." Sabi niya saakin.

Tinignan ko ang lighstick na binigay niya, anong gagawin ko rito? Required ba 'to?

Nilagay ko na lang sa bag ko 'yong lightstick na binigay niya. It looks cute.

Lumabas na kami ng bahay saka sumakay ng kotse niya. Yes, she looks like a kid but she owns a car now.

She participated to drive kasi raw may driver's license na siya, proud na proud siya sa lisensya niya.

She drive the way until we reached a famous mall here in Pasay, nandito rin kasi ang arena na paggaganapan ng concert. Mag a-alas kuwatro na kami nang makarating dahil traffic.

"Ang daming tao." Bulong ko.

"Malamang 'te, hanggang ngayon ba hindi mo pa rin alam kung gaano kasikat 'yong--"

Napaka-ingay.

"Kain muna 'tayo, nagugutom ako." Sabi ko saka naglakad papasok ng mall.

Habang naglalakad ay narinig ko ang malakas na sigawan at tilian ng mga tao kaya napalingon ako. Kaya pala, nakita ko sa malaking screen ang grupong mag co-concert. It's a vcr, I guess.

Napakalakas ng sigawan nila kaya napangiti ako.

There really are many people in the world who loves this group huh? Is this the meaning of fangirling of fanboying? I never had the chance to be a fan of somebody. Though I love music, I'm not a fan of the singers.

Gaya nga ng sinabi ko sa kapatid ko, we ate for a while at mag a-alas sais na nang matapos kami. Sakto namang pinapapasok na ang mga tao papasok sa venue. Pumila kami ni Sofia sa VIP seated dahil alam niyang ayaw kong tumayo namg masiyadong matagal at hindi ako sasama kahit standing ang gusto niyang kuhanin dahil mas feel daw ang concert kapag gano'n.

Nang makapasok kami ay kakaunti pa lang ang tao, siguro ay pinapauna ang VIPs before ang mga nasa ibang seats.

Maya maya pa ay papuno na nang papuno ang arena. A specific part of the crowd started to sing a song at nagsabayan naman ang iba, of course nakisabay ang kapatid ko.

"Hey, sing along. Alam kong alam mo 'tong kantang 'to." Siniko ako ni Sofia. "Ate dali na!"

Inirapan ko lang siya pero maya maya rin ay sumabay na rin ako. This song is like telling a person how important are they to the songwriter, that even they are far away with, and even the time won't allow them to be together, he'd rather choose her. Everytime, without a doubt. That's the lyrics at 'yon ang pagkakaintindi ko kahit Korean as I've heard the english version of this—even the version where it is just being made.

Maya maya pa ay namatay na ang ilaw, ang tanging liwanag sa buong arena ay ang ilaw sa mula sa mga lighsticks na hawak ng lahat. I can tell that everyone has a lighstick, including me.

"Hey Manila!"

My heart beats fast like I'm running for miles. Here he is.

Malakas na nagsigawan ang mga tao sa nagsalita nang pasigaw sa mic. The lights turned on and then there is man  in the center, wearing a silver and black attire that represents the theme of their concert.

He looked at the camera that's why the three large screens at the front shows his face.

As I see him, nangilabot ako. This isn't the first time I watch him perform, and I love it when he's on stage because it makes him so happy. He's a legit monster on stage.

Kasabay ng malakas na pagsigaw ng mga tao ay hindi ko magawang makisabay. Hindi ko alam kung ano ang tamang salita para ilarawan ang pakiramdam ko ngayon. Malakas ang tibok ng puso ko at hindi ako mapakali.

Nangilid ang mga luha ko while memories flashed into my vision. How we started, go on things, get together, and how we ended.

Hindi ako makahinga.

Kung hindi kaya nangyari ang mga nangyari noon ay ano kaya kami ngayon? Will he be able to perform again if I didn't let him go? Will I be able to see him this happy performing if I didn't end everything between us?

But the timing back then isn't perfect nor good. He's on his way to success while I'm just starting to find my purpose. Everything is in chaos, we're left with no choice.

If we try again, will the time permit us this time? What if it still won't?

-