Unexpected Love (girlxgirl)

Ch.30 the right descision*edited

Felicity Samantha Pov

"Nandito kana naman?!!!"

Tiningnan ko ng masama si larry ng mabungaran ko siya sa sofa na nakaupo..

"Para kang bumbay ah! Aga-aga mong mang-inis ng buhay!" Dali dali akong dumiretso ng kusina..

"Sam... Please?.. Pakinggan mo muna kasi ako.. Bigyan mo naman ako ng chance kasi"
Paki-usap niya,

Halos araw-araw nalang kasi nandito ang kumag na ito eh!

Hindi ba niya mahalata na ayaw ko na siyang makita?

What more kung maka-usap ko pa?

Ang kapal din ng mukha eh noh!

"Di karin makulit ano?!" Pinaningkitan ko
Siya ng mata,"'manang naman...Bat ba lagi niyong pinapapasok tong bumbay este tong Larry na to sa loob ng bahay?" Kinausap ko si manang ng hindi tinatanggal ang tingin kay larry..

"Anak.. Pagbigyan mo naman kasi siya kahit saglit lang.. Mag eexplain lang naman daw. Wag monang masyadong pag-sungitan anak.." Si manang habang nag-hihiwa ng mga gulay. "Sige na kausapin mo na yan, pag-bigyan mo lang siyang kausapin ka ngayun, sa sunod hindi ko na yan papasukin dito!" Said manang sabay ngising nakakaloko.

"Manang naman eh!" I heavily groaned...

"Sam, please naman kasi? Kausapin mo naman ako?!" With his puppy look face ni larry..

Infairness wala naman gaanong nabago sa mukha niya, gwapo parin naman ang lintik!

"Hindi mo ba ako talaga tatantanan?!"

"Unless kung kakausapin mo ako, at pakikinggan.." He smiles arrogantly..

"Ok.. 3minutes... 3 minutes lang ang ibibigay ko sayo.. Kapag hindi ko nagustuhan ang sasabihin mo.. Titigilan mo na ako sa kakakulit at kakapunta mo dito ok?" Habang naglalakad ng mabilis papunta ng living room..

At si Larry naman mukhang asong naka-sunod lang.

"Talaga?! Eh paano kapag nagustuhan mo sasabihin ko? Papayag ka nabang ligawan kita ulit at ituloy ang mga masaya natin kahapon?!"

I glared her yung kulang nalang mapapaso na siya sa tingin ko..

Bigla siyang nanahimik.

Umupo kami sa may sofa sa living area, nakadistansiya ako sakanya..

"Sam.. Im really sorry.. Hindi ko na kasi alam ang gagawin ko ng mga panahong yun, nag-kasakit kasi ako Sam... Leukemia.. Nag-migrate kami sa singapore para mag-pagamot,. Natatakot kasi akong sabihin sayo.."habang pinupunasan niya ang nangingilid niyang mga luha.."Ayokong nakikita mo ko sa ganong sitwasyon, lalo na yung araw-araw piling ko mamatay na ako, Ang hirap sam,Yung bang alam mo na baka bukas, Sa makalawa bigla nalang bawiin ang buhay ko.. Ayokong makikitang nasasaktan ka, ayokong kaawaan mo ako sa nararamdaman ko, kaya nag-decide nalang ako na iwanan ka nalang ng walang pasabi..ang sakit-sakit nun Sam," he deeply sigh "ang hirap sam, ang hirap ng mga kinaharap ko, pero ang mas mahirap yung naging desisyon kong iwanan kita ng walang pasabi., mahal na mahal kita sam, at hangga ngayun ikaw parin, at ikaw lang ang laman ng puso ko."

Kasabay ng pag-agos ng Luha ni Larry, hindi ko narin napansin na tumutulo narin ang mga luha ko,

Dama ko din ang hirap ng mga pinag-daanan niya..