She's Not What She Is (A short story)

FVCKTARD 1

Chapter One:

You can’t be too careful anymore when all that is waiting for you..

Don’t come any closeeeer..

 

Inialis ko na ang headset ng sumenyas sa’kin yung mga kaklase ko na pasukan na.

Niligpit ko naman yung mga gamit tas tumayo na then pumasok na sa classroom namin.

3 more subjects before dismissal.

Nakakatamad makinig. Paulit-ulit nalang yung lesson..

“Pst, pakopya”

May seatwork kasi kaming ginagawa ngayon at ayan ang walang hiya kong katabi at gustong kumopya.

Lumapit din ako para bulungan siya.

Inilapit kong kaunti ang papel ko..

“PAKERS KA BA? ASA KA!”

At saka ko nilayo yung papel ko.

Haler nagreview ako at nagpuyat tas kokopyahin niya lang..

ASA ka naman. Isa pa hindi kami close!!

“damot”

Bumulong pa, RINIG ko naman.

UGH naiirita ko.

Ayoko ‘to katabi! Lechugas talaga!!

Sinamaan ko siya ng tingin, kaya umiwas na siya at mejo nilayo ang upuan niya..

TSS.. Kala niya siguro mabait ako mashado para ibigay yung sagot ko.

HAHAHAHAHA! MUKA NIYA.

*Dismissal*

Nagpaalam na ko sakanila, then naglakad na pauwi.. Malapit lang naman yun e.

Tska, ayokong gumastos.

Hindi sa mahirap o kulang kami, nanghihinayang lang ako sa sixteen pesos na ibabayad ko sa tricycle kung walang pang trenta minutos yung bahay ko mula sa school namin.

Habang naglalakad, andami kong nakakasalubong na kakilala ko.

Tss. Binati pa ko nung isa kaya nginitian ko nanaman, at nadaanan ko nnman yung tindahan sa gilid. Siguro tatlong taon ang tanda sa’kin nung nagbabantay dun..

Muka ngang gangster na ewan, isama mo pa yung kasama niya. Pag napapadaan ako dun, lagi kong naririnig yung mga kanta na may rap na ewan. TCH. Baduuuy!

Nang makarating na ko sa bahay, wala namang tao. AS USUAL.

Ang mommy nasa trabaho, yung isa kong magulang wala. Kapatid ko, nasa school.

Okay fine. AKO na LONER..

Pero hindi rin, Masaya naman pamilya naming e. Lalo na pag dumadalaw kami kila Ate..

Nagbihis na ko then gumawa muna ng homework. Isa lang naman yun.

Then ayun, naramdaman ko na ang boring kong buhay..

Nagbukas nalang ako ng blog at doon ko nilibang ang sarili ko.

Anyway, kung sa tingin niyo e napakaboring ng storya kong to e, nagkakamali kayo.

Siguro isa lang to sa mga araw na napakaBORING.

Hindi ganito ang buhay ko, besides dalawang buhay ata meron ako.

Dahil hindi rin lang naman IISA ang pagkatao ko kundi DALAWA.

MABAIT yan ang akala nila sa’kin, bakit? Dahil MUKA daw akong mabait. TSSS!

Oo sige, aaminin ko mabait ako, MINSAN.

Pero most of the times, HINDI.

I CURSED A LOT. Madali akong mabwisit sa mga taong nakapaligid sa’kin..

And maya-maya, mare-realize ko nalang na ang sama ko and I want to say sorry to them. Yan ang side na mabait ako, PERO hindi ko gagawin ang mag-sorry… Simply because, mataas ang PRIDE ko.

Hindi ako mapagkumbaba, ayokong ibaba ang sarili ko. Simple lang kasi matalino ako.

Hindi ako nerd nor genius, tama lang para masabing may utak ako.

Sinara ko na ang laptop at nagluto ng dinner, sakto naman dumating yung kapatid and cousin ko. 2nd yr high school na si Lian. Yung kapatid ko naman Grade six.

Magkaiba kami ng school.

Kumain na kaming sabay-sabay at shempre, wala pa ang mommy. Malamang kasama ang lovey dovey niya.

Oh well, magsama sila.

Nab-bwisit lang ako no!!

“Oh Ate, wala pa mudra mo ah”

Naghuhugas kami ng pinggan netong si Lian.

Sipag e.

“Yaan mo sha..”

Sagot ko nalang.

*sighs*

“Haynako, If I know nab-bwisit ka nnman djan”

OO tama ka.

Bwisit na bwist na ko!!

E ano pa bang magagawa ko diba?

Magsama sila. Basta ko may buhay ako, sariling buhay.

After nun, umakyat na kami sa kwarto at di ko na hinintay yon..

nag-blog, natulog!