Ms.Mataray Meets Mr.Masungit (EDITING)

Chapter 33

(Iplay yung video sa multimedia para maypa-effect)

Zoe's POV

"Nasaan ako?" Gusto kong bumangon pero di ko magalaw katawan ko.

Pumasok naman ang isang nurse. "Ma'am buti nalang ok ka" sabi niya at may chineck sa akin. So nasa ospital ako.

Pumasok naman si mama at bigla nalang akong napaiyak.

"M-ma" at niyakap niya ako bigla ko namang naisip si Lucas.

"N-nasaan si L-lucas?" Dagdag ko pa hababg umiiyak.

Tumango lang siya at dahan-dahan akong ipinatayo at ipinaupo sa wheelchair.

Nang nakalabas kami ay huminto kami sa may isang kwarto at sumilip ako sa bintana. Nakita ko siya nakahiga habang maraming naka-inject sa kanya. Ang putla niya may bandage sa ulo.
Humagugol na akong umiyak. Ayaw ko siyang makita na naka ganyan.

"P-pwede ba akong p-pumasok?" Pagtatanong ko.

Tumango lang si mama habang umiiyak. At pumasok na kami sa kwarto.

Lumapit ako kay Lucas habang hawak-hawak ang kamay niya.

"Please kaya mo yan! Bumangon ka diba magpapakasal pa tayo?" Habang umiiyak.

"Ayaw kitang mawala alam mo naman na mahal kita diba? Please bumangon ka ayaw kitang makita na nakahiga dito p-please" dagdag ko pa. Bumigat lalo yung pakiramdam ko na makita siyang mahina.

2 months later...

Nailabas na ako ng ospital 1 month ago pero si Lucas nasa ospital parin na comatose ng dalawang buwan.

Si Ace patuloy parin sa pag-eexplain at sa paghihingi ng tawad sa akin pero I dont believe him anymore. Wla na yung magagawa saakin.

Nandito ako sa kwarto ni Lucas sa ospital.

"Lucas gising na dalawang buwan kanang nakahiga diyan miss na kita alam mo ba mahal kita" habang kinakausap siya alam kong hindi niya ako maririnig. Nang may tumulong luha sa aking mga mata.

Napansin ko namang bigla nalang gumalaw ang kanyang kamay at dahan-dahang minulat ang kanyang mata. "Z-zoe" mahina niyang sabi.
Humagulgol naman akong umiyak at tumawag ng doctor.

Pumasok ang doctor sa kwarto at ichineck kung okay lang ba si Lucas.

"Can we talk privately?" Pagtatanong ng doctor saakin. Tumango ako at sumunod papunta sa kanyang opisina.

"Ano po yun doc?" Pagtatanong ko.

"As you can see nakakapag-salita na siya at minulat na niya ang kanyang mata peromay posibilidad na pwede siyang..........

Mamatay" bigla nalang ulit tumulo ang luha ko.

"P-please do anything to save him" pagmamakaawa ko.

"Yes we will do our best" at lumabas na siya. Lumabas na ako sa opisina at bumalik na sa kwarto ni Lucas.

Hindi ko alam ang gagawin ko ang hirap eh! Ang sakit!!

"Ok na ako!" Patawa niyang sabi.

"Oh ba't ka umiiyak! Halika nga dito at pupunasan ko ang mga luha mo!" Tumango nalang ako at lumapit sa kanya. Napahinto nalang siya ng pagpunas sa aking mga luha.

"Alam ko kung anong iniisip mo kung mangyari man saakin yun- pinutol ko ang sasabihin niya.

"Ssshh.. h-huwag mong i-isipin yun everything's gonna be fine" pinilit kong ngumiti at yinakap siya.

At natulog na kami.

______________

Pag-gising ko ay nakita kong mas naunang nagising si Lucas.

"O! Ang aga-aga gising kana!" Habang bumabangon ako sa pagkahiga ko.

"Oo naman baka- pinutol ko yung sasabihin niya.

"Ssshhh... no its not! You will stil live! Babalik lang ako bibili lang ako ng pagkain" at lumabas na ako para bumili ng pagkain.

Pagbalik ko ay nakita ko siyang nakangiti gusto kong umiyak seeing him suffer makes my heart break. Pero I dont want to show him that i'm crying.

"Kain na tayo!" At sinubuan ko siya ng pagkain habng tumatawa. I will never forget this moment.

Lumabas kami ng ospital nandito kami sa may park ng ospital si Lucas naka-wheel chair.

Huminto kami sandali at napabuntong hininga si Lucas.

"You know I will always live you pero kung last day ko man ngayon I want you to marry Ace" kalma niyang sabi.

"Heto nanaman eh! Huwag mo akong paiyakin" sabi ko habang umiiyak.

"I'm serious kase alam kong mamatay ako I want you to marry him thats my last wish alam kong hindi ginawa ni Ace yun kase hindi ka na niya mahal he did it for a reason, a reason to save you and protect you,you and your family" sabi niya habang ngumiti sa akin.

"Sshhh... hindi ka mamatay" umiiyaka ako sa sinasabi niya hindi ko talaga matanggap eh.

Pero naka move-on ba talaga ako?

"I just want you to know that I LOVE YOU but you deserve someone better, someone that could live long with you I think hanggang dito lang tayo I love you" dagdag pa niya. Mas umiyak ako dun kase parang naghahanda na siya eh.

"No please no"

He kissed me (smack lang mga bes).

"Thank you for everything hanggang dito nalang tayo Zoe I love you but you deserve s-someone b-better a-and thats A-ace" napansin ko namang para siyang nawawalan ng hininga sisigaw na sana ako ng saklolo pero he stopped me.

"I LOVE YOU" he said his last words to me.

" I love you too"