Η ιστορία μας διαδραματίζεται στο χωριό Γκόντρικς Χόλοου , το καλοκαίρι του 1899 . Ο νεαρός τότε Άλμπους Ντάμπλντορ έχει μόλις αποφοιτήσει από το Χόγκουαρτς και ετοιμάζεται για το καθιερωμένο στον κόσμο των μάγων ταξίδι στον κόσμο, όταν ειδοποιείται...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Βυθισμένος στις σκέψεις του διένυσε τα τελευταία μέτρα που τον χώριζαν από την αυλόπορτα με τον αριθμό 2, που οδηγούσε στο σπίτι όπου είχε περάσει τα τελευταία οκτώ χρόνια της ζωής του. Άφησε για λίγο το βλέμμα του να πλανηθεί στο διώροφο σπίτι και τον φροντισμένο κήπο με τις ολάνθιστες τριανταφυλλιές που τόσο λάτρευε η μητέρα του . Διέσχισε τον κήπο περπατώντας νωχελικά και στάθηκε μπροστά στην εξώπορτα με έναν κόμπο στο λαιμό. Μετά από έναν στιγμιαίο δισταγμό , κούνησε ανάλαφρα το ραβδί του και η πόρτα άνοιξε απαλά .
Το θέαμα που αντίκρισε όταν μπήκε στο σαλόνι έκανε την καρδιά του να βουλιάξει. Τα δύο μικρότερα αδέρφια του κάθονταν σφιχταγκαλιασμένα στον καναπέ δίπλα στο τζάκι. Ο Άμπερφορθ, το πρόσωπο του οποίου ήταν ανέκφραστο, χάιδευε απαλά τα μαλλιά της Αριάνα, η οποία είχε γείρει το κεφάλι της στον ώμο του και το πρόσωπό της αυλακωνόταν από δάκρυα . Στο τραπέζι που βρισκόταν μπροστά τους, ήταν τοποθετημένο το πτώμα της μητέρας τους, σκεπασμένο με ένα πορφυρό σεντόνι. Σε μία πολυθρόνα παραδίπλα καθόταν η Μπατίλντα Μπάγκσοτ, η οποία μόλις είδε τον Άλμπους σηκώθηκε απότομα.
«Άλμπους, γλυκέ μου, λυπάμαι πολύ» , ψιθύρισε με φωνή που έτρεμε . «΄Ηταν εξαιρετική γυναίκα» .
«Δεσποινίς Μπάγκσοτ , σας ευχαριστώ που που με ενημερώσατε έγκαιρα και φροντίσατε τα αδέρφια μου μέχρι να έρθω αλλά από εδώ και πέρα αναλαμβάνω εγώ».
Εκείνη φάνηκε να διχάζεται για λίγο , πρόσεξε ωστόσο τον τελεσίδικο τόνο στη φωνή του και κατάλαβε ότι την έδιωχνε. Έριξε ένα φευγαλέο βλέμμα στα τρία παιδιά και βγήκε βιαστικά από το σπίτι.
Ο Άλμπους κοντοστάθηκε για λίγο με βλέμμα βλοσυρό δίπλα στο τζάκι και ύστερα πλησίασε τα αδέρφια του.
«Αριάνα..» , είπε γλυκά στην αδερφή του . «Είναι αργά και πέρασες μια δύσκολη μέρα. Είναι ίσως καλύτερα να πας επάνω να κοιμηθείς».
Εκείνη δεν απάντησε, απλά έγνεψε ανεπαίσθητα και σηκώθηκε. Έριξε ένα φευγαλέο φοβισμένο βλέμμα στον Άμπερφορθ και κατευθύνθηκε προς τη σκάλα που οδηγούσε στον πρώτο όροφο.
