Diğer bölümde multi gözükmüyor sanırım. Bu yüzden aynı fotoğrafı tekrar koyacağım.
Eğer kitabımı takip eden birileri varsa da en kısa zamanda kitap hakkında bir duyuru yayınlayacağım.
&
"Kızım manyak mısın sen? Atlas'ın yanına gidiyorum, on dakikalık tenefüsün sekiz dakikası sana kaşlarını çatarak bakıyor. Bu kadar belli etme diyorum sana!"
Çağın yanımda bana kızarken, ben başımı eğmiş ayakkabılarımı süzüyordum.
Çağın, Atlas'ın yakın arkadaşlarından biriyken, aynı zamanda benim kuzenimdi de.
Ne kadar Atlas ile arkadaş olması için okulun başlarında onu zorladıysam da aralarındaki ilişki eskisine göre zorunluluğa bağlı bir şey değildi.
Yani Çağın eskiden Atlas'ın yanında sadece benim için dururken, şuanda gerçekten kendi isteği ile duruyordu.
Bunu biliyordum.
Atlas'a değer veriyordu.
Aralarındaki ilişki benim için de iyiydi.
Atlas hakkında bilgi sahibi olabiliyordum.
Çoğu zaman ona hastalık derecesinde takıntılı olduğumu düşünmüyor değildim.
Fakat yapabileceğim bir şey yoktu.
Onun hakkında başka türlü bilgi sahibi olamıyordum.
Düşünmeyi bırakıp kafamı kaldırdığımda Atlas elini, Çağın'ın omzuna koymuş bana meraklı bakışlar atıyordu.
Ne ara gelmişti?
Şu sıralar o kadar dalgın oluyordum ki olup biten şeyleri düzenli takip edemiyordum.
Başımı iki yana sallayıp, içimden 'umarım kalp atışlarım dışarıdan da duyulmuyordur' diye geçirdim.
"Çıkıyor musunuz siz?"
Bu ses Atlas'tan gelmişti.
Ona kuzen olduğumuzu söyleyeceğim sırada çalan zilin sesi duyuldu ve Atlas, "Sevgilini bir dersliğine ödünç alıyorum." diyerek Çağın ile beraber okula doğru gitti.
Bizi yanlış anlamıştı.
Ve sinirliydi.
Neden sinirliydi?
Belki de Çağın'ın bunu ona söylememesine kızgındı.
Fakat ortalıkta öyle bir şey yoktu ki.
Biz sadece kuzendik.
Belki de aklındaki kişi ben olduğumdandı kızgınlığı?
